ατέλειες παντού

Είναι κάπως τρομακτικό αυτό που μεγαλώνουμε. Όχι, δεν εννοώ που γινόμαστε από 10, 16. Εννοώ ότι το μυαλό μας αρχίζει και παίρνει άλλες στροφές, αλλιώτικες. Συνειδητοποιούμε ότι "hello, αυτός ο κόσμος γύρω μας είναι γεμάτος ατέλειες".Ίσως μια από αυτές να είμαστε και εμείς οι ίδιοι. Κι έρχεται και μια ωραία πρωία που μας πέφτει το πρώτο χαστούκι, και βρισκόμαστε σε ένα απίστευτο σοκ τρόμου και πόνου. Ο πόνος του πρώτου χαστουκιού φεύγει, ο τρόμος μετριάζεται. Τα χαστούκια αρχίζουν και γίνονται μέρος της ζωής μας. Κι εμείς πάντα εκεί, παλεύουμε και προκαλούμε για ένα ακόμα χαστούκι. Κάτι ο εγωισμός, κάτι ότι μας αρέσει να εισπράττουμε και να δίνουμε αγάπη, κάτι που το θάρρος ακόμα μας περισσεύει, είμαστε εκεί και πλησιάζουμε απειλητικά το χέρι που μας χαστουκίζει. Αυτό το χέρι...

Και όπως μεγαλώνουμε, λοιπόν, και τρώμε τα ωραία μας τα χαστούκια αρχίζουμε και χάνουμε λίγο από το θάρρος μας, χάνουμε λίγο την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους -αυτή την περιβόητη- αλλά το απόθεμα της αγάπης μέσα μας όλο και μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει. Μέχρι που βρίσκουμε αυτό το άτομο που του αδειάζουμε όλο το απόθεμα. Προφανώς και πνίγεται, με αποτέλεσμα; Άλλο ένα χαστούκι!

Το απόθεμα της αγάπης που έχουμε να δώσουμε ποτέ δε στερεύει και μαζί του δε στερεύουν και τα χαστούκια. Υπάρχει όμως αυτή η μαγική πίστη που έχουμε στη ζωή και πάντα θα παλεύουμε, θα αντέχουμε κάθε χαστούκι, θα αγαπάμε από την αρχή και θα μαθαίνουμε από τα προηγούμενα λάθη. Θα υπάρξουν πολλά, θα ήταν αφύσικο να μην υπάρξουν. Εμείς καθορίζουμε πόσα χαστούκια θα δεχτούμε, πόσο θα τα αφήσουμε να μας επηρεάσουν, πώς και σε ποιους θα μοιράσουμε το απόθεμά μας.

p.s Χαστούκια, φιλιά και αστέρια. Αυτά πρέπει να πέφτουν.

λίγο απ' όλα και κάτι παραπάνω

Μάτια παντού, με καθηλώνουν, με ανησυχούν, με μαγεύουν και με υπνωτίζουν. Άλλα με σκοτώνουν και άλλα τα σκοτώνω εγώ. Σε δύο λεπτά θα ξεράσω και σε τρία θα βάλω τα κλάματα γιατί αυτοί οι τέσσερις τοίχοι δε με αντέχουν και δεν τους αντέχω. Και μπορεί να τους αποχωρίζομαι αλλά δε παύω να τους βλέπω περισσότερο από όσο μπορώ και λιγότερο από όσο μπορούν εκείνοι. Τρέχω, τρέχω, τρέχω και όλα τα χαλάω την τελευταία στιγμή, όπως πάντα. Θα κοιτάξω τα πόδια μου να τα δω που αλλάζουν και θα προσπεράσω την εικόνα του αίματος στα παπούτσια μου. Αλλάζω, μένω ίδια και πολλά ακόμη ψυχωτικά πράγματα. Η "εύκολα προσαρμοζόμενη" σταμάτησε να επεξεργάζεται νέα δεδομένα γιατί έρχονται πολλά μαζί και θα αρχίσει να φτύνει μάτια και συμπεριφορές- μια δεν την ξέρετε. Μέχρι και τα τραγούδια Της πια δεν έχουν νόημα- όσο είχαν- και βγάζω άλλα δικά μου χωρίς ομοιοκαταληξία για να καλύψω το κενό.

"Προσδεθείτε. Σε 34.545.764 λεπτά φτάνουμε στον προορισμό μας. Μη βγάλετε τα γυαλιά σας και μην κοιτάτε το χαώδες γκρι πράγμα έξω από τον παράθυρο. Μην ξεράσετε πουθενά και μην ακουμπήσετε κανέναν. Μη φοβάστε το σκοτάδι, αφού κουνάει την ουρά του είναι φιλικό. Αν σας δαγκώσει το χέρι μείνετε ακίνητοι. Μην αναπνέετε μέχρι να επιβεβαιώσουμε ότι είστε όλοι ίδιοι. Σε 52 τέταρτα θα κάνουμε στάση σε ένα σύννεφο. Θα διαρκέσει όσο μια αστραπή. Έχετε 4 δευτερόλεπτα να κατεβείτε όσοι αλλάξατε γνώμη. 4, 3, 2, 1. Πάλι εσύ έμεινες; Δε βάζεις μυαλό τελικά. Άντε μπορείς να καπνίσεις, αλλά μη τριγυρνάς στο μυαλό κανενός μετά τις 10. Μην τρως, πίνε νερό με ζάχαρη και αλάτι για να αναπληρώσεις τους ηλεκτρολύτες. Καλό ταξίδι, μη σώσεις και επιβιώσεις. Καληνύχτα, όνειρα γλυκά σαν τη ζάχαρη στο νερό σου."

καλο[καίρι]...

Απρόσμενα τριήμερα, λιώσιμο στο κτελ, ζέστες, κιθάρες και τραγούδια γνώριμα, ρακέτες με τις ώρες, ξαφνικές βουτιές στη θάλασσα τα χαράματα, ύπνος στο καναπέ, ξαπλώστρες, καφέδες, λάδια με προστασία, φωτογραφίες τρελές, ποτά σε μπουκάλια, ποτά σε ποτήρια, σφηνάκια, εξηγήσεις σκόρπιες εδώ και κει, καστράκι και ταξί και βόλτες στην πόλη μέχρι το πρωί, ελευθερία.

Άδεια Αθήνα, παρέες με άτομα απρόσμενα που αποδείχθηκαν ακριβώς αυτό που έπρεπε, ίντερνετ, φεισμπουκ λιώσιμο, αιρ κοντισιον, βιβλία που δεν έμαθα ποτέ το τέλος τους, ηρεμία.

Επίσημες διακοπές, μπάνια κάθε μέρα, χαμομήλι στα μαλλιά, φαΐ-πολύ φαΐ, μπύρες, πορτοκαλάδες, καφέδες με εβαπορέ, αποχή από το φεισμπουκ, γυμναστική, μπασκέτες, καρφώματα, μελωδία και δίεση όλη μέρα, ξαφνικές αποφάσεις για βόλτα στη θάλασσα, ατέλειωτες διαδρομές με το αμάξι-μέχρι το πρωί, μηνύματα που δεν περιμένεις από ανθρώπους που τους νομίζεις "ξένους" πια, αν και τους ξέρεις καλά, δάκρυα χαράς και συγκίνησης, ιστορίες από παλιά, κοιτάγματα στα μάτια, σιγουριά.

Μπορεί να μη το έζησα μέχρι το τελευταίο ηλιοβασίλεμα, αλλά το χόρτασα αρκετά. Πήρα αυτά που χρειαζόμουν. Τώρα η ελευθερία, η ηρεμία και η σιγουριά μάλλον θα χαθούν, ή ίσως δε θα υπάρχουν συχνά. Τώρα η απόφαση να τρέξω με πλησιάζει απειλητικά και μένει μόνο ένα νεύμα του κεφαλιού, μια κουβέντα, για να παρθεί. Για να δούμε..

"Κλείνω τα μάτια και η θάλασσα είναι άδεια, τα καλοκαίρια μόνο ήξερα να ζω. Τόσα φιλιά, τόσα νησιά, τόσα καράβια, πού είναι τώρα που τα θέλω να πιαστώ;"

ήταν ευτυχισμένη

Και μένει μόνη στην πόλη που λάτρεψε να μετράει αστέρια στον αυγουστιάτικο ουρανό.

Γύρισαν από τη δεξίωση και έτρεξε κατευθείαν στο δωμάτιο να ξεντυθεί. "Αμάν πια με τα στενά ρούχα και τα παπούτσια." Κάθε φορά το ίδιο έλεγε. Γιατί να μη διαλέξει κάτι πιο άνετο. Επειδή έπρεπε να είναι κομψή. Ο,τι και αν της κόστιζε αυτό. Έπρεπε να σταθεί στο ύψος της σαν "γυναίκα του άντρα της". Βαρύς ρόλος. Βαρύς και ανούσιος. Κάθε φορά. Πιο όμορφη από όλες. Το ψεύτικο χαμόγελο εφάρμοσε τέλεια στο πρόσωπό της που έλαμπε λόγω πρόσθετων καλλυντικών. Όλα πάνω της στην τρίχα. Ήταν πανέμορφη για όλους, εκτός από αυτόν. Όχι ότι δεν την έβρισκε όμορφη αλλά ποτέ δεν έδινε αρκετή σημασία σε εκείνη. Γιατί δεν τον ένοιαζε αν αυτός θα ενέκρινε την εμφάνισή της, αλλά οι υπόλοιποι.

Άνοιξε τα μάτια της στις 3.30 τα χαράματα. Νόμιζε ότι είχε ξημερώσει. Κοίταξε το ρολόι και απογοητεύτηκε. Ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ξανακοιμηθεί. Κατέβηκε την ξύλινη σκάλα και βρέθηκε στο μεγάλης πολυτελείας σαλόνι τους. Άνοιξε την μπαλκονόπορτα και βγήκε έξω. Το φως του φεγγαριού καθρεφτιζόταν τόσο όμορφα στην πισίνα. Θα ήθελε τόσο πολύ να πάει να ξαπλώσει πάνω στο γκαζόν. Αλλά ήξερε πως αυτό δεν επιτρεπόταν. Ο κανόνας ήταν σαφής. Κανόνες. Παντού κανόνες. Δεν έπρεπε να ξαπλώσει στο γκαζόν δεν έπρεπε να βουτήξει όποτε της κατέβει με τα ρούχα στην πισίνα, δεν έπρεπε να βάλει άνετα παπούτσια στην εκδήλωση, δεν έπρεπε να είναι 4 η ώρα στην αυλή, δεν έπρεπε να μετρήσει τα αστέρια. Κι όμως είχε τόσο όμορφο ουρανό.. Δεν έπρεπε να κάνει πράγματα τα οποία θα συνέθεταν την ιδανική ζωή για εκείνη. Αποφάσεις αυθόρμητες, κανόνες στα σκουπίδια.

- Τι κάνεις τέτοια ώρα έξω μόνη σου; Τρελάθηκες; Έλα μέσα μη σε δουν και σε περάσουν για τρελή, είπε και ανέβηκε πάνω να συνεχίσει τον ύπνο του.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να πάρει τίποτα μαζί της, άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Άφησε τον άντρα της να συνεχίσει τον ύπνο του, να ξυπνήσει το πρωί, να πάει στη δουλειά και να απολαύσει τη σιχαμερή του ρουτίνα που τόσο του ταίριαζε και τον ικανοποιούσε.

Πήγε στην πόλη της. Σε 4 ώρες είχε φτάσει. Περπατούσε ανάμεσα στον κόσμο χαμογελώντας. Έκανε ο,τι της ερχόταν στο κεφάλι το οποίο ήταν ικανό να σπάσει κάποιο κανόνα. Οι άνθρωποι σίγουρα την περνούσαν για τρελή αλλά ήταν ευτυχισμένη. Το βράδυ έφτασε και τη βρήκε στην παραλία να μετράει αστέρια περιμένοντας να βρει το δικό της -το πιο φωτεινό.


Και μένει μόνη στην πόλη που λάτρεψε να μετράει αστέρια στον αυγουστιάτικο ουρανό.

Παγωμένα Δευτερόλεπτα

Είναι αυτά τα παγωμένα δευτερόλεπτα που είσαι στις κυλιόμενες και ακούς τον ήχο από το τρένο. Ενώ πρέπει να τρέξεις, να προλάβεις, να φτάσεις στον προορισμό σου, εσύ στέκεσαι εκεί -παγωμένος- λες και κάτι έχει καθηλώσει τα πόδια σου εκεί και δε σ' αφήνει να κουνήσεις ρούπι.

Η ζωή σου λοιπόν "φίλε μου", είναι μια διαδρομή στο μετρό. Κατεβαίνεις τις σκάλες μέχρι να ακούσεις τον ήχο του τρένου. Εκεί η απόφαση είναι δική σου. Είτε θα τρέξεις, είτε θα παραμείνεις εκεί. Το θέμα είναι πόσα τρένα αντέχεις να χάσεις; [...]

Με το που μπεις στο βαγόνι σου, τα πράγματα είναι απλά. Ή θα καθίσεις κάτω, ασφαλής, περιμένοντας καρτερικά να φτάσεις στον προορισμό σου, ή θα μείνεις όρθιος, παλεύοντας να μη χάσεις την ισορροπία σου στα απότομα φρεναρίσματα. Αφήνεται στη κρίση σου ποιος από τους δύο τρόπους είναι πιο συναρπαστικός.

Όσο περισσότερο αντέξεις μέσα στο τρένο, τόσο το καλύτερο για σένα. Όταν φτάσεις πρόσεχε. Πάρε το σωστό δρόμο να ανέβεις προς την έξοδο. Ακολούθησε το σωστό διάδρομο. Χρησιμοποίησε τις κυλιόμενες, ή τις κανονικές σκάλες. Καμιά φορά οι κυλιόμενες είναι χαλασμένες, έτσι κάνουν πιο εύκολη την απόφασή σου. Βγές στον αέρα ή στην άπνοια, στο σκοτάδι ή στο φως..
Δεν είναι στο χέρι σου αυτό; Κάνεις μεγάλο λάθος "φίλε" μου.

Το τρένο μου ήρθε για δεύτερη φορά. Λέω να τρέξω...