Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

λοβ δε λάιφ γιου λιβ ρε

Αυτή η ανάρτηση άργησε μια ολόκληρη μέρα. Θα την έγραφα χθες το βράδυ, άλλα κάτι με κράτησε. Ίσως η κούρασή μου, άλλα πιο πολύ οι ενδοιασμοί μου. Θα μου πεις: γιατί ενδοιασμοί; "Είναι τα λόγια που θέλεις να πεις, μα φοβάσαι πως είναι νωρίς και λυπάσαι που πάλι το χρόνο χάνεις." Ίσως είναι νωρίς. Ίσως πάλι δεν είναι. Ίσως δεν πρέπει καν να σκέφτομαι έτσι. Δεν είναι ούτε νωρίς, ούτε αργά, είναι απλά ΤΩΡΑ! Κι αν δε το ζήσω τώρα η συνείδηση μου δε θα είναι καθαρή, κι όπως είπαμε: στο τέλος μένεις μόνο εσύ και η συνείδηση σου.

Είναι απλά αυτό, που για αρκετό καιρό νιώθεις χαμένος, άλλα όχι και έτοιμος για να βρεθείς. Επειδή ακριβώς δεν έχεις κάτι ή κάποιον να "περιμένεις", βουλιάζεις και οι άνθρωποι που είναι κοντά σου ίσως δε σε βλέπουν. Ίσως δε μπορούν να σε βοηθήσουν να βγεις απ' το βούρκο. Ίσως δε θέλουν κι όλας. Έτσι, μέρα με τη μέρα, πας και πιο βαθιά μη μπορώντας πια να διακρίνεις τον έξω κόσμο. Παρ' όλα αυτά, περιμένεις ένα φως. Ένα φως να σου θυμίσει πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ζωή. Ένα φως να σε τραβήξει στην επιφάνεια. Το φως ξαφνικά και εντελώς αναπάντεχα... έρχεται. Η ανάσα σου επιστρέφει. Δε χρειάζεσαι βοήθεια από ειδικά σπρέι για να μη σε πιάνει πανικός και δεν πέφτεις μόνος σε διλήμματα.


Είναι σαν να σχεδιάζουν στο χέρι σου με κραγιόν μια καρδούλα στην οποία περιέχεται ένα αρχικό γράμμα. Στην αρχή είσαι τόσο χαρούμενος. Πάντα ήθελες να συμβεί αυτό. Μέχρι να φτάσεις όμως στο μετρό, τη βλέπεις να ξεθωριάζει. Για ένα περίεργο λόγο, όμως, είναι η πρώτη φορά που δε σκέφτεσαι το τέλος. Ούτε σαν ιδέα, ούτε σαν έννοια.


Σε αυτό το διάστημα, τα πιο όμορφα λόγια τα λες ή τα "δείχνεις" κάποιο απόγευμα, αφού έχεις κάνει κοιλιακούς απ' τα γέλια, σαν να λες "στην υγειά σου, άσπρο πάτο." Εκφράζεις συναισθήματα ανάμεσα σε νευρικά γέλια και κρατημένα δάκρυα. Αναλύεις βλέμματα κατά τη διάρκεια μιας ηθελημένης και πλήρως συνειδητοποιημένης κοπάνας και χαζεύεις εκφράσεις ανάμεσα σε παραγγελίες και χαμένες προπονήσεις. Και ανάμεσα σε αυτά τα καθημερινά, όλα πηγαίνουν... απλά σωστά. Ξαφνικά οι λέξεις επιστρέφουν στο κεφάλι σου και ο "μαλάκας" των προηγούμενων κειμένων δεν περνάει καν σαν σκέψη απ΄το μυαλό σου. Έτσι μπορείς να γράψεις σχεδόν όπως πριν.


Περίεργο πόσα μπορεί να προκαλέσει ένας άνθρωπος... (ναι, χαμογέλα!)Δεν έχει φτάσει καν το τέλος της αρχής. Όταν φτάσει πες το μου γλυκά, ένα βράδυ φεύγοντας απ' τον αρούκατο. Και εγώ θα πάω με μια περίεργη διάθεση -ούτε κακή, ούτε καλή- στο μετρό και θα περιμένω 10 λεπτά κοιτώντας το κενό και γελώντας μόνη μου.

Υ.Γ. Ευχαριστώ. Πολύ
Υ.Γ.2 \m/