Αυτό ήταν, μ' ακούς;

ΤΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ, ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΒΓΗΚΑΝ ΜΕ ΕΚΡΗΞΗ.
Αυτό ήταν. Πόσο καιρό πάλευα;
Αυτό ήταν. "Μέχρι να το σιχαθεί η ψυχή μου και να φύγω" 2 χρόνια μετά. Who cares?
Αυτό ήταν. Θα αντέξω. Θα' ναι εύκολο. Θα αναπνεύσω. Θα πετάξω. Και όλα αυτά μαζί.

Ήρθε η στιγμή που σε κοίταζα στα μάτια και το μόνο που έβλεπα ήταν ένα κενό, που πόναγε πολύ, στο οποίο έπεσα, και γέμισα πληγές και αίματα. Τα μάτια σου μου θύμιζαν όλες τις στιγμές αγανάκτησης που πάλευα να καταπνίξω. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Μα όχι, αυτό δεν ήταν το πρώτο ποτήρι. Υπήρξαν κι άλλα, που ξεχείλισαν με τις σταγόνες σου, αλλά εγώ το μόνο που έκανα ήταν να βάζω το ποτήρι στα άπλυτα και να συνεχίζω με το επόμενο. Άλλα ξέρεις κάτι; ΤΑ ΠΟΤΗΡΙΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ. Δεν υπάρχουν άλλα ποτήρια. Τα έσπασα όλα και τα κατάπια. Ένιωσα καλύτερα από πολλές στιγμές που κάτι πήγαινε λάθος - εσύ.

Με σένα πήρε η μπάλα κι άλλους. Η σωστή λέξη είναι η "α φ ο ρ μ ή". Βρήκα την αφορμή ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Το έβαλα στόχο και ο εγωισμός μου δε θα μ' αφήσει να γυρίσω. Δεν έπρεπε να είμαι εκεί. Και με κατηγορώ για όλες εκείνες τις στιγμές που ένιωσα ένα. Με κατηγορώ και με κατακρίνω. Μ' ΑΚΟΥΣ; ΜΕ ΚΑΤΑΚΡΙΝΩ. Ναι, το κάνω. Μόνο σε μένα. ΓΑΜΩ.

Θα μου πεις: "ξεσκαρτάρισμα". Θα σου πω: "εγώ δεν είμαι έτσι". Όταν κάτι δεν πάει καλά δεν ξεσκαρτάρω, αλλάζω. Όταν κάποιος δεν λέει να καταλάβει δεν τον διώχνω, τον συμβουλεύω. Όταν κάποιος κάνει μαλακία ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΡΙΝΩ, ΤΟΝ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ, ΑΚΟΥΣ; Το ξεσκαρτάρισμα αν αρχίσει, δεν θα τελειώσει ποτέ. Απλά μια ρύθμιση. Απλά μια ταξινόμιση. Από τους πιο νορμαλ, έμπιστους - στους πιο ΣΚΑΡΤΟΥΣ.

Πλέον μπαίνει στο επίκεντρο κάποιος που τον είχα ξεχάσει κάπου στο σκοτάδι, εγώ. Τη μισώ τη λέξη "εγώ". Κι όμως είμαι εγώ για μένα και εσύ για σένα. ΜΑΚΡΙΑ. Καμία επαφή. Δύσκολο. Σχεδόν ακατόρθωτο. Από τις λίγες φορές που εγώ η ίδια πιστεύω σε μένα και δεν πιστεύουν οι άλλοι. Ας μπουν στο προσκήνιο ξεχασμένα πρόσωπα που κάτι έχουν ακόμα να προσφέρουν, γιατί από τους άλλους χορτάσαμε. Δεν είναι μίσος. Είναι καθαρά ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ. Σκατά, σκατά, σκατά.

Υπόσχομαι στον εαυτό μου. Μέχρι το τέλος. Εκεί.



Υ.Γ. το μόνο που λείπει είναι ένα ξέσπασμα.

loading...

loading...  loading... loading... καιρό τώρα.
Όλα μια αναμονή.
Αναμονή στο μετρό, στις ουρές, στις ματιές, στα λόγια, στις υποσχέσεις, στα βλέμματα καλοσύνης, αδιαφορίας, στους φίλους που ποτέ δεν έρχονται, στον άνθρωπο που τον χρειάζεσαι κι ας μη τον ξέρεις, στα ξεσπάσματα, στα τηλέφωνα, στα μηνύματα, στις συναντήσεις, στα όνειρα, στους κρύους διαδρόμους, στα καλύτερα που έρχονται, στο γνωστό παγκάκι. Μια συνεχής αναμονή που το τέλος δεν διακρίνεται στον ορίζοντα. Πώς λοιπόν θα βρείς κίνητρο να συνεχίσεις να περιμένεις αν δεν βλέπεις καν το τέλος; Θα' πρεπε η ζωή μας να είναι μια αναμονή για "κάτι καλύτερο"; Εννοείται πως όλοι περιμένουμε μια εξέλιξη.. αλλά είναι δυνατόν να ζούμε "περιμένοντας"; Μαρτύριο...

Κάπου διάβασα τη φράση: "Όλοι είμαστε κάπου εκεί έξω και περιμένουμε να συμβούμε."
Αυτό είναι. Περιμένουμε. Αντί να βγούμε να μας ψάξουμε, απλά περιμένουμε να συμβούμε. Δεν υπάρχει αύριο. Το αύριο γίνεται τόσο γρήγορα σήμερα που δεν το θεωρούμε πια έννοια. "Θα το κάνω αύριο", "αύριο θα είναι καλύτερα", "αύριο θα το σκεφτώ", "θα αποφασίσω αύριο".
Πόσα "αύριο" τα πέρασες για "σήμερα" και τα θυσίασες στο "χθες";

Αναπόφευκτα... εσύ

Ε, ναι λοιπόν, είμαι από εκείνα τα άτομα που προτιμούν να μένουν στάσιμα στην ασφάλεια και στη σιγουριά, παρά να εξελίσσονται και να ζουν μια ζωή μέσα στο άγχος. Είμαι από εκείνα τα άτομα που δεν θα πιστέψω ποτέ στον εαυτό μου και όχι, δεν θα σε ακούσω που μου λες ότι αξίζω κάτι καλύτερο. Δεν θα σε προσέξω αν δεν έχεις κάτι σημαντικό να μου πεις ή αν το περιεχόμενο αυτών που λες δεν με ενδιαφέρει. Είμαι από εκείνα τα άτομα που θα προβληματιστώ και θα μπερδευτώ όσο δεν πάει, και κάθε μέρα, κάθε στιγμή, θα σκέφτομαι τις πτυχές που έχει ο χαρακτήρας σου. Θα προσπαθώ να μαντέψω τι σκέφτεσαι σε κάθε φάση της ζωής σου. Θα σε ακούω προσεκτικά, όχι για να καταλάβω τι λες, αλλά για να προσέξω εξονυχιστικά κάθε έκφραση σου. Γιατί το μίσος των άλλων σε μένα χτυπάει σαν καμπανάκι για να σε μάθω όσο καλύτερα μπορώ. Και όχι, δεν θα μου αλλάξεις το μυαλό, δεν θα μπεις μέσα σ' αυτό. Και στο κάτω κάτω είμαι από εκείνα τα άτομα που δεν ξέρουν τι θέλουν. Δεν ξέρουν αν θέλουν να τρέξουν 100% μέχρι τη σέντρα ή να γυρίσουν πίσω βήματα. Δεν ξέρουν αν θέλουν να τελειώσουν τη φάση με lay up στο καλάθι ή να δώσουν την τέλεια assist. Δεν ξέρουν αν θέλουν να δώσουν στο τέλος το χέρι στον αντίπαλο ή να τρέξουν εκνευρισμένοι στα αποδυτήρια. Εγώ λοιπόν εκνευρίζομαι που δεν μπορώ να εκνευριστώ αρκετά μαζί σου, όσο θα' πρεπε. Όσο κάνουν οι άλλοι. Και μπορεί αυτή η ανάρτηση να μην ξεκίνησε για σένα, αλλά σε κάθε φάση της ζωής μου το μυαλό μου πάντα γυρνάει σε ένα άτομο. Και δεν ξέρω αν χαίρομαι που προς το παρόν αυτό το άτομο είσαι εσύ.

δε θέλω αναλύσεις - μην ψάχνετε για λύσεις

Έχω σκιστεί σε πολλά μικρά κομμάτια από τα οποία λείπει η έμπνευση - από όλα. Βασικό. Γιαυτό λοιπόν αν το αποτέλεσμα αυτής της ανάρτησης δεν είναι ικανοποιητικό, ρίξτε τα σε ένα από αυτά. Ας παρεξηγηθούν. Σάμπως δε θα μου ξαναμιλήσουν; Με χρειάζονται.

Τα πολλά μικρά κομμάτια από τα οποία αποτελούμαι δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Το ένα κομμάτι μου έλεγε προχθές: "Δεν γίνεται να αφήνεις τις ανασφάλειες σου να σε καθηλώνουν με κάποια άτομα μια ολόκληρη ζωή. Έχεις κάποια πράγματα να ζήσεις, έχεις στόχους να εκπληρώσεις, έχεις υποσχέσεις να χαλάσεις και να φτιάξεις καινούργιες που θα βάζεις εσύ τους όρους. Τι δουλειά έχεις εδώ μ' αυτούς;" Ένα άλλο κομμάτι μου έλεγε: "Συνήθεια είναι όλα σου λέω. Πίστεψέ με. Θα το επεξεγραστείς μια, θα το επεξεργαστείς δύο την τρίτη θα πεις "δε γαμιέται" και θα το αφήσεις απλά να συμβαίνει. Δε θα δώσεις καν σημασία γιατί δε θα σε ενδιαφέρει. Θα έχεις πολύ καλύτερα πράγματα να κάνεις. Μέχρι τότε όμως, μικρή, κοίτα να συμμορφωθείς και να βάλεις τη μάσκα που έχει ξεμείνει στο ντουλάπι από την τελευταία φορά." Ένα τρίτο ακούει και μου λέει: " Μην είσαι χαζή, έχεις τόσα πράγματα να κοιτάξεις. Έχεις να φτιάξεις το μέλλον σου, έχεις να μορφωθείς, έχεις να τα δώσεις όλα σε μια ομάδα, έχεις οργανώσεις την παραμικρή λεπτομέρεια, έχεις να γίνεις "κάτι" γιατί το "τίποτα" μόνο να πνίξει νοιάζεται." Κάποια στιγμή άρχισαν να μιλάνε όλα μαζί και το μόνο που καταλάβαινα ήταν σκόρπιες λέξεις εδώ και εκεί:

"φιλία, μαθήματα, εξετάσεις, μάσκα, συνήθεια, άμυνα, ευάλωτη, όνειρο, mood, εμπιστοσύνη, φροντιστήριο, συναισθήματα, ζωή, τηρήσεις, αμελείς, βροχές, οικογένεια, Εν λευκώ, δοκίμασε, προσπάθησε, φωτογραφία, τεχνολογική, καθρέφτες, κάγκελα, γυμνάσιο, ξέχνα, συγκεντρώσου, μη χαλαρώνεις, μείνε, κορυφή, διάνυσμα, σιγά, μπα, δε νομίζω, νεύρα, αναποφάσιστη, ικανή, σταμάτα, ξεκίνα, Οκτώβρης, εξηγήσεις, χάνω, πρωτάθλημα, πιο δυνατά, δυναμική, εξωστρεφής, ηλίθια."

Το μυαλό μου έσκασε και τα μικρότερα κομμάτια άρχισαν και αυτά να μου δίνουν συμβουλές.
Δεν άντεξα, δε θα αντέξω.
ΣΤΟΠ ΓΙΑ ΛΊΓΟ.