Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Στίγματα εαυτού - Δεν έχεις θέση.

Δεν ξέρω.. Έχω χάσει μέρες, ώρες, ανθρώπους, συναισθήματα. Δεν ξέρω, όλα τα βλέμματα είναι ίδια, τα λόγια ομόηχα, τα αγγίγματα ανούσια.
-Πως είσαι;
-Δεν ξέρω, όπως με βλέπετε..
Όλα κυλάνε και φεύγουν και πάνε κάπου και που δεν έχω ιδέα. Έχω κολλήσει.. Σε ένα τι; Σε ένα ΤΙ; Έχω κολλήσει.. Έχω..
Απελπισία.. Έχει καθίσει ένας τόνος από μάρμαρο κι αλάτι πάνω μου, μέσα μου, γύρω μου.. Ένας τόνος.. Κι είναι μια ευθεία η ζωή όλων μας. Είναι ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος κι ένα μακρύτερα απ το κέντρο της απροσδόκητης αλήθειας. Ερωτευόμαστε σαν την απουσία γαλάζιου στον τρεμάμενο ορίζοντα. Πενθώ την ταραχή μας όταν είμαστε μαζί και την απώλεια όταν είμαστε χώρια. Σχεδιάζω μάτια στο χαρτί να με καλύψει αφού δεν βλέπω, μάτια στην απόσταση μάτια και στη συγνώμη.. Τώρα κοιτάζω έντρομη τις ιστορίες τους, τις ανάσες, μέσα απ το χαρτί, τις διαμάχες.Θα σου μιλήσω απόψε σαν να υπάρχεις, έψαχνα όλη νύχτα στο πρόσωπο μου έναν συνομιλητή με ενδιαφέρον. Δεν έχω τίποτε σημαντικό να του πω μα αυτός ο κόμπος στο στέρνο είναι που με κάνει να βεβαιώνομαι πως κάτι λείπει. Θαυμάζω αυτή την ψυχρότητα, διαχέεται στον αέρα μια επιδίωξη μοναξιάς, χωρίς επιρροές αυτή τη φορά, κι όπως πάντα χωρίς ανάσα. Δεν θα σου πω ψέματα, ακόμα κάποια βράδια περιμένω να πάει τρεις για να κοιμηθώ, δεν είναι η συνήθεια, είναι που ακόμα περιμένω. Και περνάνε οι ώρες κι είναι σαν να μην έχει βραδιάσει ποτέ κι εγώ σαν να κοιμήθηκα ολόκληρο αιώνα. Τώρα μου περισσεύει το θάρρος που δεν είχαμε. Κάνε κάτι, έλα βρες με. Βρες με εσύ γιατί εγώ χάνομαι και δεν ανασαίνω και τα μάτια μου δεν αναγνωρίζουν αυτό που κοιτώ. Τρομάζω. Έλα.

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

επιστροφή στο παρελθόν

Πατάω διστακτικά "νέα ανάρτηση". Ενώ νιώθω αποφασισμένη, ίσως γράψω τα ίδια.

Λέω να κάνω μια βουτιά στο παρελθόν. Βουτιά, κανονική με το κεφάλι.
Όπως το πρώτο μου μπάνιο στη θάλασσα, κι ας παγώσω.
Το παρελθόν πάντα μ' αγαπάει και με περιμένει να γυρίσω. 
Δεν είναι τόσο οι "σταθερές αξίες". 
Αυτές ανήκουν στο παρόν μου - που ίσως σύντομα να γίνουν κι αυτές παρελθόν. 
Είναι απλά καταστάσεις που μπορώ να χειριστώ. 15 μέρες διακοπή. 
Όχι ότι μετά θα είναι το ίδιο. Μετά έρχεται το τέλος. Πολύ το κλάψαμε. Βαρέθηκα λίγο. 
17 μέρες για το (ουσιαστικό) τέλος.
Η ευκαιρία μου. 
Ξέρω ότι είναι λάθος, ο,τι έχει να κάνει με επιστροφή στο παρελθόν δε μου κάνει πάντα καλό, 
αλλά τώρα το ρισκάρω..

Υ.Σ. θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Τα "όρια"

Ξέρω αρκετά άτομα που δεν ξέρουν να διαχειρίζονται τα όρια που βάζουν στον εαυτό τους. Ξέρω και άλλα που ενώ τα δικά τους είναι πιο "χαλαρά", τα έχουν προσαρμόσει με τέτοιο τρόπο στη ζωή τους, που δεν τα ξεπερνούν ποτέ. Και ρωτάω εγώ: είναι καλύτερο να έχεις επιβάλει στενά όρια στον εαυτό σου μόνο και μόνο για μια εικονική ιδεολογία που έχεις, με αποτέλεσμα να τα ξεπερνάς συνέχεια ή τα δικά σου όρια να είναι πιο χαλαρά, να μην τα ξεπερνάς ποτέ και να μην κοροϊδεύεις ούτε τους άλλους, ούτε τον εαυτό σου; Νομίζω το δεύτερο. Μιλώντας πάντα για όρια επιτρεπτά. Ηθικά. Αν και δε μιλάω για όρια ηθικής. Μιλάω για άλλα όρια. Όρια επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Περίεργα όντα οι άνθρωποι. Περίπλοκα.

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Μιλάω ή ακούω;

Το είχα πει και σε μια προηγούμενη μου ανάρτηση.
Οι άνθρωποι της ζωής σου, σού αφήνουν και ένα στοιχείο του χαρακτήρα τους,
το οποίο αφομοιώνεις και το κάνεις δικό σου.
Για παράδειγμα:
Από κάθε άνθρωπο μπορείς να γίνεις καλός ομιλητής ή ακροατής.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων -δε βγάζω την ουρά μου απ΄ έξω-
θέλουν να είναι ομιλητές.
Τρελαίνονται να μιλάνε για τον εαυτό τους, παθιάζονται με
τις ιστορίες της ζωής τους, ανακουφίζονται όταν οι ακροατές τους
ακούν με προσοχή αυτά που τους λένε.
Ο εγωισμός!
Το μέσο για να γίνει κάποιος "παθολογικός ομιλητής" -με την κακιά έννοια.

Και από την άλλη υπάρχουν και οι ακροατές.
Οι ακροατές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες.
Είτε είναι άνθρωποι ήρεμοι και ήσυχοι, που δεν έχουν και μεγάλη ιδέα
για τον εαυτό τους.
Είτε είναι άνθρωποι που ξεκίνησαν για ομιλητές
αλλά στην πορεία συνειδητοποίησαν ότι κάνεις δεν πρόκειται να τους
ακούσει με πραγματικό ενδιαφέρον.
Ένα άλλο κριτήριο "ομιλητή - ακροατή" είναι και το άτομο που συνομιλείς.
Βλέποντας την συμπεριφορά και τις αντιδράσεις του
διαλέγεις αυτόματα ρόλο.

Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία ξεχασμένη που έτυχε
να την ξεθάψω πρόσφατα στη ζωή μου.
Δε βρίσκω τίτλο, αλλά είναι ένα είδος ακροατή.
Είναι το είδος του ανθρώπου που συνήθως ήταν ομιλητής,
πάντα μιλούσε, χαιρόταν, επιβεβαιωνόταν.
Ώσπου ήρθε η μέρα που δεν του έκανε εντύπωση να μιλάει.
Δεν ενδιαφερόταν για το αν οι άνθρωποι να τον ακούν.
Έτσι αποφάσισε να ακούει. Ίσως ήταν η πιο σωστή
απόφαση της ζωής του. Σίγουρα κάθε άνθρωπος είναι
δομημένος καλύτερα για έναν από τους δύο ρόλους.
Καλό θα ήταν όμως να έχει και τα δύο στοιχεία μέσα του.
Θα τον κάνει πιο ώριμο και πιο συνειδητοποιημένο.
Θα τον κάνει να νιώσει τον κόσμο γύρω του.
Μέσα από τους άλλους μπορεί να βρει τον εαυτό του.

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Καλαμάτα 2013

Είναι παιδιά και τους φωνάζω "φίλους μου" τώρα πια.
Ξέρω πώς είναι το πρωί αγουροξυπνημένοι,
ξέρω το γραφικό τους χαρακτήρα.
Ξέρω τα στεναχωρημένα βλέμματα τους,
πώς μοιάζουν όταν είναι ενθουσιασμένοι.
Δεν είναι φίλοι κολλητοί,
ούτε από αυτούς που θα βγούμε.
Δεν είναι καν από αυτούς που θα τους πω τον πόνο μου.
Είναι από αυτούς που με βλέπουν κάθε μέρα στο σχολείο
και μου λένε καλημέρα.
Που θα με ρωτήσουν αν χτύπησε το κουδούνι
και όταν θα απαντήσω "ουυυ εδώ και ώρα"
θα ξενερώσουν και θα τρέξουν να μπουν στην τάξη.
Τρία χρόνια έφτασαν στο τέλος τους.
Μια εποχή τελειώνει, ένας κύκλος κλείνει.
Αν θα μου λείψουν;
Νιώθω να χάνω τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου,
αλλά προσπαθώ να το παίξω χαλαρή.
Όταν επιστρέφαμε από Καλαμάτα,
στο πούλμαν έκανα εγώ την αρχή και πήγα στο μικρόφωνο.
Ήμουν ειλικρινής,
τους είπα ότι τρέμω από το άγχος
και ότι δεν υπόσχομαι ότι δε θα κλάψω.
Ξέχασα μερικά πράγματα, αλλά είπα τα περισσότερα.
Τα ιδανικά λόγια που θα ήθελα να πω;
"Σας ευχαριστώ όλους για τις τρεις μέρες
που μου χαρίσατε.
Ευχαριστώ και για τρία χρόνια που με ανεχτήκατε,
που με νιώσατε, που με αγαπήσατε.
Συγγνώμη σε όσους στεναχώρησα.
Είμαστε όλοι μια ομάδα, μια γροθιά.
Έτοιμος ο ένας να καλύψει τον άλλον.
Σε δύο βδομάδες το σχολείο τελειώνει.
Του χρόνου δε θα έρθουμε να πούμε πώς περάσαμε στους ίδιους ανθρώπους,
ούτε να δείξουμε το μαύρισμά μας.
Θα νιώσουμε πάλι το καλοκαίρι ότι μας λείπουν κάποιοι καθηγητές,
αλλά η δικαιολογία "Σε λίγο καιρό πάλι εκεί θα είμαστε"
δε θα μας καλύπτει.
Με πολλούς από εσάς θα χωριστούμε,
έχουμε όμως πολλά που μα ενώνουν.
Έχουμε μια τριήμερη που μας έφερε όλους πιο κοντά.
Σας αγαπάω όλους και θα μου λείψετε.
Σας εύχομαι όπου και να πάτε να κάνετε μια καινούργια αρχή,
όπως τη θέλετε,
με τους δικούς σας όρους.
Να καταλάβουν όλοι ποιοι πραγματικά είστε,
να ζείτε ΔΥΝΑΤΆ."
Παρόλο που δεν είπα αυτά ακριβώς,
όταν γύρισα στη γαλαρία και έβλεπα τα παιδιά δακρυσμένα, σχεδόν όλα,
ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι.
Πήγαινε ένας ένας στο μικρόφωνο και εξέφραζε τα συναισθήματα του.
Απλά και κατανοητά, κοντά στον καθένα.
Άτομα που είχαν να μιλήσουν πάνω από ένα χρόνο
είπαν συγγνώμη ο ένας στον άλλον και τα βρήκαν.
Άτομα που δε γνωρίζονταν καλά και ζήτημα να είχαν πει μερικά "γεια"
αυτά τα τρία χρόνια, αγκαλιάζονταν.
Αν έκλαψα εγώ;
Όχι, δεν έκλαψα.
Και όχι τόσο γιατί "δε μπορώ μπροστά στους άλλους"
Γιατί αυτά που ειπώθηκαν εγώ τα σκέφτομαι από την αρχή της χρόνιας.
Όταν είχα μείνει μέχρι τις 6.30 μόνη μου στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου αυτά σκεφτόμουν.
Είχα κλάψει αρκετά λοιπόν, κι ας μου λένε ότι φάνηκα δυνατή.
Δε μπορώ να εκφράσω επαρκώς τα συναισθήματά μου, πάντα κάτι θα λείπει.
Κλείνω με αυτό που ειπώθηκε από ένα πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο:
"Όπως δε σας καλωσόρισα όταν ήρθατε, έτσι δε σας αποχαιρετώ τώρα που φεύγετε,
γιατί ποτέ δεν ήρθατε και ποτέ δε φεύγετε κανονικά, είστε πάντα εδώ."
[...]

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Στιγμές

Είναι που ξέρω -πάντα ήξερα- πώς οι μέρες που ζω τώρα θα ξεχαστούν. Οι μέρες που ζούσα πρίν 1 χρόνο, ή πριν 2. Ω ναί, πρίν 2 χρόνια ακριβώς. Ξέρω κάθε φορά ότι θα ξεχαστούν και δεν είμαι κάνενα μέντιουμ. Το ξέρω κι εγώ, κι εσύ, και ο γείτονας σου με το ανοιχτό wi-fi απέναντι.

Είναι λογικό να ξεχαστούν γιατί οι στιγμές που περνάνε γίνονται αναμνήσεις. Και υπάρχουν 2 τρόποι που σε κάνουν να ξεχνάς τις στιγμές που έχεις περάσει σε ένα χρονικό διάστημα. Είτε σου συμβαίνουν λίγα σημαντικά συμβάντα και οι όμορφες στιγμές σου περιορίζονται σε αυτά. Σε κάνουν να ξεχνάς τις υπόλοιπες ασήμαντες στιγμές. Είτε που όλες σου οι στιγμές είναι πολύτιμες γιατί ζεις μια κατάσταση αξιομνημόνευτη. Ζείς κάτι καινούργιο, κάτι δυνατό που κάθε σου στιγμή είναι υπέροχη. Δεν μπορείς να τις θυμάσαι όλες άρα ξεχνας τις περισσότερες. Ο καλύτερος τρόπος να τις ξεχάσεις είναι ο δεύτερος. Σπάνιος. Τον έχω ζήσει. Νιώθεις όμως ΓΕΜΑΤΟΣ! Νιώθεις τη γη για να πατήσεις πιο δυνατή απο ποτέ. Νιώθεις πως και να αφήσεις ανοιχτό το παράθυρο δεν έχεις φόβο, γιατί θα σου έχει πει ήδη καληνύχτα.

Ο πρώτος τρόπος απο την άλλη είναι βασανιστικός. Σε έχουν στιγματίσει μερικές στιγμές και σε τρώνε. Σαν τον σκόρο. Σε τρώνε σιγά σιγά. Τρώνε κάθε στιγμή σου που πάει να γίνει υποψία καλής ανάμνησης. Αυτές οι στιγμές θέλουν να έχουν τον κυρίαρχο ρόλο. Είναι εγωίστριες. Εσύ μένεις στην απάθεια και στην απομόνωση με αυτές στο μυαλό σου και διώχνεις κάθε τι άλλο. Στην αρχή, μάλιστα, για να σε δελεάσουν έχουν και κάτι να σου δώσουν. Κουβαλούν μαζί τους κουράγιο. Μπαίνουν στο μυαλό σου και σιγά σιγά αρχίζεις να τρέφεσαι. Διώχνεις τις υπόλοιπες πηγές τροφής σου και πλέον είσαι εξαρτημένος. Τις χρειάζεσαι. Μέχρι που το κουράγιο στερεύει και αυτές είναι πιο χαρούμενες με άδειο στομάχι. Και όσο πιο άδειο στομάχι έχουν τόσο πιο χαρούμενες γίνονται. Και όσο πιο χαρούμενες γίνονται τόσο πιο πολύ γατζώνονται στο μυαλό σου. Ο μόνος τρόπος να τις ξεριζώσεις είναι νέες στιγμές. Νέες στιγμές απο τον δεύτερο τρόπο που έχουν το κουράγιο άπλετο, μέχρι να φύγουν. Δεν το τσιγκουνεύονται.

Δε μ' αρέσει.

Δε μ' αρέσουν τα Μαθηματικά. Δε θα διαβάσω για αύριο -όπως ποτέ δεν κάνω- αλλά ήθελα απλά να το πω. Έτσι ρε παιδί μου. Να θυμάμαι οτι στις 2 Απριλίου, 8 μέρες πριν τα γενέθλια μου, στις 9:43 ήθελα να βγάλω απο μέσα μου ότι δε θα διαβάσω Μαθηματικά, αν και θα με εξετάσει. Αλλά διάβαζα τα blogs διαφόρων άλλων και τα βρήκα τόσο ενδιαφέροντα και στεναχωρήθηκα λίγο που δε θα γράψω εγώ ποτέ έτσι. Μπορεί ο καθένας να έχει το δικό του τρόπο αλλά εμένα μ' άρεσε εκείνος ο τρόπος. Και στεναχωριέμαι περισσότερο που δεν γράφω τόσο καλά παρά που θα με πιάσει η Γιαννάτου αδιάβαστη. Και θα μου πεις: Το βαθμό δεν τον σκέφτεσαι και σκέφτεσαι το blog; Και θα έρθει και εκείνη να μου πει: τι σημασία έχει πια ο βαθμός; Και θα έχει δίκιο. (Όπως τις περισσότερες φορές καταβάθος...) Δεν με παρατάτε όλοι! Δεν με νοιάζει ο βαθμός, ωραία. Με νοιάζει να γράφω σαν αυτούς που θαυμάζω ή κάτι παρόμοιο. Και με νοιάζει που πονάει το αυτί μου και μπορεί να έχω οτίτιδα και με νοιάζει που "τα μάτια του κόσμου" μου άφησαν κουσούρια.

Αυτό το κείμενο δε μ' αρέσει.