.. το αύριο

Μάλλον κουράστηκα, βαρέθηκα. Ή μπορεί να είναι της στιγμής. Και μάλλον το περίμενα. Και δεν εκπλήσσομαι. Και είναι όλα οκ. Και είμαι καλά. Και θα βασιστώ σε άλλους. Και δεν με νοιάζεις. Και κουράζομαι, βαριέμαι. Και μάλλον δεν είναι της στιγμής. Και σίγουρα το περίμενα. Και μου φαίνεται φυσιολογικό. Το χθες είναι χθες. Το αύριο το περιμένω. Δεν ξέρω τι θα φέρει, αυτό μ'αρέσει. Και δεν νιώθω. Δεν θα νιώθω ούτε αύριο. Μάλλον.:)

Μη μ'αφήσεις

Είναι στη φύση μου τελικά. Δίνω συνεχώς και ασταμάτητα. Δίνω τον εαυτό μου, σε όποιον μου κινήσει λίγο το ενδιαφέρον. Όποιος το εκτιμήσει μένει. Δεν ξέρω τι με πιάνει. Μάλλον δεν μπορώ να πορεύομαι μόνη μου. Αν δεν εκφράζω τα συναισθήματά μου και τις σκέψεις μου σε κάποιον ασφυκτιώ. Γιαυτό και κολλάω τόσο πολύ σε ορισμένα άτομα. Θέλω να δίνω. Να σου εξομολογηθώ κάτι. Να νιώσω ξεχωριστή, να νιώσεις και εσύ. Θέλω να λαμβάνω κι όλας. Θέλω οι άλλοι να μου ανοίγονται.. Να νιώθω ότι κάνουν την υπέρβαση για μένα. Ότι νοιάζονται.. γιατί εγώ νοιάζομαι, και το ξέρουν.. είναι αυτονόητο. Αν δε νοιαζόμουν θα ήμουν μίλια μακριά. Άλλα είμαι εδώ. Και νιώθω κάτι δυνατό, και δίνω, παίρνω, ενθουσιάζομαι, πληγώνομαι. Μη μ'αφήσουν. Ο μεγαλύτερος μου φόβος. Μη μ'αφήσεις. Μπορεί να το κάνω εγώ. Πολλές φορές έχω πει "δεν πρόκειται να γίνει". Άλλα κάθε φορά συμβαίνει. Άρα απλά ελπίζω. Αγαπάω και ελπίζω. Αν αγαπάω γιατί να μην το πω; Μπορεί να μην κρατήσει για πολύ. Μπορεί αύριο να μη νιώθω το ίδιο. Δεν θέλεις να το ξέρεις σήμερα που το νιώθω μέσα μου; Θέλω να το ξέρω και εγώ. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Άλλα εφόσον είναι σήμερα.. δείξτο. Δείξτο μου.

...

Και είναι κι αυτά τα βράδια μωρέ. Που νιώθεις ότι είσαι το επίκεντρο του κόσμου. Άλλα όχι για καλό. Σαν να σε μισούν όλοι θανάσιμα και να θέλουν να σε καταστρέψουν. Μίσος παθολογικό σου λέω. Και δεν ξέρεις και γιατί. Αυτή είναι η μαλακία. Ζητάς να μάθεις το λόγο ρε παιδί μου. Να σου πουν "Σου γαμάω την ψυχολογία γιατί θέλω να πετύχω κάτι". Όχι. Χωρίς λόγο. Έτσι απλά. Και είναι και που μετά ζητάς κάτι, ζητάς κάποιον. Εκεί που ξαπλώνεις στο κρεβάτι μετά από την άθλια βραδιά και λες "Πού είσαι τώρα που σε χρειάζομαι;" Και κάρτα; Πουθενά. Και σκέφτεσαι, και απελπίζεσαι, και λες τι έκανα ρε πούστη; Και κανείς δε σου απαντάει.. Κι αυτό το βάρος στο στομάχι; Ο κόμπος στο λαιμό; Κι αυτά εκεί; Και θες μια αγκαλιά. Από οποιονδήποτε. Ψέμα.. Από κάποιον συγκεκριμένα. Και δεν έρχεται. Και χάνεσαι. Και θα σε πάρει ο ύπνος αλλά το βάρος και ο κόμπος θα είναι ακόμα εκεί, ο,τι όνειρα και να δεις. Όπως και να ξυπνήσεις το άλλο πρωί. Εκεί αυτά. Μονίμως δίπλα σου, σε αντίθεση με άλλους.

Η ζωή είναι σαν τη θάλασσα. Ή θα μπεις μια κι έξω και θα πάρεις όλη την κρυάδα, αλλά θα το ευχαριστηθείς ή θα μπεις μέχρι τα γόνατα μέχρι που θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να φύγεις. Πότε θα είσαι πιο κερδισμένος;

Δεν ξέρω γιατί την αγαπάω τόσο. Μάλλον οι αντιφάσεις της, αυτές είναι που με τραβάνε πάντα δίπλα της. Ένα άλλαγμα του αέρα και σε χρόνο μηδέν γίνεται φουρτουνιασμένη. Μάλλον έχουμε πολλά κοινά. Και εγώ αλλάζω συμπεριφορά πολύ απότομα, δεν ξέρω τι με πιάνει. Και πάντα βρίσκω παρηγοριά σε κάποια κοντινή παραλία, καθισμένη στην άμμο, να κοιτάω τα κύματα που περνάνε. Δε θα ξανάρθουν. Όπως και οι στιγμές μας που περνάνε.. Έχουμε κι άλλα κοινά, έχουμε ναι. Όταν φυσάει προς τα έξω, γίνεται βρώμικη, όλα τα άσχημα της βγαίνουν προς τα έξω. Χάνει την ομορφιά της. Άλλα ίσως έτσι είναι καλύτερα. Γιατί την επόμενη μέρα που έχουν φύγει αυτά τα άσχημα, είναι και πάλι ήρεμη. Έτσι είμαι και εγώ. Έχω τις φουρτούνες μου. Αν μπορείς να προβλέψεις στη "δήθεν" ηρεμία των ματιών μου την φουρτούνα που έρχεται, είμαι δικιά σου. Ρίξε μια πέτρα στο νερό για να ταράξεις τα ήρεμα νερά μου. Πάντα εκεί θα καταλήγω. Στη θάλασσα μου, καθισμένη στο διπλωμένο μπουφάν μου, να πετάω πέτρες στο βυθό για να ταράζω τα ήρεμα νερά.

http://www.youtube.com/watch?v=WtoZv8n-n1g

Χωρίς οξυγόνο

Πόσο με εκνευρίζει η έλλειψη θάρρους μου. Ας είχα θάρρος και ας κατέληγε σε υπερβολικό θράσος. ΣΚΑΤΑ. Και τώρα τι; Τι κάνεις για αυτό; Πώς το αποκτάς; Θέλω να κλειστώ ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους και να μην ξαναβρώ ποτέ τον εαυτό μου. Το πρόβλημά μου η υπερβολή μου λέει ένας από τους αγαπημένους μου στίχους. Ίσως είναι η βραδιά. Ίσως κουράστηκα πολύ. Ο θυμός και τα δάκρυα μου δεν έχουν στεγνώσει ακόμα. Μήπως είναι της στιγμής; Θα περάσει. Άλλα όταν ξαναγίνει, στο πολύ κοντινό μέλλον, δεν θα το αντέξω πάλι. Θα κλειστώ στον εαυτό μου και θα είμαι πάλι απότομη με τους γύρω μου; Για πόσο; Αυτοί φταίνε; Αυτοί ήταν η αφορμή. Ικανότητες, "το'χεις", "μπορείς", ταλέντα και μαλακίες. Απλούστατες μαλακίες. Αν άξιζα δεν θα ήμουν εδώ. Θα είχα φύγει. Θα είχα τα τέτοια και θα είχα φύγει, άλλα έμεινα και πήρα τα τέτοια. Ο,τι δίνεις παίρνεις; Μπορεί. Μπορεί να μην έδωσα τίποτα. Να ήταν μόνο η εικόνα. Και όλα τα υπόλοιπα; Συμπτώσεις; Χάνομαι πάλι απόψε και το σπίτι δε με χωράει. Τελειώνει το οξυγόνο. Αν είχα καπνό θα τέλειωνε και αυτός μαζί με εμένα..

Μα εμένα οι Κυριακές μ'αρέσουν. Οι πιο πολλοί τις μισούν και τις βρίσκουν υπερβολικά μελαγχολικές. Πώς δε βλέπουν την ομορφιά μέσα στη μελαγχολία; Εμένα οι Κυριακές μου μυρίζουν ζεστό καφέ. Μου θυμίζουν ομίχλη και κρύο, με φούτερ και κασκόλ ψάχνοντας κάθε τι που θα τις κάνει πιο μελαγχολικές. Μέσα στη μελαγχολία όλοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα, στα όνειρα, στους φίλους, σε οποιοδήποτε συναίσθημα. Η μοναχική σου Κυριακή γίνεται σημαντικότερη από τον τρόπο που την σκέφτεσαι. Στη ζωή μαζεύω στιγμές, είναι το χόμπι μου. Οι περισσότεροι το κάνουν υποσυνείδητα. Πώς γίνεται λοιπόν να μη με ενθουσιάζουν οι στιγμές της Κυριακής; Η υπερβολική μοναξιά και κακία της που σου υπενθυμίζουν ότι πρέπει να ζεις δυνατά κάθε σου στιγμή;