Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

3802

Θα βόλευε να ήμουν από τους ανθρώπους
που παίρνουν μια απόφαση
και την υποστηρίζουν μέχρι τέλους.
Σαν αυτούς που λένε "εφόσον το αγαπάω, θα το καταφέρω".
Θα βόλευε πολύ, όταν φωνάζω το στίχο
"κι ας μην είναι σωστό, πάντα ο,τι σκεφτώ θα το λέω", να το εννοώ.
Όχι καρδιά μου, δεν το εννοώ. Θα ήθελα πολύ να το εννοήσω,
αλλά πάντα μια γαμημένη σκέψη θα τα χαλάει όλα.
Πλέον δεν απελπίζομαι, εκνευρίζομαι.
Και δεν ξέρω πόσο θυμός χρειάζεται για να κάνω τα λόγια μου πράξεις.
Πια δεν έχει σημασία αν μπορώ, έχει σημασία αν θέλω.
Και ενώ θέλω, δεν μπορώ, γιατί ίσως δε θέλω αρκετά.

Το μόνιμο "δε βαριέσαι" με περιμένει στη γωνία.
Αυτό που χρειάζεται είναι να αλλάξω δρόμο,
και να το ξεχάσω μια και καλή.
Επιπλέον χρειάζεται όλες αυτές οι σκέψεις μου
,
να παραμείνουν στο κεφάλι μου και να μην ξεχνιούνται.
Καλή η αυτοκριτική, όταν έχει αποτελέσματα.


Και τέλοσπαντων, δεν ξέρω τι θέλω, και αν το θέλω πολύ,

και αν θα το θελήσω ποτέ πολύ.


Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Ευχή ή κατάρα;

Έρχεται η στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου που πρέπει να πάρει μια απόφαση. Μια απόφαση που θα καθορίσει τη ζωή του. Κι αν δεν καθορίσει τη ζωή του, θα καθορίσει το πόσο εύκολες ή πόσο δύσκολες θα είναι οι αποφάσεις στη ζωή του. Τι εννοώ; Ζούμε σε μια εποχή που καθημερινά ακούμε τις λέξεις: κρίση, ανεργία, φόβος, ψυχαναγκασμός, μαζοποίηση, αβεβαιότητα, ανούσια πτυχία, φυγή στο εξωτερικό, αποτυχία. Αφού τις ακούμε καθημερινά τις έχουμε κάνει δικές μας. Κάποιος μας έχει πείσει ότι θα τις συναντήσουμε μπροστά μας κι όχι μόνο στις συζητήσεις μας.

Απ' τη στιγμή που πατάμε το πόδι μας στο σχολείο, τότε ακόμα, στην πρώτη Δημοτικού, μπορούμε να διακρίνουμε πολύ μακριά μας ένα πιστόλι. Η παιδική μας αφέλεια δε μας αφήνει να το προσέξουμε. Βλέπουμε ότι κάτι υπάρχει, αλλά δεν δίνουμε βάση στο τι είναι και γιατί βρίσκεται εκεί. Όσο τα χρόνια περνάνε, όλο και πλησιάζει. Στο τέλος του δημοτικού μπορούμε πια να καταλάβουμε τι είναι, αλλά είναι αρκετά μακριά για να αποτελεί απειλή για εμάς. Στο γυμνάσιο τα πράγματα αλλάζουν. Η περιέργεια μας μεγαλώνει και στρεφόμαστε πιο συχνά στο να εξετάσουμε γιατί αυτό το πιστόλι βρίσκεται εκεί. Μερικές φορές ίσως και να αγχωνόμαστε για το αν θα υπάρξει καλό τέλος, αφού ήδη μας σημαδεύει. Έρχεται και το Λύκειο... 'Εκει τα πράγματα αγριεύουν. Το πιστόλι απέχει από εμάς μόνο μερικά μέτρα. Έρχεται δε και η στιγμή που το ακούμε να οπλίζει. Ο φόβος μας καταβάλει και δεν σκεφτόμαστε λογικά. Πιστεύουμε ότι θα σκοτωθούμε στα σίγουρα. Δεν έχουμε καταλάβει ότι αυτό το πιστόλι θα μας προσπεράσει, και κάποια στιγμή στο τέλος του Λυκείου θα το αφήσουμε πίσω μας. Δεν έχουμε καταλάβει επίσης ότι από την αρχή εμείς το κινούσαμε. Δεν έχουμε καταλάβει  ότι εμείς επιλέξαμε το αν θα υπάρχουν σφαίρες ή όχι. Το αν θα μας τρώει μια ζωή η θύμησή του ή αν θα μας υπενθυμίζει ότι αφού γλιτώσαμε είμαστε δυνατοί.

"Αυτό που έχω είναι ευχή ή κατάρα. Δίκοπο μαχαίρι. Ο,τι και να γίνει εγώ θα κάνω αυτό που αγαπάω. Μ' ακούς; Εγώ θα κάνω αυτό που γουστάρω στο τέλος. Ας περάσω οπουδήποτε. Ας περάσω χίλια κύματα. Δεν πρόκειται να κάνω ούτε για μια στιγμή κάτι που δεν με εκφράζει. Εγώ θα γίνω συγγραφέας και θα έρχεται ο κόσμος και θα μου λέει "Μπράβο, με άγγιξε το βιβλίο σου." Και εγώ θα μαζεύω χαρά και κουράγιο και όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα ΕΓΩ ΘΑ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Α Γ Α Π Α Ω."

Η φάση είναι "όλα ή τίποτα" κι όπως έχω αποδείξει είμαι διατεθειμένη να διαλέξω ένα απ' τα δύο. Είμαι διατεθειμένη να πω "μένω, υπομένω, διαβάζω, θυσιάζω, παλεύω" και είμαι διατεθειμένη να πώ "εξασκούμαι, χαλαρώνω, αλλά και πάλι παλεύω, παλεύω, παλεύω". Θέλω να διαλέξω την εύκολη λύση, αλλά θα είναι κρίμα. Θα είναι και ρίσκο. Έτσι κι αλλιώς όλη η διαδικασία είναι ένα ρίσκο αλλά τουλάχιστον με την δύσκολη λύση βοηθάς την τύχη σου.

Δεν ξέρω. Έφυγα από το Θησείο σκασμένη. Θα απευθύνω σε εσένα, μόνιμε αληθινέ μου φίλε, που για άλλη μια φορά περνάμε τα ίδια και με καταλαβαίνεις όσο κανείς άλλος. Εγώ είμαι από τους ανθρώπους που θα σε αφήσω στον ηλεκτρικό του Θησείου και θα περπατήσω μέχρι το μετρό του Συντάγματος αργά το βράδυ μόνο και μόνο για να σκεφτώ.

Περνώντας από την Ερμού, οι νότες της ακουστικής κιθάρας έσκισαν τη σιωπή του βραδινού Κέντρου. Ο τύπος στη γωνία με το μικρόφωνο κρεμασμένο στο λαιμό του έτσι ώστε να τραγουδάει χωρίς να χρησιμοποιεί τα χέρια του -τα οποία δέσμευε η κιθάρα- μου τράβηξε το ενδιαφέρον. "Wish you were here", το τραγούδι που ακουγόταν. Έκατσα στο πεζούλι μπροστά του χωρίς να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Τον κοιτούσα και θαύμαζα το πάθος του και τη θέληση του. Το κοινό του ήταν 4 άνθρωποι και οι περαστικοί που έτυχε να περνάνε από εκεί. Δεν σήκωσε τα μάτια από την κιθάρα του, το μικρόφωνο του, και την παρτιτούρα του. Ήταν στις 10.30 το βράδυ στην Ερμού, έπαιζε κιθάρα, τραγουδούσε, και μπορεί με τη φαντασία του να ταξίδευε μίλια μακριά.

Λίγο πιο πάνω βρισκόταν ο Μος. Ο Μος είναι show man. Έχει ταξιδέψει όλο τον κόσμο με την κιθάρα του και τα τελευταία χρόνια ζει στην Ελλάδα. Στο δρόμο. Έχει τύχει να μιλήσουμε 2-3 φορές σε κάποιο σοκάκι της πλάκας, ή στην Ανδριανού. Πότε μας έλεγε χαμογελαστός αλλά ταυτόχρονα εκνευρισμένος σε μια γλώσσα που έμοιαζε με αγγλικά: "Όλοι αφήνουν μούσι και είναι ίδιοι. Το μούσι δεν δείχνει την ομορφιά σου. Χαζοί οι άντρες, θα γελούσε και ο Frank Sinatra" και πότε καταβεβλημένος αλλά παράλληλα ευγενικός μας έλεγε ότι "Σήμερα πεινάω, σήμερα πρέπει να φάω, δεν έχει show..." Παρόλα αυτά, ήταν εκεί και έστελνε φιλιά σε δύο κοπέλες που στάθηκαν να τον ακούσουν. Μόλις έφυγαν, συνέχισε δυναμικά το τραγούδι του και έψαχνε "το επόμενο θύμα" που θα τον προσέξει...

Συνέχισα το δρόμο μου και συνάντησα άλλον έναν πλανόδιο μουσικό. Χαμογέλασα. Το τραγούδι που έπαιζε; "Θα' μαι κοντά σου όταν με θες." Ο στίχος που έλεγε όταν περνούσα; "Το παραμύθι τέλειωσε κι αρχίζει η ζωή"... Δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα αυτά που σκεφτόμουν. Γιατί καλέ μου φίλε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν εκεί. Έκαναν αυτό που τους ηρεμούσε, τους έδινε ζωή, τους ανανέωνε. Αυτό είναι πάνω από δουλειές, μισθούς και σπουδές. Γούσταραν τόσο που έπαιρναν δύναμη μέσα από αυτό. Και θυμάσαι που λέγαμε ότι είμαστε οι μόνοι με αυτά τα γαμημένα μυαλά; Κι αυτοί τα ίδια μυαλά είχαν! Και να' τοι. Ο,τι κι αν πέρασαν ήταν εκεί. Όπως και οι σκειταδες στο Σύνταγμα, όπως και τόσοι άλλοι εκεί έξω. Κρυμμένοι πίσω από ταυτότητες, επικαλούμενοι επαγγέλματα. Κάνουν αυτό που αγαπάνε. Αυτό έχει σημασία. Η απόφαση θα παρθεί, γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Ποιός μας λέει όμως το τέλος; Ποιός μας προδιαγράφει το μέλλον; Ποιος μας καθορίζει την τύχη; Οι ίδιοι μας οι εαυτοί. Είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Παρ΄το απόφαση και ζήστο. Ο,τι είναι να γίνει θα γίνει. Το πιστόλι θα το προσπεράσουμε, θα πυροβολήσει στον αέρα και ο κρότος θα σηματοδοτήσει την αρχή μας στον έξω κόσμο. Είσαι έτοιμος;

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Άγχος; Τι είναι αυτό;

Υπάρχουν κάποια πράγματα για τα οποία είναι δύσκολο να μιλήσεις. Καταστάσεις τις οποίες ζεις καθημερινά και αρνείσαι να τις αποδεχθείς και να τις αναλύσεις πλήρως μέσα σου. Αποφάσισα να γράψω για ένα απ' αυτά. Αυτό που με φοβίζει περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα.

"Εγώ, άγχος; Όχι, από πού κι ως πού;" Η ερώτηση μου φάνηκε γελοία. Άγχος; Όχι. Ποτέ και για τίποτα. Έτσι νόμιζα. Κι όσοι με ήξεραν και με ξέρουν αυτό θα απαντούσαν. Η Εύα; Άγχος; Ούτε καν. "Τότε πώς το εξηγείς αυτό που έπαθες;" Αν ήξερα καλά θα ήταν. Όταν νιώθεις να χάνεις τον κόσμο γύρω σου, να μην πατάς σταθερά στη γη, ότι προσπαθείς και παλεύεις να συνέλθεις και δεν τα καταφέρνεις, τότε δεν προσπαθείς να εξηγήσεις, πανικοβάλλεσαι και αποσυντονίζεσαι.

Όλα αυτά την πρώτη φορά. Το πιο βασανιστικό μεσημέρι. Εκείνο το μεσημέρι ήταν η αρχή για ο,τι ακολούθησε. Η λέξη "πανικός" ή "κρίση" είναι απλά φτωχή για να περιγράψει αυτό το συναίσθημα. Μετά από ένα χρόνο, στην ερώτηση "μήπως έχεις άγχος;" δεν βιάζομαι να απαντήσω. Ειδικά το τελευταίο χρονικό διάστημα, ίσως και η απάντηση μου να είναι θετική. Όχι, δεν άλλαξε κάτι από τότε. Ούτε οι υποχρεώσεις μου αυξήθηκαν τόσο θεαματικά. Απλά συνειδητοποίησα πως ο στίχος "το πρόβλημά μου η υπερβολή μου" που λέω και ξαναλέω -πότε με καμάρι και πότε με ντροπή- με επηρέασε πολύ άσχημα. Όταν τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς και μένουν μέσα στο μυαλό σου και σε τρώνε, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα υπάρξει καλή συνέχεια.

Ψάχνω αιτίες, ψάχνω αφορμές, ψάχνω τρόπους αντιμετώπισης. Εγώ είμαι δυνατή ρε! Θα το λέω μέχρι να το πιστέψω - αν γίνει ποτέ αυτό. Με φοβίζει όσο τίποτα, και αν μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω μια ευχή για εμένα αυτή θα ήταν. Να σταματήσει πια αυτό - πού ούτε το όνομά του δεν μπορώ να λεω. Με περιορίζει. Δεν νιώθω ελεύθερη. Κι αυτό είναι που με ενοχλεί περισσότερο.

Υπάρχουν και άνθρωποι που με βοηθούν να το ξεπερνάω. Να το ξεχνάω καλύτερα. Κι ας μη το ξέρουν. Κι ας μη το μάθουν. Είναι εκεί με τον τρόπο τους, όποιος κι αν είναι αυτός, και με κάνουν δυνατότερη. Εκεί δεν είναι η ουσία; Να βρίσκεις πάντα τρόπους να ξεχνάς τα προβλήματά σου μέσω των ανθρώπων - που πια - ίσως και να τους έχεις μεγάλη αδυναμία.

Το θέμα είναι πως πρέπει να σταματήσει. Κι αν δεν σταματήσει, πρέπει να το αντιμετωπίσω. Κι αν δεν το αντιμετωπίσω, ....;




Υ.Γ. ΤΟ '14 ΘΑ' ΝΑΙ ΓΑΜΑΤΟ. ΘΑ ΔΕΙΤΕ.

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Το παρελθον

Δεν ξερω αν ειναι η καταλληλη στιγμη για να γραψω. Τωρα νιωθω ομως ετοιμη. Ζησαμε και εζησα μεγαλες στιγμες. Καταλαβα οτι δεν ειναι ρομποτ, ειναι ανθρωποι. Χορεψα, ηπια... Ακουσα μεγαλα λογια απο ανθρωπους που δεν το περιμενα ουτε κατα διανοια. Κερδισα αγκαλιες σφιχτες που μεσω αυτων ειπα πολλα - κι ας μη φανηκε. Προσπαθησα να ανοιχτω και κερδισα συμβουλες. "Πηραν τα μυαλια μου αερα" οπως λεει. Το παρελθον με τραβαει σαν μαγνητης, δεν μπορω να αντισταθω. Ειμαι τοσο δυνατη για να ακολουθησω τις σοφες συμβουλες; Μπα. Ποτε δεν ημουν. "Εχεις κανει τοσα που φανηκε οτι ησουν δυνατη". Μονο που αυτα τα ηθελα, τα λαχταρουσα. Τωρα; Τωρα θα με τραβηξει το παρελθον και θα πνιγω. Θα μου θυμισει ποσο δυνατη ημουν και καταργιεμαι την ωρα και τη στιγμη που αλλαξα. Την ωρα και την στιγμη που αρχισα να μιλαω με τα ματια. Την ωρα και τη στιγμη που το να δεθω με καποιον φανταζει ξενο. Βουτια στο παρελθον, με το κεφαλι. Καταλαβαινεις; Μονο ετσι θα συνελθω. Και θα ερθει το παρελθον και θα μου πει "Εσυ εισαι ταλαντουχα, εισαι φτιαγμενη για πολλα καλα, κανε οσα δεν εκανα εγω". Κι οσο θα θελω να βγαλω το παρελθον μου ασπροπροσωπο, τοσο θα βυθιζομαι σ' αυτο. Θα μου λεει "πρεπει να απογαλακτιστεις" και θα το παιρνω αγκαλια και θα κλαιω. Οχι μπροστα του. Μη φανει οτι ειμαι ευαισθητη. Γαμω το παρελθον που μου ξυπναει τα πιο ομορφα συναισθηματα τις πιο ασχημες στιγμες.