Έφτανε, κι όμως έφτανε. Περίεργο, ε; Πώς γίνεται όλη η ζωή σου να παίρνει νόημα από ένα χαμόγελο; Πόσο όμορφη λέξη; Χαμόγελο... Είναι όμορφο και σε εσένα και σε εμένα και στο παιδί που δε χωνεύεις, αυτόν μωρέ, που πάει στο Γ'2. Αλλά εμφανίστηκες και εσύ. Πριν καιρό. Αν με ρώταγες θα σου έλεγα: "Χθες σε γνώρισα, ή μάλλον προχθές, γιατί χθες ήμουν με τα κορίτσια." Πού να σκεφτώ ότι πάνε 2 χρόνια πια. 2 χρόνια. Μακρινό ακούγεται και απόμακρο. Α ρε Χαρούλη "Τι να θυμηθώ, απ΄τα μάτια σου, που' χω να τα δω ένα μήνα". Στην εκτέλεση που είναι και η Μποφίλιου, πάντα.
Είναι κι αυτό που τον τελευταίο καιρό χαμογελάω και εγώ, συχνά. Μάλλον ήταν καιρός. Δε νομίζεις; Με νιώθεις έτσι; Με νιώθεις όπως τότε, στην εκδρομή μας, ή τότε που μου έστελνες μηνύματα κι ας είχες δουλειά, ή τότε που αποφασίσαμε ότι μαζί θα γράψουμε ένα βιβλίο, ή τότε στα μπασκετάκια, δε μπορεί να ξέχασες... Και μπορεί να απευθύνομαι σε εσένα, αλλά ποτέ κανείς δε θα καταλάβει το νόημα αυτού του κειμένου.
Είναι κι αυτό που τον τελευταίο καιρό χαμογελάω και εγώ, συχνά. Μάλλον ήταν καιρός. Δε νομίζεις; Με νιώθεις έτσι; Με νιώθεις όπως τότε, στην εκδρομή μας, ή τότε που μου έστελνες μηνύματα κι ας είχες δουλειά, ή τότε που αποφασίσαμε ότι μαζί θα γράψουμε ένα βιβλίο, ή τότε στα μπασκετάκια, δε μπορεί να ξέχασες... Και μπορεί να απευθύνομαι σε εσένα, αλλά ποτέ κανείς δε θα καταλάβει το νόημα αυτού του κειμένου.
