Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Πιστέυω στο '14. Καληνύχτα

Ξημερώματα πρωτοχρονιάς. Σχεδόν μεθυσμένη, κάνω μια πρόβλεψη για το χρόνο που έρχεται και παράλληλα δίνω και μια υπόσχεση στον εαυτό μου. "Πιστεύω στο '14. Καληνύχτα." Τέσσερις μήνες και δέκα μέρες αργότερα έρχεται κάποιος να μου επιβεβαιώσει αυτή μου την πρόβλεψη - σχεδόν ευχή. Το καλύτερο δώρο γενεθλίων. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι πιο όμορφο.

Είναι υπέροχο το συναίσθημα όταν έρχεται κάποιος απ' το πουθενά για να γίνει όλη σου η ζωή. Είναι υπέροχο, μοναδικό, πολύ τυχερό, απόλυτα αξιαγάπητο, τρομακτικά αξιοζήλευτο. Αξιοζήλευτο, ναι. Και θα μου πεις ότι δε θες να μαθευτεί, δε θες κανείς να καταλάβει το μέγεθος αυτής της αγάπης. Πριν λίγο καιρό θα σου έλεγα ότι έχεις δίκιο. Θα ήμουν η πρώτη που θα το "έκρυβε". Θα έφευγα σχεδόν κρυφά απ' το στενό σου και η αγκαλιά μου θα ήταν σύντομη και τρομαγμένη. Θα πήγαινα σπίτι, θα ανέβαζα το "όχι μαζί", απ' την ερμηνεία της Μποφίλιου φυσικά, και θα τραγουδούσα μαζί της "Δε θέλω να μας δούνε, μισώ το μάτι τους." Δε θα δημοσίευα τίποτα σε αυτό το blog γιατί ναι, πιστεύω στο κακό μάτι και στην αρνητική ενέργεια που κάποιος μπορεί να σου μεταφέρει.

Όμως τώρα όχι. Τώρα είναι αλλιώς. Τώρα μαζί σου δε φοβάμαι τίποτα. Εμείς μαζί είμαστε μπόμπα κέντα. Σπάμε τα πάντα. Η αρνητική τους ενέργεια είναι ασήμαντα φύλλα. Δε μας τρομάζουν, δε μας αγχώνουν. Για αυτό τώρα η αγκαλιά μου είναι δυνατή, σίγουρη. Φεύγω χαμογελαστή απ' το πάρκο και αν με κοιτάξει κάποιος στα μάτια μπορεί να διακρίνει μέχρι και το όνομά σου. Γυρίζω στο σπίτι και ανεβάζω το "πώς σου μοιάζει το φως." Το blog μου είναι χαραγμένο με την αγάπη μου για εσένα και την επιρροή που μου ασκείς.

Βλέπεις τη διαφορά; Η μπόμπα κέντα δεν σπάει. Είναι σαν να ενώνουμε τα φύλλα μας και να τους κερδίζουμε όλους. Ο μόνος "φόβος" που μπορεί να έχουμε είναι να μην μπορούμε πια να συνεργαστούμε για να τα ενώσουμε και να "βγούμε". Είδες τι μου έχεις κάνει; Μου έχεις βγάλει μια ευχή αληθινή και μου ΄χεις σώσει ένα χρόνο. Έχεις αλλάξει τη θεωρία μου για την αρνητική ενέργεια και τη ζήλια του κόσμου. Με έχεις κάνει να γλιτώσω από άσχημες καταστάσεις και να φύγω από άλλες που ήθελα από καιρό. Με έχεις κάνει να πιστέψω ξανά. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να σου πω ένα τεράστιο ευχαριστώ. Ευχαριστώ για όλες εκείνες τις φορές... Και επειδή μπορώ πλέον, θα το φωνάζω. Θα φωνάζω ότι σ' ευχαριστώ κι ότι σ' αγαπάω. Επειδή πλέον μπορώ!

Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

αυτόφωτη ύπαρξη

Χρώματα, τοπία, μυρωδιές, αισθήσεις, όλα ένα. Αυτό το ένα είναι κάτι που μου θυμίζει τη μορφή σου. Τη μορφή σου στην καλύτερη εκδοχή της. Τη μορφή σου όταν είσαι μαζί μου.


Μ' αρέσει όταν περπατάω στο δρόμο να κοιτάζω ευθεία, να βλέπω που θα πάω, που θα καταλήξω. Να λέω "το στενό που πρέπει να στρίψω, απέχει έξι στενά από εδώ, είναι τόσο μακριά". Μ' αρέσει
όταν φτάνω, να εκπλήσσομαι από το πόσο γρήγορα διένυσα την απόσταση. Μ' αρέσει να κοιτάζω πίσω μου και να βλέπω από πού ξεκίνησα. Ασυναίσθητα στο μυαλό μου έρχεται η διαδρομή προς το σπίτι σου.


Όλα αυτά που μου άρεσαν κάποτε, τώρα δεν έχουν κανένα νόημα. Όταν είμαι καθ'οδών, δεν κοιτάω πού θα φτάσω. Κοιτάω κάτω. Ξέρω ότι κάθε βήμα
με φέρνει πιο κοντά. Αν επιταχύνω, θα κερδίσουμε παραπάνω ώρα μαζί. Δεν κοιτάω πια πίσω, μου θυμίζει τη διαδρομή μου, όταν γυρίζω πίσω, όταν σ' έχω αφήσει ήδη στο πάρκο. Και πονάει. Ο δρόμος του γυρισμού.

Πάντοτε έπαιρνα μετρό.
Πλέον δεν παίρνω, γιατί δεν καταφέρνω ποτέ να σε αφήσω νωρίτερα για να πάω προς το δρόμο του μετρό. Συνεχίζω ευθεία μαζί σου. Όταν δω το πάρκο, ξέρω ότι ήρθε η ώρα του αποχωρισμού. Βασανιστικό. Ταυτόχρονα όμως... και η ώρα της αγκαλιάς! Η δύναμη για να περπατήσω προς το σπίτι μου. Δε θυμάμαι κανέναν "γυρισμό". Πάντα έχω στο μυαλό μου κάτι άλλο -τί άραγε- και η ώρα μέχρι να φτάσω κυλάει τρομακτικά γρήγορα.

Μ' αρέσει όταν μπαίνω στο facebook να κάνω κάποια πράγματα με τη σειρά. Πρώτα ειδοποιήσεις, μετά μηνύματα. Αν υπάρχουν πάνω από τρία μηνύματα, τότε τα ανοίγω πρώτα. Πλέον δεν τηρώ αυτή τη σειρά. Όσα μηνύματα, όσες ειδοποιήσεις κι αν υπάρχουν, βρίσκω το δικό σου όνομα για να σου στείλω μήνυμα. Οτιδήποτε.

Βλέπεις πώς αλλάζουν οι συνήθειες; Πάντα φοβόμουν τα τέλη. Τώρα -εξαιτίας σου- φοβάμαι τη φθορά, όσο τίποτα. Είναι αυτό, που το φως του ανθρώπου που σε τραβάει απ' το βούρκο είναι ατέλειωτο. Αυτόφωτο. Δε χρειάζεσαι άλλους για να πάρεις ενέργεια και φως. Κι όταν αυτό χάνεται, εγώ είμαι εκεί, να κάνω ο,τι περνάει απ' το χέρι μου για να σου δώσω πίσω τη λάμψη που τόσες φορές μου χάρισες. Θα είμαι πάντα εκεί να μοιραζόμαστε τις λάμψεις.. και τα σκοτάδια μας.

Υ.Γ. σ'αγαπάω.