Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Δι εντ.

Σήμερα θέλω να γράψω. Θέλω ΤΟΣΟ πολύ να γράψω.

Αναθεώρησα για κάτι. Έχω αναφέρει και σε παλιότερη ανάρτηση πόσο πολύ μισώ τα τέλη. Προφανώς και ακόμα τα μισώ, δεν αναθεώρησα τόσο. Απλά για ακόμα μια φορά στη ζωή μου, συνειδητοποίησα κάτι, το οποίο αν το είχα σκεφτεί πριν από καιρό, θα γλίτωνα πολύ άσχημες καταστάσεις. Τα μισητά, λοιπόν, τέλη είναι μισητά μόνο πριν συμβούν. Τι εννοώ; Όλο το μίσος μου, προέρχεται από στιγμές πριν το τέλος. Και μόνο στη σκέψη ότι θα έρθει, ο πόνος είναι αφόρητος. Εξαναγκάζεις τον εαυτό σου να βιώσει "κάπως" τις τελευταίες στιγμές και χάνεις όλη την ουσία. Περνάς πολύ άσχημα. Προσπα

θείς να χορτάσεις ανθρώπους, μέρη, λόγια, συναισθήματα. Προσπαθείς να κρατήσεις όσα περισσότερα μπορείς και γίνεσαι κομμάτια γιατί ξέρεις ότι θα τελειώσουν. Όταν όμως έρχεται η στιγμή να τελειώσουν, απλά... το ζεις. Χωρίς πόνους, χωρίς υπεκφυγές. Χωρίς "κάτσε λίγο ακόμα να σε δω" ή κλάματα και ακατάλληλες λέξεις. Είναι σαν ένα τσιρότο. Ξέρεις ΠΟΣΟ θα πονέσεις όταν το τραβήξεις και το σκέφτεσαι ώρα μέχρι να βρεις το κουράγιο. Βάζεις τον εαυτό σου στη διαδικασία να "πονέσει" πολύ, για να είναι προετοιμασμένος για τον επικείμενο πόνο. Παίρνεις την απόφαση, το τραβάς... και απλά κενό. Ο πόνος ελάχιστος -αφού είχες προκαλέσει περισσότερο- και μια γλυκόπικρη ανακούφιση. "Αυτό ήταν;" Ε, ναι λοιπόν. Αυτό ήταν. Ήταν αυτό απ' την αρχή, απλά δεν είχες τα κότσια να το αντιμετωπίσεις. Για να γυρίσουμε στα απαίσια τέλη, τα σκεφτόμαστε πιο απαίσια από ο,τι ήδη είναι -ΠΟΣΟ ΠΙΑ;- κι έτσι πονάμε πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε.


Το τέλος σου θα σε πονάει, μέχρι να έρθει η νέα αρχή. Και συνήθως η νέα αρχή... δεν αργεί.

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

Η μέρα μου.

Τώρα που ξεκινάω να γράφω αυτή την ανάρτηση μένουν 25 λεπτά ακόμα για να λήξει η μέρα των γενεθλίων μου. Η μέρα μου. Μέχρι να την τελειώσω, μπορεί και να έχει αλλάξει η μέρα. Δεν με τρομάζει πια αυτό. Όσο κι αν είναι λυπηρό. Ήταν η μέρα μου. Με θυμήθηκαν άτομα που ήταν ξεχασμένα σε μια γωνιά της καρδιάς μου, άλλα άτομα μου υπενθύμισαν πόσο μ' αγαπούν, άλλα με καθησύχασαν και μου τόνισαν ότι μπορώ να νιώθω ασφαλής δίπλα τους. Κάποια άλλα μου έδειξαν γιατί δεν πρέπει να τα εμπιστεύομαι.

Ξαφνικά, όπως περπατάμε, γυρνάει, με κοιτάει στα μάτια και μου λέει "Οι αγάπες είναι σαν τον καπνό του τσιγάρο. Στην αρχή είναι πολύ πυκνός. Σιγά σιγά αρχίζει και διαλύεται. Μέχρι που εξαφανίζεται." Το σκέφτομαι για λίγη ώρα χωρίς να μιλήσω. Ακούω τη Μποφίλιου που παίζει στο κινητό και απαντάω: "Ο καπνός μπορεί φαινομενικά να εξαφανίζεται, όμως πηγαίνει προς το ταβάνι. Μένει εκεί και το ταβάνι κιτρινίζει. Πιστεύεις ότι έχει φύγει άλλα αν δεν το βάψεις, δεν ξεμπερδεύεις εύκολα. Είναι δική σου επιλογή το τι θα κάνεις." Με κοιτάει αινιγματικά. Το σκέφτεται. Δεν απαντάει. Φτάνουμε κάτω από το σπίτι. Καθόμαστε στα σκαλιά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα κι αρχίζω να μιλάω. Λέω ότι οι καταστάσεις επαναλαμβάνονται. Έμμεσα. Επαναλαμβάνεται μια κατάσταση που εσύ παίρνεις τη θέση μου και εγώ την δική της. Ποιός το περίμενε; Εγώ τη δική της. Κι όμως. Έχουν περάσει 3 χρόνια κι εγώ είμαι πια εκείνη. Ο χαρακτήρας της, οι εκφράσεις της, οι απόψεις της, ακόμα και οι κακές της συνήθειες. Δουλειά μου είναι να συνεχίσω το έργο της. Το βάρος που μου μετέδωσε τότε και με έκανε διαφορετικό άνθρωπο, να το "δώσω" κι εγώ με τη σειρά μου σε ανθρώπους που αγαπάω. Όπως συγχώρεσε εκείνη, να συγχωρήσω κι εγώ και να με ελαφρύνω λίγο. Το βάρος δεν θα το αρνηθείς, θα το θεωρήσεις δώρο. Αυτό θα είναι το λάθος σου. Κι όμως εγώ θα είμαι εκεί, σε μια γωνιά, μέχρι να συνειδητοποιήσεις αυτό το λάθος. Μετά, θα σε αφήσω να πράττεις όπως εσύ θες. Όταν θα είμαι στις καλές μου, θα σου δίνω μερικές συμβουλές.

Φεύγω απ' το σπίτι σου, σχεδόν ζαλισμένη. Οι άνθρωποι περνάνε και με κοιτούν. Σαν να μου λένε "Τώρα φαίνεσαι 16. Χρόνια σου πολλά. Να περάσεις τέλεια σήμερα." Με προσπερνούν και δεν με ακούν που τους φωνάζω "ΜΗ ΦΕΥΓΕΙΣ. ΜΙΣΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΥΧΗ. ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΕ 2 ΩΡΕΣ. ΕΥΧΗΣΟΥ ΜΟΥ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ. ΕΥΧΗΣΟΥ ΜΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ." Απομακρύνονται. Κοιτάω το φεγγάρι. Πιο φωτεινό απο ποτέ. Για μένα είναι εκεί. Είναι η μέρα μου. Δεν το λέω σε κανέναν γιατί ακούγεται εγωιστικό. Έχει σύννεφα. Και το πρωί είχε. Αλλά εγώ κοιτούσα τις ακτίνες του ήλιου. Πρέπει να κοιτάμε προς το φως. Κάνω κάτι που είχα καιρό να το κάνω. Προσπαθώ να βρω τα σχήματα που κάνουν τα σύννεφα. Ένα πρόσωπο βλέπω, λυπημένο. Τα μάτια του και το στόμα του είναι κενά που κάποιος αέρας τα έφτιαξε, απομακρύνοντας το ένα σύννεφο απ' το άλλο. Αρνούμαι να μείνω σε αυτό το πρόσωπο. Σε αυτή την έκφραση. Ψάχνω με μανία να βρω κάτι άλλο, δεν τα καταφέρνω. Προσέχω δύο αστέρια, που με λίγη φαντασία θα έμοιαζαν με μάτια. Μου μένει το χαμόγελο. Δεν το βρίσκω. Κλείνω το μάτια και το βλέπω μπροστά μου. Τα ανοίγω. Χαμογελάω. Σκύβω το κεφάλι κι ακόμα και στην άσφαλτο, βλέπω το χαμογέλο. Είναι όλες οι στιγμές που χαμογέλασα αληθινά αυτά τα 16 χρόνια. Φτάνω σπίτι.

Η μέρα μου έχει τελειώσει εδώ και 29 λεπτά. Όμως εγώ, με τη μαγική πίστη που έχω στη ζωή, χαμογελάω ακόμα. Βρίσκω το θάρρος να πω πράγματα που πάντα ήθελα να πω, κάνω τον δικό μου απολογισμό της χρονιάς, υπόσχομαι νίκες και φτιάχνω χαμόγελα. Σε ένα χαρτί, σε μια οθόνη, σε ένα πρόσωπο. Τι κι αν μένει ένας χρόνος για την επόμενη φορά; Εγώ πάντα θα κοιτάω την άσφαλτο και θα βλέπω το χαμόγελο με τα φωτεινά μάτια, έτσι κι αλλιώς... δικό μου είναι. :)

Κυριακή 6 Απριλίου 2014

η δειλία

Του είπα ότι τελευταία δε γράφω όπως θα ήθελα. Ότι κάτι με κρατάει πίσω. Ίσως το ότι ξέρω ότι τα κείμενά μου θα διαβαστούν από ανθρώπους για τους οποίους θέλω να γράψω. Άρα δε μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα. Τα λόγια μου θα έχουν συνέπειες. Οι συνέπειες είναι ο εφιάλτης μου.

Κατά λέξη μου απάντησε: "
θα ξαναμπείς σίγουρα σε ρυθμούς απλά μην σε νοιάζει τόσο αυτό... ή μάλλον να σε νοιάζει και να το χρησιμοποιήσεις κιόλας... να τους λυγίσεις, να τους πεις "ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΜΑΛΑΚΑΣ" όταν χρειάζεται ή "Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ" μέσα απ' τα κείμενα είναι πολύ ωραίο να ξέρεις ότι αυτός που θες να του πεις κάτι όντως θα το διαβάσει."
Ξέρεις όμως ποιό είναι το θέμα; Εγώ φοβάμαι. Φοβάμαι να μιλήσω ξεκάθαρα.

Δε θα σου πω ότι δε θέλω να βγω μαζί σου, και θα καταλήξω σε ένα πολύ μακρινό μέρος για να μη με δεις, και θα θυμίσω στην παρέα μου να μην κάνει τσεκ ιν. Θα φοβηθώ να φωνάξω μέσα στη μούρη σου - όσο κι αν χρειάζεται - για να μη νευριάσεις μαζί μου. Θα σου λέω ηρέμησε όταν φωνάζεις σε έναν τύπο στο μετρό που έχει κάτσει στα αριστερά στις κυλιόμενες και μπλοκάρει το πέρασμα, όσο κι αν μισώ τους ανθρώπους που το κάνουν. Όλα αυτά θα τα κάνω, γιατί φοβάμαι τις συνέπειες. Και όχι, δε θα του πω πόσο μαλάκας είναι, γιατί δεν έχω το δικαίωμα να μιλήσω. Τουλάχιστον για λίγο χρονικό διάστημα ακόμα. Όταν μπορέσω... δεν ξέρω τι θα κάνω. Μπορεί μέχρι τότε να έχω αποδεχτεί πόσο μαλάκας είναι, που να μη χρειάζεται καν να του το τονίσω.

Λένε ότι έχω κόλλημα με τη Μποφίλιου. Ναι, έχω. Θαυμάζω το χαρακτήρα της, το πάθος της, την αποφασιστικότητά της. Θαυμάζω το ότι αν κάποιος της αφαιρούσε το δικαίωμα να εκφέρει άποψη πάνω σε αυτό που αγαπάει - στην προκειμένη, το τραγούδι - αυτόν τον κάποιο θα τον είχε πάρει ο διάολος. Ναι, εγώ αυτό το θαυμάζω. Δε μπορώ να το κάνω. Δε θα μπορέσω ποτέ και δε με λυπεί τόσο αυτό. Με λυπεί το γεγονός ότι έγω πάντα βγαίνω λάθος και πέφτω έξω. Δεν αξιολογώ σωστά καταστάσεις.

Πώς λοιπόν θα του πω ότι είναι μαλάκας; Εγώ έκανα λάθος, εγώ δέθηκα. Γιατί να ζητάω ρέστα από τους τρίτους; "Όπως έστρωσες, θα κοιμηθείς." Κάτσε Εύα φάε στη μούρη όσα σιχαίνεσαι. Σχολίασε συμπεριφορές, και σκούπισε δάκρυα ατόμων που συμπαθείς. Μείνε όλη μέρα στα τηλέφωνα και γίνε το κοριτσάκι που θα έκραζες. Κάντο γιατί φοβάσαι τις συνέπειες. Διώξε τους γαμημένους ανθρώπους που σου δυσκολεύουν τη ζωή. Ή έστω φύγε. Φ Υ Γ Ε. Γαμώ τα δεσίματα, τις ειρωνείες, τα ψεύτικα χαμόγελα, τα αινιγματικά βλέμματα, τα πονεμένα πόδια, τα δάκρυά τους, τη δειλία, τις συνέπειες, τους μαλάκες και τα άγχη.