το "αλλά"

Λένε ότι οι αντιθέσεις πάντα φτιάχνουν αρμονία. Δεν είμαι σίγουρη αν στη ζωή μου κυριαρχεί αρμονία, όσο κι αν οι αντιθέσεις υπάρχουν.

Φοβάμαι τις τεράστιες λεωφόρους και την ταχύτητα,
άλλα είναι φορές που μια γρήγορη βόλτα με ανοιχτά τα παράθυρα
μπορεί να με κάνει να ξεχαστώ.
Ακούω για μεγάλο χρονικό διάστημα κάποια τραγούδια,
έχω μάθει τα λόγια τους απ' έξω,
άλλα έρχεται μια συγκεκριμένη μέρα
που κατανοώ σε βάθος τους στίχους.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι συνέχεια από άτομα,
αλλά δεν γουστάρω να χαιρετάω γνωστούς μου στο δρόμο.
Με έχω πιάσει να πανικοβάλλομαι
όταν μένω πολύ ώρα μόνη με το μυαλό μου,
αλλά είναι ο πιο πιστός φίλος στη μέχρι τώρα πορεία μου.
Θέλω να βάλω το καλάθι όσο τίποτα,
αλλά χαρώ περισσότερο αν δώσω μια καλή πάσα.
Έχω νιώσει να μη θέλω ούτε καν να σε σκέφτομαι,
αλλά σε πάω τόσο - όταν είσαι μόνο μαζί μου.
Είναι φορές που σκέφτομαι "δεν έπρεπε να το είχα πει αυτό",
αλλά το μετανιώνω στα επόμενα δευτερόλεπτα
γιατί τουλάχιστον τώρα ξέρω.
Θέλω να φύγω,
αλλά δεν θα μπορούσα να ζήσω κάπου αλλού.
Θέλω επιτέλους να ξεφύγω απ' αυτά που παλεύω τόσο καιρό,
αλλά για ένα περίεργο ηλίθιο λόγο πάντα εδώ καταλήγω.
Νιώθω ότι δεν έχω τίποτα να πω,
αλλά παράλληλα ελπίζω και πιστεύω
ότι ο καθένας κάτι θα αποκομίσει από μένα.
Βλέπω ότι ο χρόνος περνάει,
αλλά δεν κάνω ο,τι περνάει από το χέρι μου
για να φρενάρω κάποιες μου στιγμές.
Αναλύω τα πάντα μέσα μου,
αλλά δεν φτάνω στη λύση που θα με κάνει ευτυχισμένη.


Κάποια μέρα, αυτό το "αλλά", θα το κάνω κομμάτια. Θα το σκορπίσω στον αέρα και θα πέσει στη γη. Θα μπει μέσα στο χώμα. Θα φυτρώσουν δέντρα κόκκινα που θα φτάσουν ως τον ουρανό και θα ακουμπήσουν τα σύννεφα. Μόνο οι ρίζες των δέντρων θα ξέρουν τι περιείχε το "αλλά" μου. Πόσα δάκρυα, πόσα ξενύχτια, πόσες πρόχειρες βρισιές, πόσες ποιητικές αναλύσεις. Ώσπου μια μέρα οι κορμοί των δέντρων θα είναι τόσο δυνατοί που θα τραβήξουν προς το μέρος τους όλα τα "αλλά" του κόσμου. Θα γεμίσει η γη ανθρώπους με καθαρά συναισθήματα.

Τότε ο κόσμος θα είναι καλύτερος, ΑΛΛΑ... πρέπει πρώτα να κομματιάσω το "αλλά" μου.

Λες να ήρθε η ώρα;

Είναι κι αυτά τα λόγια
απ' τον μόνο άνθρωπο που θεωρείς "δικό" σου
που έρχονται ένα βράδυ για να σε ταρακουνήσουν
και να σου θυμίσουν ότι κάτι δεν κάνεις καθόλου καλά.

"Ζήσε το τώρα γαμώτο. Εδώ είμαστε.
Μη σκέφτεσαι συνέχεια το αύριο.
Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου.
Έχεις τν "τάδε" που σε λατρεύει
και νιώθει υπερήφανος που είσαι εκεί.
Έχεις κάποιες εμπειρίες παραπάνω.
Μην προτρέχεις συνέχεια στη ζωή σου.
Σού είχα πει ότι θα νιώσω υπερήφανη
μόνο αν δεν κάνεις τις μαλακίες που έκανα εγώ.
Ξέρεις πώς να το κάνεις. Μια ζωή βιάζεσαι.
Εδώ είμαστε. ΖΗΣΤΟ. ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ.
Στ' αρχίδια σου τι θα γίνει στο μέλλον.
Είσαι εδώ, έχεις αυτά, εκμεταλλεύσου τα.
Θα έρθουν και οι δύσκολες στιγμές.
Τελικά, δεν περνάς και τόσο άσχημα, ε;"

Τα δάκρυα κρατημένα. Τα ρακόμελα να ρέουν στο αίμα,
χωρίς ιδιαίτερη επίπτωση. Η απάντηση δεν θα μπορούσε
να είσαι σαφής. Σάμπως ξέρω εγώ τι συμβαίνει μέσα μου;
Σάμπως το θέλω που πάντα βιάζομαι; Δεν θα ήθελα να ζω
την κάθε στιγμή; Δεν θα ήθελα να μη σκέφτομαι από τώρα το "τέλος";
ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΜΙΣΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ.
Δεν θέλω τίποτα απ' όλα αυτά. Θα μου έλεγες "ε τότε, άλλαξε το".
Θα σου έλεγα "προσπαθώ". Μαλακίες. Ξέρω ότι δεν προσπαθώ.
Έχω πεισθεί ότι "δεν μπορώ". "Πρέπει να πεισμώσεις".
Πρέπει να πεισμώσω. Πρέπει να αλλάξει. Ίσως πρέπει και να αλλάξω.
Επίσης ξέρω ότι "αν τα αναλύεις όλα στη ζωή σου, θα υποφέρεις".
Τι άλλο θέλω για να κάνω την αλλαγή; Τι άλλο πρέπει να περιμένω;
Ο χρόνος φεύγει. Μένουν 6 μέρες. Λες να ήρθε η ώρα;


ΥΓ. Μείον ένα στήριγμα. Συνεχίζω.

Ως πότε; Για πόσο;

Μετά από ένα ξέσπασμα πάντα έρχεται η υπερβολική σκέψη.
Επανέρχεται για την ακρίβεια.
Μήπως δεν τα ζύγισα καλά;
Μα ήταν μπροστά στα μάτια μου.
Ο θυμός στο έπακρο.
Δεν μ' αρέσουν τα μισόλογα.
Ούτε οι σπόντες.
Απ' την άλλη, υπάρχουν τόσα άλλα.
Αυτά τα άλλα...
Είναι κάποια άτομα που απλά θες να μπεις στο μυαλό τους.
Πολύ τολμηρό.
Ίσως αυτό που θα βρεις να σε τρομάξει.
Ίσως να το περιμένεις.
Ίσως να είναι καλύτερο από αυτό που περιμένεις, ίσως χειρότερο.
Απλά θες να δεις τι γίνεται εκεί μέσα.
Τι να κάνω;
Πόσο θα αντέχω;
Τι θα γίνει "μετά";
Αυτές οι μέρες θα ξεχαστούν.
Δεν το θέλω...
Δεν έχω άλλη επιλογή.
Θέλω ΤΟΣΑ να γράψω.

Θέλω ΤΟΣΑ να φωνάξω, να κάνω, να προτείνω, να εγκαταλείψω.
ΩΣ ΠΟΤΕ; ΓΙΑ ΠΟΣΟ; ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΠΙΣΩ. ΕΚΕΙ, Σ' ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΡΟΑΥΛΙΟ. ΜΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΝΑ ΤΑ ΖΗΣΩ ΟΛΑ ΑΠ΄ ΤΗΝ ΑΡΧΗ. ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΛΗΞΩ ΠΟΤΕ ΠΑΛΙ ΕΔΩ. ΑΣΦΥΚΤΙΩ. ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΩ ΑΝΑΣΑ. ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΚΕΙ ΠΟΥ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ "ΑΠΛΑ ΣΩΣΤΑ". ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΜΑΚΡΙΑ. ΚΕΦΑΛΙΑ ΓΝΕΦΟΥΝ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΤΙΚΑ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΝ. ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΩ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΓΡΑΦΩ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΕΚΕΙ. ΠΙΣΩ. ΟΠΩΣ ΗΜΟΥΝ ΤΟΤΕ. ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΑΛΛΙΩΣ. ΔΕΝ Μ' ΑΡΕΣΕΙ ΕΔΩ. ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΕΝ Μ' ΑΡΕΣΕΙ. ΓΑΜΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ.

-After Game-

Λένε ότι η κούραση του αγώνα βγαίνει μετά από το μπάνιο. Ισχύει. Είμαι κομμάτια. Οι παλμοί μου δεν έχουν πέσει. Πονάω παντού. Το ευχαριστήθηκα όσο δεν πάει. Νιώθω μια δυσνόητη ανακούφιση και μια ανεξήγητη "χαρά".

Ήταν κρίμα. Ας το παραδεχτούμε. Πώς γίνεται όμως όλα να έγιναν ΤΟΣΟ σωστά; Όλα έγιναν έτσι όπως θα έπρεπε. Μόνο ένα βασικό λάθος. Ο χρόνος. Λίγο πιο νωρίς. Πάντα κάτι θα χαλάει επειδή έπρεπε να γίνει "λίγο πιο νωρίς".  Μερικά λεπτά. Λίγα χειροκροτήματα νωρίτερα. Όταν αργείς να πιστέψεις στον εαυτό σου και στην κρυμμένη σου δύναμη πάντα κάτι χαλάει. Τη δύναμη την έχουμε. Χρόνο έχουμε. Μένει η προσπάθεια. Η διαίσθησή μου μου λέει ότι δεν θα απογοητευτούμε.

Βγάζω και κάποια συμπεράσματα σιγά σιγά, όσο διανύουμε αυτό το "διάστημα". Καταλήγω κάπου, το επεξεργάζομαι, το σκέφτομαι, το δουλεύω μέσα μου και τελικά απλά το ανακοινώνω και επίσημα στον εαυτό μου. Κάποιες φορές ανακουφίζομαι, κάποιες όχι. Προς το παρόν, ναι. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι "ουδείς αναντικατάστατος". Και ο χρόνος τρέχει και δεν τον φτάνω και το τέλος έρχεται, αλλά έχουμε δρόμο. Έτσι κι αλλιώς "Τι είναι ο δρόμος και πως τον οδηγείς; Τον μετράς σ' ό,τι είναι πίσω ή σ' αυτά που είναι να δεις;" Αν τα δεις ποτέ. Αν μπορέσεις. Πάντα το ίδιο... Θα το ζήσω. Έτσι για το γαμώτο.

"Είναι ξαφνικά που νιώθεις τη χαρά μικρού παιδιού!"
http://www.youtube.com/watch?v=DJ0QvvN3vDU

Αδιανόητα Διαφορετικοί (;)

Έφτασα στον Ιανό σχεδόν αργοπορημένα. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Η "μέρα σου" για διάφορους λόγους ένιωθα πως είναι και δική μου. Η περηφάνια ήταν ανεξήγητη. Πώς όμως να μην είσαι περήφανος για έναν δικό σου άνθρωπο που καταφέρνει κάτι τόσο σπουδαίο; Αγόρασα το βιβλίο στην είσοδο και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Ήταν εκεί. Όλα τα κείμενα που κατά καιρούς είχα διαβάσει και άλλα που αγνοούσα την παρουσία τους. Το όνομα σου στο εξώφυλλο με έκανε να χαμογελάσω.

Υπήρχε πολύς κόσμος. Ο καθένας ήταν εκεί για δικούς του λόγους. Κάποιος για να στηρίξει τον φίλο του στο νέο του ξεκίνημα, άλλος για να δει και να ακούσει αυτό το "παιδί θαύμα", ή όπως μ' αρέσει καλύτερα, αυτό το θαυμάσιο παιδί. Ανυπομονούσα να σε δω. Βγήκες να καλωσορίσεις τους καλεσμένους σου. Είχες ένα χαμόγελο ξεκούραστο - όση πνευματική κούραση και αν υπήρχε. Η χειραψία σου ήταν σοβαρή και συγχρόνως καθόλου επιτηδευμένη. Με το βλέμμα σου ευχαριστούσες τον καθένα που διέθεσε χρόνο για να απολαύσει τη δουλειά σου. Με αγκάλιασες και στην ερώτηση μου για το αν έχεις άγχος απάντησες αρνητικά. Να ξέρεις, με καθησύχασες, γιατί εγώ είχα αρκετό.

Η βραδιά ξεκίνησε και όλοι πήραν τις θέσεις τους. Άκουγα να μιλάνε για σένα με σεβασμό. Άνθρωποι που ήξεραν να χειρίζονται τις λέξεις και το βάρος τους, εξήγησαν καλύτερα από τον καθένα πόσο είχες δουλέψει, τι είχες θυσιάσει για αυτό το αποτέλεσμα και πόσο λαχταρούσες αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Ήρθε η σειρά σου να μιλήσεις. Κοιτάζοντας στο χαρτί αυτά που είχες προετοιμάσει, χωρίς να κοιτάς τον κόσμο απέναντι σου, μιλούσες με ειλικρίνεια. Όλοι ένιωθαν ότι τους συστηνόσουν προσωπικά, ότι τους κοιτούσες στα μάτια, όσο κι αν αυτό δεν συνέβαινε. Το χειροκρότημα ήταν ζεστό. Τόσο ζεστό που και οι τελευταίες υπόνοιες αμηχανίας εξαφανίστηκαν. Ήταν όλοι εκεί. Σε θαύμαζαν και το χαμόγελό τους πρόδιδε ενθουσιασμό.

Έφτασε και η σειρά των τραγουδιών. Το πιάνο έκανε την αρχή και οι φωνές των κοριτσιών ηχούσαν στα αυτιά του κοινού τους στίχους σου, τις ανησυχίες σου, και τα συναισθήματά σου. Πήγαιναν όλα... "απλά σωστά".

Το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς ήταν σαφώς ο,τι συμβαίνει σε κάθε παρουσίαση βιβλίου. Ο συγγραφέας υπογράφει τα βιβλία των αναγνωστών. Τι συμβαίνει λοιπόν όταν ο συγγραφέας είναι ένας "κοινός" -κατά τα λεγόμενα- 15χρονος μαθητής λυκείου; Συμβαίνει η εκπλήρωση ενός ονείρου. Ήσουν εκεί και έγραφες τις προσωπικές σου ευχές στον καθένα. Σε άτομα γνώριμα, σε άτομα σπουδαία και σημαντικά, σε άτομα που αγαπάς και σε αγαπάνε, σε ξένους που έτυχε να ταυτιστούν με τα κείμενά σου. Περίμενα να φύγει ο κόσμος για έχω χρόνο να σου μιλήσω. Την αφιέρωση θα την κρατήσω για μένα. Θα μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να γράφω.

Στην τελική ξέρεις κάτι; Δεν είσαι παιδί θαύμα. Τα παιδιά θαύματα συνήθως χάνονται. Ήρθες για να μείνεις. Ήρθες και τους φώναξες μες τη μούρη "Ε ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΜΕ, ΑΞΙΖΩ". Έδωσες φωνή σ' όλους εκεί έξω που θέλουν να μιλήσουν και δεν έχουν την ικανότητα. Θύμησες σε όλους μας πως όχι, δεν είμαστε αδιανόητα διαφορετικοί, εσείς μας βλέπετε έτσι. Κι όσο συνεχίζεις να κάνεις αυτό που αγαπάς όλο και περισσότεροι θα αναγνωρίζουν την αξία σου. Θα τους παίρνεις απ΄το χέρι και τους οδηγείς σε δρόμους με χρώματα και φως. Η μαυρίλα της εποχής θα εξαφανίζεται. Γιατί δεν μπορούν μας επιβάλλουν τίποτα. Γιατί είμαστε... αδιανόητα φωτεινοί.

Υ.Γ. Ευχαριστώ. Για όλα.

Άλφα - Β[ήττα]

Αντέχω, για πόσο ακόμα;
Βασανίζομαι, θα το συνηθίσω.
Γαμώ, γαμώ, γαμώ.
Διακριτικά βλέμματα και συναισθήματα.
Ενταση, μόνο ένταση και πάθος.
Ζήλεια, τι άλλο;
Ήρθες, αλλά ξέρω ότι δεν μπορείς να μείνεις.
Θα τα καταφέρω.
Ικανότητα, ταλέντο και μαλακίες.
Κυνικός, πάνω από όλα.
Λαμβάνω και προσφέρω.
Μίσος, αγάπη μαζί.
Νάρκες παντού, προσοχή.
Ξορκίζω το κακό, αλλά και πάλι...
Ουσία. Μακάρι όλοι να έμεναν εκεί.
Πειθώ. Διπλωματία.
Ρεαλισμός, απαισιοδοξία.
Σταματώ, ξεκινώ και ψάχνω.
Τείχη, αυτά που ύψωσες. Με πνίγουν.
Υπηρετώ οποιονδήποτε εκτός απ' τον εαυτό μου.
Φωνάζω και δεν μ' ακούει κανείς.
Χάνομαι και δεν με ψάχνεις.
Ψέματα, παντού τριγύρω.
Ώφελος, αυτό κινεί τα πάντα.