Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

(αν)άπειρες λέξεις


Είναι Χειμώνας. Μα πόσο ''κρύα'' εποχή...
Φοράω το κασκόλ μου και πάω στο κέντρο. Στην Αδριανού. Σ' αυτό το δρόμο που νιώθω να τον ξέρω. Φίλοι, παλιοί. Μακρινοί κι αγαπημένοι.
Μωβ ουρανός και μέσα από τα μαύρα γυαλιά μου όλα φαίνονταν ''ομορφότερα''. Με ήλιο ή χωρίς.
Κάθομαι στο μέρος. Στα κάγκελα μπροστά. Εκεί που δεν έχει κόσμο, δεν το ξέρουν πολλοί. Ο Παρθενώνας και όλη η υπόλοιπη Αθήνα καθρεφτίζεται στα μάτια μου.
Τα βράδια το ήθελα. Τα βράδια του καλοκαιριού... ''Θα ξυπνήσω το πρωί και θα πάω μέχρι το μετρό, θα κατέβω Σύνταγμα.'' Δεν θα το ξέρει κανείς.
Άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Και όλο ''βαριόμουν'' έλεγα, και ποτέ δεν πήγαινα. Χαμένα πρωινά. ''Κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες, είναι μικρές χαμένες μέρες.. Καμιά τους δε θα ξανάρθει." Πόσο ασήμαντος μπορείς να νιώσεις σε ένα πολυσύχναστο δρόμο παρέα μόνο με τη μουσική και τις ανασφάλειες σου;
Που να ξέρω, θα μου πεις. Και πήγα, έφτασα. Είδα την ομορφιά της Αθήνας και είχα όλο το πρωί μπροστά μου να την κοιτάζω. Να παρατηρώ τους ανθρώπους της.
Να σκεφτώ. Και θα μου ξαναπείς.. ''σπίτι σου δεν μπορείς;'' Δικαιολογία ήταν ρε. Παντού δικαιολογίες. Δεν με ορίζω πια. Δεν ξέρω τι, πως, που, γιατί, πότε.
Και δεν νομίζω να μπορείς, αγάπη μου, να με βοηθήσεις. Όλοι απέτυχαν. Είναι και αυτό μωρέ που δεν με ξέρω. Δεν μπορώ να σου πω "Κάνε αυτό για να είμαι καλά."
Δεν θα είμαι, δεν θα ξέρω. Αναπάντητες οι ερωτήσεις μας και πέφτω στο κενό αφήνοντάς σου ένα σημείωμα. Ένα χαρτάκι, εγώ το έγραψα. Ή μάλλον όχι, κάπου το βρήκα. Δεν με νοιάζει. Δεν έχει σημασία τι γράφει. Δεν έχει σημασία που ''πέφτω'' και απόψε. Κι αν έχει, δεν το λέει. Κι όταν δεν το λέει εγώ δεν υπάρχω. Ούτε σαν ιδέα, ούτε σαν έννοια.
Άρα καλά κάνω που κι απόψε δε θα νιώσω τίποτα. Κι αν νιώσω δεν θα το πω. Κι αν το πω θα το πετάξω στο κενό πριν πέσω. Θα ακουστεί. Όπως και ο ήχος από την πτώση μου. Δυνατή και κοφτή, για να μην ενοχλήσω. Έτσι κι αλλιώς... δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου...

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Βροχή αστεριών

Παρασκευή απόγευμα ακούγοντας ραδιόφωνο - πιστή στις παραδόσεις μου - μου κινεί το ενδιαφέρον μια είδηση που λέει εκφωνητής. "Βροχή αστεριών το Σαββατοκύριακο".  Βροχή αστεριών! Όλοι λένε πως όταν ένα αστέρι πέφτει, πρέπει να κάνουμε μια ευχή. Και το μυαλό μου τρέχει και σκέφτομαι πόσοι χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα αυτό το Σαββατοκύριακο θα ψιθυρίσουν κρυφά τις ευχές τους, βλέποντας ένα αστέρι να πέφτει, περιμένοντας να εκπληρωθούν; Πολλοί υποθέτω. Κάποιοι θα ευχηθούν να μπορέσουν επιτέλους να εκπληρώσουν κρυφά τους όνειρα και φιλοδοξίες, κάποιοι άλλοι θα ευχηθούν να αποκτήσουν κάτι υλικό: ένα αμάξι που θέλουν, ένα ακριβό κινητό που είδαν στη βιτρίνα ενός μαγαζιού, κάποιοι άλλοι θα ευχηθούν κάτι ασήμαντο, που μπορεί να φαντάζει στα μάτια τους ιδανικό αλλά στην ουσία δεν είναι. Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι είναι χαμογελαστοί. Περνάνε κάτω από το σπίτι σου ντυμένοι στα καλά τους. Άνθρωποι σε μαγαζιά με μια ζεστή σοκολάτα στο χέρι όταν ρίξει το πρώτο χιόνι.. Άνθρωποι στα αμάξια τους.. κολλημένοι στην κίνηση.. Άνθρωποι που σχεδιάζουν τις διακοπές τους, χαρούμενες οικογένειες παρέες, ζευγάρια. Και απέναντι; Αναρωτήθηκες ποτέ σου τι υπάρχει απέναντι; Εκεί σ' αυτό το πεζοδρόμιο! Είναι κι άλλοι άνθρωποι. Κι άλλοι, κι άλλοι, χωμένοι μέσα σε κάδους σκουπιδιών, καθισμένοι σε παγκάκια. Άνθρωποι παγωμένοι το χειμώνα.. ζεστοί το καλοκαίρι. Άνθρωποι που δεν τους περιμένει κανείς στο σπίτι. Άνθρωποι που δεν έχουν σπίτι. Και οι δικές τους ευχές; Φαΐ, κουβέρτες, καθαρό νερό. Και το χαμόγελο; Που να πήγε το χαμόγελο σ' αυτούς τους ανθρώπους; Και γιατί είναι εδώ; Πώς; "Κανένας άνθρωπος δεν γεννήθηκε στο δρόμο. Και εσύ άνθρωπε όταν η δουλειά σου δεν πάει καλά: "με έφαγε το άγχος" λες.. και όταν οι γονείς σου δεν σου επιτρέπουν να βγεις έξω το βράδυ: "θα φύγω να ησυχάσω" λες.. και όταν απογοητεύεσαι: "θέλω να πεθάνω" ξαναλες. Μάθε λοιπόν άνθρωπε ότι άνθρωποι σαν και σένα που ζούσαν δίπλα σου πεθαίνουν από το κρύο και από την πείνα μέσα στα χέρια σου. Και εσύ είσαι περαστικός.. Θα τους ξαναδείς και αύριο γυρνώντας στο σπίτι σου αλλά πάλι περαστικός θα είσαι. Και αυτοί εκεί. Όποια ώρα και να περάσεις θα είναι εκεί και θα σε κοιτάνε στα μάτια. Θα σε κοιτάνε στα μάτια άνθρωπε, εκείνοι που ξυπνάνε από το κρύο και τις φωνές και όχι από το ξυπνητήρι του καινούργιου σου κινητού. Και το χειρότερο άνθρωπε είναι ότι αυτοί δεν γεννήθηκαν άνθρωποι σαν κ σένα, άνθρωποι έγιναν.

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Days of S.

Days of S. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Δε με νοιάζει. Ξέρω πως τώρα είσαι εδώ. Ίσως να είσαι και αύριο, ίσως όχι. Μου είχε πει κάποτε ένας παλιός φίλος πως από τον κάθε άνθρωπο που δένεσαι πρέπει να παίρνεις και κάτι θετικό. Έτσι μεγαλώνοντας θα μαζεύεις όμορφα στοιχεία για τον χαρακτήρα σου. Όλοι θα έχουν κάτι καλό να σου δώσουν, κάτι καινούργιο. Επίσης μου είχε πει ότι ο Γιάννης Αγγελάκας, που τραγουδάει στο συγκρότημα "Τρύπες" μωρέ, ξέρεις, είχε πει: "Είμαι συλλέκτης, μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου, στιγμές!"... στιγμές ε; Στιγμές! Αυτό δεν κάνουμε όλοι; Παίρνουμε στιγμές, και δημιουργούμε αναμνήσεις. Καμιά φορά βιαζόμαστε κι όλας. Όταν μια σου στιγμή γίνει ανάμνηση πολύ νωρίς, κάτι δεν πάει καλά. Αυτό που κάνει, που κάνουμε, που συλλέγει στιγμές, το θεωρεί σκληρό και άγριο. Μα δεν είναι; Αν συγκεντρώσεις όλες τις έντονες στιγμές σου, άσχημες ή όμορφες, το αποτέλεσμα ίσως να σε τρομάξει. Ίσως σε κάνει να καταλάβεις πόσα έχεις περάσει στη ζωή σου, ίσως να αποφασίσεις ότι είναι καιρός να αρχίσεις να.. ζεις!
Ξέρεις ότι δε θέλω να τελειώσουν οι στιγμές μας. Τις έχω υπερβολικά ανάγκη. Είναι περίεργο.. γιατί μετά από την τελευταία φορά, είπα ότι δε θα έχω ανάγκη τις στιγμές κανενός. Μόνο τις δικές μου. Άλλα δεν μπόρεσα. Ανοίχτηκα.. και δεν πρόκειται να σταματήσω. Όσο κρατήσει, όσο κρατήσεις..