Πρέπει να έχω μια πολύ καλή δικαιολογία
που φοβάμαι να γράψω τον τελευταίο καιρό,
που φοβάμαι να πάω πάνω αριστερά και να πατήσω "νέα ανάρτηση".
Στα δεξιά, γράφει με απλή γραμματοσειρά, χωρίς έντονο χρώμα:
"τελευταία ημερομηνία δημοσίευσης 9 Μαρ 2014"
Και η διατύπωση του στην οθόνη είναι τόσο ταπεινή,
απλά και μόνο για να μη σου τραβήξει την προσοχή.
Αν ήθελε να σε ταρακουνήσει και να σε βάλει στο σωστό δρόμο,
"ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ 20 ΜΕΡΕΣ.
ή αν απλά με κατακλύζει η μαλακία.
Δεν ξέρω αν δεν έχω αρκετά ενδιαφέροντα θέματα να γράψω,
ή αν απλά χάθηκε η μαγεία.
Και άκου ποιό είναι το θέμα. Ζητάει το "είναι" σου να ζήσεις κάτι. Παρακαλάει σαν τρελό κάθε τι ανώτερο - το σύμπαν, το Θεό, χου νόουζ - να ζήσεις αυτό το κάτι. Δεν ζητάει πολλά. Απλά, λίγα, βασικά, έχοντας στο πίσω μέρος του εγκεφάλου του ότι αν έρθει αυτό που ζητάει θα το πάρει και θα το κάνει γαμάτο. Σε πρώτη φάση, δεν έρχεται. Δεν έρχεται Π Ο Τ Ε σε πρώτη φάση. Το μόνο που γίνεται είναι ότι σου πετάει ένα ξεροκόμματο. Σαν κάποιος να πεινάει σαν τρελός, και αντί να του δώσεις φαΐ, να του δώσεις αποφάι. Έτσι κάνει: δίνει "κάτι", πιστεύοντας ότι εσύ θα το περάσεις για τα πάντα, και θα το κυνηγήσεις μέχρι τέλους. Αν είσαι πολύ θύμα, θα το κάνεις. Θα δώσεις και μεγάλη χαρά στην ανώτερουλα δύναμη, που θα καθαρίσει και δεν θα σου χρωστάει τίποτα. Αν όμως εσύ χειριστείς σωστά και σοφά το ξεροκόμματο, μπορεί να εξελιχθεί σε παρηγοριά, μέχρι να έρθει το κυρίως πιάτο. Σε δεύτερη φάση, αυτή η ανελέητη ζήτηση σου, έχει ως αποτέλεσμα να σου πετάξει κάτι που μοιάζει τέλειο. Μοιάζει σαν κάτι που θα σε χορτάσει, και δεν θα χρειαστεί να φας ποτέ ξανά. Έλα όμως που αυτή σου η εντύπωση δεν κρατάει για πολύ. Στην προσπάθειά σου να το καταβροχθίσεις, καταλαβαίνεις ότι το περισσότερο ήταν σκάρτο. Το ανέχεσαι για λίγο, προσπαθείς να εισπράξεις μόνο τα καλά που μπορεί να σου δώσει, μέχρι να θυμηθείς να σεβαστείς τον εαυτό σου και να το πετάξεις στα σκουπίδια. Εκεί -περίπου- που του αξίζει. Η τρίτη φάση είναι η φάση: "ντάξει, τι άλλο μπορεί να μου τύχει; κουλ" Σου παίρνει το ξεροκόμματο, έχεις δώσει και το δικό σου εικονικά τέλειο κυρίως πιάτο, και μένεις ΠΑΛΙ στο σημείο από όπου ξεκίνησες. Κλείνει η παρένθεση που οι ουρανοί άνοιξαν και άρχισαν να σου πετάνε, έστω σκάρτα αποφάγια, και γυρνάμε στην ατέλειωτη εποχή αναζήτησης. Πάντα υπάρχουν παρενθέσεις, πάντα κλείνουν απότομα.
που φοβάμαι να γράψω τον τελευταίο καιρό,
που φοβάμαι να πάω πάνω αριστερά και να πατήσω "νέα ανάρτηση".
Στα δεξιά, γράφει με απλή γραμματοσειρά, χωρίς έντονο χρώμα:
"τελευταία ημερομηνία δημοσίευσης 9 Μαρ 2014"
Και η διατύπωση του στην οθόνη είναι τόσο ταπεινή,
απλά και μόνο για να μη σου τραβήξει την προσοχή.
Αν ήθελε να σε ταρακουνήσει και να σε βάλει στο σωστό δρόμο,
θα σου έλεγε:
"ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ 20 ΜΕΡΕΣ.
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ,
ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ."
Σόου, παιδιά, δεν ξέρω αν μου λείπει η εμπνεύση,
ή αν απλά με κατακλύζει η μαλακία.
Δεν ξέρω αν δεν έχω αρκετά ενδιαφέροντα θέματα να γράψω,
ή αν απλά χάθηκε η μαγεία.
Και άκου ποιό είναι το θέμα. Ζητάει το "είναι" σου να ζήσεις κάτι. Παρακαλάει σαν τρελό κάθε τι ανώτερο - το σύμπαν, το Θεό, χου νόουζ - να ζήσεις αυτό το κάτι. Δεν ζητάει πολλά. Απλά, λίγα, βασικά, έχοντας στο πίσω μέρος του εγκεφάλου του ότι αν έρθει αυτό που ζητάει θα το πάρει και θα το κάνει γαμάτο. Σε πρώτη φάση, δεν έρχεται. Δεν έρχεται Π Ο Τ Ε σε πρώτη φάση. Το μόνο που γίνεται είναι ότι σου πετάει ένα ξεροκόμματο. Σαν κάποιος να πεινάει σαν τρελός, και αντί να του δώσεις φαΐ, να του δώσεις αποφάι. Έτσι κάνει: δίνει "κάτι", πιστεύοντας ότι εσύ θα το περάσεις για τα πάντα, και θα το κυνηγήσεις μέχρι τέλους. Αν είσαι πολύ θύμα, θα το κάνεις. Θα δώσεις και μεγάλη χαρά στην ανώτερουλα δύναμη, που θα καθαρίσει και δεν θα σου χρωστάει τίποτα. Αν όμως εσύ χειριστείς σωστά και σοφά το ξεροκόμματο, μπορεί να εξελιχθεί σε παρηγοριά, μέχρι να έρθει το κυρίως πιάτο. Σε δεύτερη φάση, αυτή η ανελέητη ζήτηση σου, έχει ως αποτέλεσμα να σου πετάξει κάτι που μοιάζει τέλειο. Μοιάζει σαν κάτι που θα σε χορτάσει, και δεν θα χρειαστεί να φας ποτέ ξανά. Έλα όμως που αυτή σου η εντύπωση δεν κρατάει για πολύ. Στην προσπάθειά σου να το καταβροχθίσεις, καταλαβαίνεις ότι το περισσότερο ήταν σκάρτο. Το ανέχεσαι για λίγο, προσπαθείς να εισπράξεις μόνο τα καλά που μπορεί να σου δώσει, μέχρι να θυμηθείς να σεβαστείς τον εαυτό σου και να το πετάξεις στα σκουπίδια. Εκεί -περίπου- που του αξίζει. Η τρίτη φάση είναι η φάση: "ντάξει, τι άλλο μπορεί να μου τύχει; κουλ" Σου παίρνει το ξεροκόμματο, έχεις δώσει και το δικό σου εικονικά τέλειο κυρίως πιάτο, και μένεις ΠΑΛΙ στο σημείο από όπου ξεκίνησες. Κλείνει η παρένθεση που οι ουρανοί άνοιξαν και άρχισαν να σου πετάνε, έστω σκάρτα αποφάγια, και γυρνάμε στην ατέλειωτη εποχή αναζήτησης. Πάντα υπάρχουν παρενθέσεις, πάντα κλείνουν απότομα.
