Καιρός ήταν.

Ήρθε η στιγμή για νέα ανάρτηση. Είχα καιρό να γράψω. Δε με λυπεί τόσο το γεγονός ότι δεν έγραφα, όσο το ότι δεν μπορούσα να εκφράσω αυτό που ένιωθα. Και όχι τόσο που δεν μπορούσα να το εκφράσω, όσο το ότι δεν θα υπήρχαν οι κατάλληλοι αναγνώστες για να καταλάβουν τα μισόλογά μου. Και όχι τόσο το ότι δεν υπήρχαν οι κατάλληλοι, όσο το ότι υπήρχαν οι ακατάλληλοι.

Όχι ότι τώρα θα γράψω και τίποτα συναρπαστικό. Απλά, με εκνευρίζει ο εαυτός μου ώρες ώρες. Το πόδι δεν σταματάει να πηγαίνει πάνω κάτω και τώρα έχω πραγματικά νεύρα. Δεν ξέρω τι θέλω, και κατηγορώ τους γύρω μου που δεν ξέρουν τι θέλουν από μένα. Ποτέ δεν ήμουν από τους ανθρώπους που θα αφοσιωθούν 100% σε ένα αντικείμενο και θα το κάνουν τέλεια. ΌΧΙ. Η Εύα από μικρό παιδί ήθελε 10 πράγματα να τα κάνει αρκετά καλά - ποτέ τέλεια. Λούσου τα τώρα Εύα που μεγάλωσες. Θα μου πεις, γιατί δεν αφοσιώνεσαι τώρα; Θα σου πω ότι όλα είναι μια συνήθεια και θα μπω στο καβούκι μου μέχρι να ξεπεράσω και αυτό το εμπόδιο.

Είναι αυτό που νομίζεις ότι ένα πρόβλημά σου θα κρατάει για πάντα, ενώ δεν έχεις καταλάβει ότι κρατάει απλώς μέχρι να το ξεπεράσεις. Σκέψου το τελευταίο σοβαρό πρόβλημα που είχες. Σοβαρό; Μαλακίες. Δεν μιλάμε για αρρώστιες και όντως σοβαρά προβλήματα. Μιλάμε για τα καθημερινά ημισοβαρά προβλήματα που σπάνε τη μονοτονία. Το σκέφτηκες; Σκέφτηκες πώς το ξεπέρασες; Είδες πόσο γελοίο ήταν; Σου κατέστρεφε τις μέρες και η λύση του ήταν εξ αρχής μέσα στο μυαλό σου. Τα βράδια πριν κοιμηθείς ήταν το μόνο σου άγχος, που χαλούσε τα σχέδια της επόμενης μέρας, αλλά δεν καταλάβαινες ότι εσύ τα δημιουργείς όλα.

ΑΝΤΙΚΡΟΥΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΙΚΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΤΕΜΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. Δεν ξέρω τι θέλω, τι με ενοχλεί, τι να κάνεις για να με βοηθήσεις. Δεν ξέρω αν πρέπει να σε παίρνω στα σοβαρά, δεν ξέρω αν πρέπει να στρωθώ στο διάβασμα, δεν ξέρω αν πρέπει να λιώσω στην προπόνηση, δεν ξέρω αν πρέπει να σε κοιτάω τα πρωινά, δεν ξέρω αν πρέπει μιλήσω, να σου πω τι με ενοχλεί, ή να σου πω τι να κάνεις σωστά. ΑΝ ΑΥΤΟ ΖΩΗ ΤΟ ΛΕΝΕ, ΔΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΓΙΑ ΑΥΤΗ.

Κάτι κάνω λάθος. Πάντα κάτι θα κάνω λάθος και όσο ο καιρός περνάει εγώ λυπάμαι. Και όσο φτάνει το τέλος, τα δάκρυα είναι έτοιμα. Και όσο είναι έτοιμα, τόσο μεγαλώνει το άγχος. Και όσο μεγαλώνει το άγχος, τόσο έρχεται η δύσπνοια. Και όσο έρχεται η δύσπνοια, τόσο εγώ δεν υπάρχω - ούτε σαν ιδέα, ούτε σαν έννοια.

Θα κάτσω λοιπόν με τις γαμημένες δικαιολογίες αγκαλιά και θα κλαίω τη μοίρα μου. Αντίο.

Παραμύθι χωρίς τέλος

*Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.

Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένα παιδί που λάτρευε να πηγαίνει στο τσίρκο. Το είχαν πάει οι γονείς του για πρώτη φορά όταν ήταν 6 χρονών και από τότε είχε μαγευτεί. Όποτε έβρισκε ευκαιρία, έπιανε τη μαμά του από το χέρι και την έσερνε στο χώρο που γίνονταν οι παραστάσεις. Πάντα στο ίδιο μέρος. Πάντα οι ίδιοι άνθρωποι.

Περνούσε ώρες ολόκληρες καθισμένος σε μια πλαστική καρέκλα να βλέπει τα κόλπα και τα νούμερα των ακροβατών. Είχε, μάλιστα, συμπαθήσει πάρα πολύ ένα μάγο, και κάθε φορά που πήγαινε, περνούσε να τον δει. Ο μάγος του έκανε πάντα το ίδιο μαγικό κόλπο και ο μικρός πάντα μαγευόταν. Κάθε φορά ανύψωνε τον μάγο στα μάτια του, ήθελε να του μοιάσει. Τα χρόνια περνούσαν, ο μικρός είχε γίνει θαμώνας στις παραστάσεις του τσίρκου ώσπου κάποια στιγμή άρχισε να το βαριέται. Ήξερε τι θα δει το επόμενο λεπτό. Καθώς μεγάλωνε κατάλαβε με ποιό τρόπο έκανε ο μάγος το κόλπο, και πια δεν του φάνταζε τόσο συναρπαστικό. Ποτέ όμως δεν του είπε ότι το είχε καταλάβει, για να μην τον στενοχωρήσει.


Ώσπου μια μέρα είδηση βόμβα έσκασε στην πόλη. "ΥΠΕΡΛΑΜΠΡΟ ΤΣΙΡΚΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΑΣ. ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΚΑΣΚΑΝΤΕΡ ΚΑΙ ΑΚΡΟΒΑΤΕΣ ΑΠΟ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ." Ο καθένας που ζούσε σε εκείνη την πόλη είχε μάθει το νέο. Μόλις έφτασε στα αυτιά των φίλων του μικρού άρχισαν να τον παροτρύνουν να πάει. Λογικό να θέλουν να πάει, γιατί κάθε φορά τους τρέλαινε για το πόσο αγαπάει το τσίρκο. Έφτασε και στα αυτιά των γονιών του. Ήθελαν να πάνε να του πάρουν απο μόνοι τους εισιτήρια, αλλά κάτι τους κράτησε από το να το κάνουν. Αυτό ήταν η αντίδραση του μικρού. Διστακτικός, τρομαγμένος, αναποφάσιστος. Γιατί; Η συνήθεια. Τόσα χρόνια στο τσίρκο του -γιατί πια το θεωρούσε δικό του- πώς ξαφνικά θα πήγαινε σε ένα πολύ μεγαλύτερο και καλύτερο; Φοβόταν και μόνο στη σκέψη. Όμως η αγάπη του για το τσίρκο δεν τον άφησε να μην το κάνει. 

Ευτυχώς η απόφαση ήταν σωστή. Όλα ήταν απλά σωστά. Ο μικρός μαγεύτηκε απόλυτα από το θέαμα που είδε. Το μυαλό του ταξίδεψε παντού, σ' όλα τα μέρη που θα ήθελε να πάει. Δεν έχανε λεπτό που να μη το ζει. Και ο μάγος; Δεν θα έπρεπε να του λείπει;


Καινούριο τσίρκο; Καινούριος μάγος! Ήταν εκεί. Ο μικρός δεν μπορούσε να αντιληφθεί τα μαγικά που έκανε. Τον κοιτούσε και προσπαθούσε να τον αποκωδικοποιήσει. Να καταλάβει τα κόλπα του. Αλλά ήταν υπερβολικά δύσκολο. Δεν είχε φανταστεί ποτέ έτσι το τσίρκο, παρόλο που το παρακολουθούσε τόσα χρόνια. Δεν έχανε παράσταση. Ήταν κάθε φορά εκεί.

Το τσίρκο όμως δεν θα έμενε για πάντα εκεί. Είχε να πάει στην επόμενη πόλη. Και ο μικρός;


Ο μικρός άρχισε να στενοχωριέται πριν καν τελειώσουν οι παραστάσεις. Έμεναν ακόμα τρεις και ήδη δεν σκεφτόταν τίποτα άλλο. Προσπαθούσε να χορτάσει όσο μπορούσε τις στιγμές του μέσα στο τσίρκο. Παρατηρούσε το μάγο, έτσι ώστε να εντυπωθεί η εικόνα του στο μυαλό του, όταν θα έφευγε. Του έγραψε κάτι, για να το διαβάζει όταν θα είναι πια μακριά. "Του έγραψε γιατί ήξερε πως αυτές οι μέρες θα ξεχαστούν". Όμως παρόλα αυτά ο μικρός ήταν ευγνώμων. Και για τον μάγο και για το τσίρκο. Κρατούσε τις στιγμές της παράστασης σαν φυλαχτό. Ακόμα και αυτές που στην παράσταση κάτι πήγαινε λάθος, ακόμα κι αυτές τις κρατούσε στη μνήμη του. Τι έγινε όμως στο τέλος; Αυτό δεν είναι που μας νοιάζει;


Ίσως δεν είναι αυτό που μας νοιάζει. Ίσως το ότι το τέλος ακόμα απουσιάζει, να θέλει να μας δείξει ότι κάποια πράγματα ποτέ δεν τελειώνουν. Ο μικρός άλλαξε τον τρόπο οπτικής του για το τσίρκο μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, είδε καινούριες εικόνες, έκανε γνωριμίες με τους θεατές ή τους ακροβάτες, γνώρισε το μάγο...



"Είναι κάποια παραμύθια που δεν θες να τελειώσουν αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό. Πρέπει να πας στο επόμενο βιβλίο. "Το παραμύθι τέλειωσε κι αρχίζει η ζωή." Όλα τα παραμύθια κάποτε τελειώνουν. Είναι στο χέρι μας αν η τελευταία φράση θα είναι "και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα". Λίγο έμεινε."

Υ.Γ. Χ.Π !

Θα έρθει η στιγμή. Άν έρθει...

Θα έρθει η στιγμή που όλα αυτά που νιώθεις, σκέφτεσαι και αναλύεις
θα γίνουν κομμάτια.
Θα τα θυμάσαι και θα τα βρίσκεις ανούσια.
Θα εύχεσαι να ήταν το μόνο πρόβλημά σου.
Θα κοιτάς τον καθρέφτη, αν έχεις ακόμα το θάρρος,
και θα βλέπεις το κενό.
Οι προτεραιότητες που πρέπει τώρα να βάλεις,
θα στέκονται εμπόδιο για τα όνειρά σου.
Η μαγική πίστη στη ζωή που πιθανώς έχω,
δε μ' αφήνει να κρύψω το γεγονός
ότι όλα μπορούν τα διορθωθούν
όταν υπάρχει θέληση.
Αν δεν υπάρχουν όμως τα θεμέλια;
Αν, αν, αν...
Αυτά τα δύο γραμματάκια δεν μπορούν να σου επιτρέψουν
να πάρεις μια απόφαση.
Μια τελειωτική απόφαση. Ίσως εκεί είναι και το ενδιαφέρον.
Όλα αφήνονται στην τύχη. Όλα; Όχι ακριβώς όλα.
Μπορείς να κάνεις πολλά που θα βοηθήσουν την τύχη σου.
Μισώ το αν όπως μερικούς ανθρώπους ορισμένες στιγμές.
Τονίζω το ορισμένες.
Το θέμα είναι να αφήσεις τον εαυτό σου να αποφασίσει.
Να του επιτρέψεις να κάνει αυτό που θέλει.
Ας είναι αυτή η μία και μοναδική προτεραιότητα. Με όποιο κόστος.

"Γιατί έρχεται κάποια στιγμή που σταματάς να πιστεύεις στα παραμύθια. Που κοιτάς κατάματα τον έξω κόσμο και σου πληγώνει όλες εκείνες τις φορές που άφησες τον εαυτό σου να πιστέψει στη "μαγική ζωή". Και το πρόβλημα είναι ότι άφησες κάποια παραμύθια ανολοκλήρωτα..."