"παπαγαλίες"

'Εγώ τη διάβαζα τότε. Αυτή έγραφε. Μέχρι που μια μέρα σταμάτησε να γράφει. Έψαχνα τις λέξεις και τις μυρωδιές της. Πουθενά. Διάβαζα τις λέξεις που είχε γράψει παλιά και τις ρωτούσα μήπως ξέρουν που είναι οι καινούριες. Πουθενά. Σταμάτησα κι εγώ να ασχολούμαι μήπως δει το σύμπαν ότι κέρδισε και μου τις στείλει. Πουθενά.

 Μια μέρα έγραψε. Άργησα να το δω γιατί είχα κουραστεί να ψάχνω. Οι λέξεις της ήταν καταθλιπτικές. Όχι η όμορφη και γοητευτική θλίψη. Μια μιζέρια διάχυτη. Ήταν δανεισμένες οι λέξεις της. Από κάποιον μορφωμένο. Η φρεσκάδα της είχε πάει περίπατο. Τετριμμένες λέξεις. Λέξεις επιστήμονα. Λέξεις χιλιοφορεμένες. Σαν από σχολικό βιβλίο. Σαν από... σχολικό βιβλίο; Και τότε έμαθα. Είχε σταματήσει να γράφει. Διάβαζε. Για να γίνει μεγάλη και τρανή. Και τότε είπα πως άμα θέλει να γίνει μεγάλη και τρανή ας διαβάσει. Θα θυσιαστώ και δε θα προσμένω τις λέξεις της. Ή δε θα μου κακοφαίνονται οι καινούριες της λέξεις που είναι τετριμμένες. Γιατί μετά θα μάθει και οι λέξεις της θα είναι οι πιο όμορφες όλου του κόσμου. Γιατί από ο,τι μου έχουν πει οι λέξεις της, είναι σαφές ότι θέλει να γίνει συγγραφέας. Αλλά γιατί να χαραμίσει τις φωτεινές τις λέξεις για τις άλλες τις δανεισμένες; Και τότε έμαθα. Θα γινόταν κάτι άλλο, για να έχει λέει να φάει. Είπε χαρακτηριστικά "Τι θα τρώω; Τις λέξεις μου;" Και τότε οι λέξεις έκλαψαν γιατί είχαν καταλάβει. Τις πρόδωσε και φύγανε. Και μείνανε μόνο οι άλλες. Οι κρύες. Και τότε κατάλαβα και εγώ. Και είπα "Εφόσον επιθυμείς την εξασφάλιση της τροφής σου πράττεις με σύνεση αγαπητή μου." Για να καταλάβει. Και μου έφυγε ένα δάκρυ αλλά το σκούπισα γιατί ήθελα να είναι ευτυχισμένη.
 Ο καιρός πέρασε. Οι λέξεις της ξεθώριασαν. Κάποιος κάποτε μου είπε ότι τις κρατούσε στο μυαλό της γιατί τις μάθαινε "παπαγαλία". Κούνησα το κεφάλι μου γιατί δεν κατάλαβα. Αλλά της είχα εμπιστοσύνη. Οι λέξεις μου μαράζωσαν γιατί έκαναν παρέα με τις δικές της, και τους είχαν λείψει. Τη φαντάζονταν μεγάλη και τρανή και το έγραφαν σε τοίχους και παγκάκια. Φόρο τιμής σ' αυτή που τις ενέπνευσε.
 Τρίτη πρωί. Πέντε χρόνια μετά. Το μάτι μου δεν είχε ακόμα ανοίξει. Νιώθω μια παρουσία δίπλα μου. Χωρίς να γυρίσω να κοιτάξω παραγγέλνω τον καφέ μου. "Μια ειλικρινής καλημέρα θα σε βοηθούσε περισσότερο από την καφεΐνη. Μπορώ να σου προσφέρω είτε ένα χαμόγελο είτε ένα κεκάκι." Και τότε οι αναμνήσεις μου ούρλιαξαν και άρχισαν να τρέχουν μέσα στο κεφάλι μου και να φωνάζουν όλα τα κείμενα της δυνατά και να βάζουν φωτιά στις κρύες λέξεις και στις "παπαγαλίες". Οι λέξεις μου τρελάθηκαν και συγκλονίστηκαν και εμπνεύστηκαν. 
 Ήταν αυτή. Δεν είχαμε γνωριστεί ποτέ από κοντά. Ήξερα μόνο δύο βασικά πράγματα για αυτή. Πώς έμοιαζε και πώς έγραφε. Έγινε λοιπόν μεγάλη και τρανή; Για αυτό παράτησε τις λέξεις της; Για να μοιράζει τσάι και χαμόγελα; Και τότε έμαθα. Πήρε το πτυχίο της. Οι λέξεις μου καμάρωναν. Δε βρήκε όμως δουλειά. Οι λέξεις της όμως είχαν φύγει γιατί τις προσέβαλε, και ήθελε να τρώει, και οι λέξεις της ήταν τετριμμένες. Έδωσα και εγώ λοιπόν υπόσχεση ότι δε θα αφήσω τις λέξεις μου να πάθουν τίποτα, κι ότι πάντα αυτές θα διαλέγω. Ο χρόνος γέλασε... γιατί ήξερε. Και τότε έμαθα κι εγώ.

"Το χαμόγελο θα διαλέξω. Το κεκάκι φάτο εσύ. Μιας κι αυτός ήταν ο στόχος σου εξ αρχής. Καλημέρα."

Αντίο

Και ξαφνικά είμαι εδώ με τις λεξούλες μου. Αντιμέτωπη, δε μπορώ να ξεφύγω. Και δε θέλω. Όλα είναι κύκλος. Τώρα το βλέπω ξεκάθαρα. Είμαι πάλι πίσω λοιπόν, στο φόβο για τα τέλη. Με γοητεύει πια. Πέρασε αρκετός χρόνος σιγουριάς και ο μ' εκδικείται ο ίδιος. Μ' εκδικείται η μοίρα μου. Ή η δικιά σου, δεν έχει σημασία. Είμαι εδώ, σαν να μην πέρασε μια μέρα, να ψάχνω κάτι δικό μου, κάτι πιο βαθύ από ο,τι αντέχω. Αδιάκοπα, αδιαμφισβήτητα, άφοβα. Πώς λέμε truly, madly, deeply; Που δε θα το ξαναπούμε βέβαια. Ε αυτό. Πώς λέγαμε "γιατί έχει μάθει πια το σώμα μου να καίγεται, μα απαγορεύεται"; Ε κι αυτό! Πόσα λέγαμε τελικά; [...]

"Φτάνει μόνο να πιστέψω κι εγώ." Μάλιστα. Αυτό είμαι. Ο,τι κι αν κάνω. Όσο αλλάζω, χρόνο χάνω. Λόγια περιττά. Συναισθήματα συγκεχυμένα. Κάτι πήγε λάθος αυτή τη χρονιά. Ο,τι μου έδωσε η προηγούμενη μου το πήρε αυτή, διπλά. Διακρίνω ένα φωτεινό μονοπάτι, μοναχικό βεβαία. Να μου πεις "όλα μοναχικά τα βλέπεις τώρα." Ε ναι, έχεις δίκιο. 68 + 1 λόγοι διακρίνονται ξεκάθαρα στο μυαλό μου και προσπαθώ να τους χαράξω κάπου εκεί μέσα να μου κάνουν παρέα. Το λεγόμενο τελευταίο φιλί, καταστροφή. Φρέσκια πληγή. Επούλωση. Ναι! Αυτό είναι που χρειάζομαι. Και μια καινούρια αρχή, μόλις ξεκουραστώ από το πιο καταστροφικό τέλος. Τελικά είναι πούστικα. Μόλις τα ξεχνάς, μπαμ! Εμφανίζονται.

Βουτιά με το κεφάλι σε ο,τι σε χαροποιεί. 

Η πλέον αξιόπιστη συμβουλή.
"Έναν περίπατο στο κέντρο το πολύ, 

καμιά φορά στη θάλασσα, ως εκεί."

Αντίο