Είναι άξιο θαυμασμού πόσους κύκλους που έχουν κλείσει μπορούν να σου φέρουν στο νου μια χούφτα ανθρώπων. Πάλι απ' την αρχή. Να σου θυμίσουν τον αδιάλλακτο χαρακτήρα σου. Να σου "χτυπήσουν" μια ακόμα φορά πως η τωρινή φαινομενική ψυχραιμία σου, πήρε τη θέση ενός τότε παράφορου ανθρώπου. Και είναι αφύσικο το πόσο φυσικό μου φαινόταν τότε. Αυτά τα όρια της υπερβολής που πάντα τα ξεπερνούσα και υπέφερα, αλλά δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου. Που πάλευα με αντικρουόμενα συναισθήματα, και το χαιρόμουν, και αγαλλίαζα. Τριβόμουν. Αυτή η τριβή! Με την πραγματικότητα, με τη δική μου ουτοπική φαντασία. Ερωτευμένη με την εύκολη ζωή από πάντα, δεν μπορώ να ξεφύγω. Η θλίψη με ιντριγκάρει. Τριγυρνώ εκεί μέσα ήσυχα και διάφανα. Διάφανε εαυτέ μου ως πότε θα κάνεις μύτες για να φανείς; Μα η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει. Και κρατάω στο μυαλό ανθρώπους αψεγάδιαστα. Τους προσέχω σαν τα μάτια μου. Μη μου πάθουν κακό. Μην μου τους απομυθοποιήσει κανείς. Τους προστατεύω με νύχια και με δόντια. Κι όταν τους βλέπω προσπαθώ να τους το πω με τα μάτια μου: "Δεν κατάφερε κανείς να σε βλάψει στην καρδιά μου." Να μου πουν μπράβο, να νιώσω αυτή την ικανοποίηση, να ταΐσω ανασφάλειες καλά κρυμμένες. Αυτό μου λείπει. Η τριβή με τους αψεγάδιαστους ανθρώπους μου, που με εμπιστεύονται και εγώ κρυφοχαίρομαι και τους ειρωνεύομαι, ελπίζοντας να καταλάβουν πόση αγάπη κρύβεται εκεί μέσα. Κι αυτό καμουφλάζ είναι.
Αχ, μια χούφτα ανθρώπων...
Αχ, μια χούφτα ανθρώπων...
