Περιμένω II

Η τελευταία ανάρτηση, πριν 6 μήνες: "Περιμένω". Δε με νοιάζει τι θα πείτε, πώς θα με χαρακτηρίσετε, τι δε θα ξέρω, τι θα φαντάζομαι, τι θα με τρώει, τι δε θα μου λες. Δε με νοιάζει τίποτα από όλα αυτά τώρα. Και δεν είναι για σένα αυτή η ανάρτηση. Δεν είναι ότι κλαίγομαι. Για μένα είναι, γιατί όλο αυτό για μένα ξεκίνησε,  όχι για τους άλλους. Και δεν με νοιάζει τι παίχτηκε, ποιός φταίει, τι είπα. Με νοιάζει ότι μπαίνουν οι άλλοι στη θέση μου. Με νοιάζει που πια δε θα είμαι το πρώτο τηλέφωνο. Και δεν είμαστε πια σε εκείνο το καλοκαίρι. Θα ήθελα να γυρίσω; Ναι, με όρους. Θα ήθελα πολύ, θα έδινα αρκετά για να γυρίσω. Και θα μετάνιωνα αύριο. Αλλά μεθαύριο θα ήμουν πάλι καλά. Γιατί θα ήμουν πάλι το πρώτο τηλέφωνο. Και θα με ένοιαζε τι θα πείτε, πώς θα με χαρακτηρίσετε, τι δε θα ξέρω, τι θα φαντάζομαι, τι θα με τρώει, τι δε θα μου λες. Και θα σε ρωτούσα και θα μου έλεγες "Άσε με ρε Εύα...". Αλλά πάλι δε θα με ένοιαζε, γιατί θα ήμουν πάλι το πρώτο τηλέφωνο και αυτή που "θα καταλάβαινε". Οτιδήποτε. Αλλά δεν είμαι και ειλικρινά δεν ξέρω τι με στεναχωρεί πιο πολύ. Αν κάτι με στεναχωρεί. Μπορεί να μου έλυνες την απορία, όπως πάντα-περίπου-, αλλά δεν είσαι στις τελευταίες κλήσεις μου, ούτε πάνω πάνω στις συνομιλίες μου. Και δεν ξέρω αν θέλω να γίνεις, αν θες εσύ. Και δεν ξέρω τι περιμένω μετά απο αυτό. Και κουράζομαι, αλλά δε με νοιάζει τι θα πείτε πια. Άρα μείον ένα βάρος. 'Ηταν και το μεγαλύτερο.

Ταχύτητα...

Ξέρεις ποιό είναι το θέμα; Το θέμα, αγαπητέ μου, είναι ο χρόνος. Δεν ξέρω γιατί απευθύνομαι σε εσένα, είναι μάλλον που σε είδα πριν λίγο. Ο χρόνος είναι το θέμα μου τον τελευταίο καιρό. Το πόσο γρήγορα περνάει. Και όταν λέω γρήγορα, εννοώ τρομακτικά γρήγορα. Από Παρασκευή σε Παρασκευή, από Δευτέρα σε Δευτέρα. Και είναι που κι εσύ ζητάς χρόνο, ΠΟΥ να τον βρω; Και ήρθε και με πλάκωσε αυτό το κενό γιατί αυτές οι τελευταίες πανέμορφες στιγμές μου εδώ, δεν είναι τόσο όμορφες όσο περίμενα, δεν προλαβαίνω να τις ζήσω καν. Είναι σχεδόν αστείο πόσο γεμάτη νιώθω τη ζωή μου, ενώ στην ουσία κάθομαι, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Γεμάτη κενό(;). Με πιάνει και αυτό, που πρέπει να το αντιμετωπίσω. Που δεν είμαι και σίγουρη τι είναι ακόμα. Αλλά με τρομάζει ώρες ώρες. Νομίζω οτι δεν μπορώ να το ελέγξω. Ο,τι δεν μπορώ να ελέγξω με φοβίζει.. Είναι λες και αυτό το "πρόβλημα" σπρώχνει τους δείκτες του ρολογιού-που ήδη τρέχουν. Δεν προλαβαίνω να τους φτάσω. Ειρωνικό, ε; Δεν την μπορώ την ταχύτητα. Είναι που κι εσύ, το "μόνο που έμεινε" δε με νιώθεις τελευταία. Κι αυτό αστείο είναι. ΕΣΥ να μη με καταλαβαίνεις; Ξεκαρδιστικό. Όλα αστεία μου φαίνονται. Το κενό μένει, εγώ προχωράω μαζί του, βρίσκοντας κάθε τόσο κάτι καινούργιο να αναμένω. Ακόμα περιμένω την αλλαγή. Θα έρθει, και τότε... ψάξτε να με βρείτε.

Για ένα α στερητικό.

Θα θα θα θα θα θα θα θα θα θα. Έχω την ίδια λίστα τραγουδιών με το περασμένο φθινόπωρο. Ξέρω που θα πέσει η επόμενη ανάσα, ο επόμενος λυγμός. Θα θα θα θα θα θα θα. Περνάω από τις ίδιες στάσεις, βλέπω τους ίδιους ανθρώπους, παραγγέλνω τον γνωστό καφέ, γυρνάω προβλέψιμες ώρες στο σπίτι, δεν είμαι εκεί που θα έπρεπε να είμαι. Θα θα θα θα θα θα θα θα. Είμαι φωνή ή ηχω; Θέλω ή πρέπει;.. Δυναμική κατά τα λεγόμενα, άηχη εκ της διευθύνσεως. Άηχη και άχρωμη. Μη σου τύχει. Α-ηχη, Α-χρωμη. Αυτό το α το στερητικό θα μας φάει. Αν δε μας έχει φάει ήδη. Αυτό το τόσο μικρό γραμματάκι θα μπαίνει στο δρόμο μας. Θα παραμονεύει στη στάση και όταν έρχεται το λεωφορείο δε θα μας αφήνει να μπούμε. Θα χάνουμε τους προορισμούς μας. Θα στήνουμε κόσμο. Για ένα α στερητικό. Θα έρχεται ύπουλα δίπλα στα όνειρα μας και θα τα δολοφονεί. "Εν ψυχρώ". Έτσι θα πω. Όποιος κι αν με ρωτήσει, δε το διαπραγματεύομαι. Είναι άραγε το α το στερητικό που θα μας κάνει κακό ή η απουσία του από τους υπόλοιπους; Γιατί είμαστε και εγωιστές, μη το ξεχνάμε. Ας τα χάσουμε όλα, λοιπόν. Ας φύγουν. Για ένα α στερητικό...

Φούσκες

Δεν ξέρω για τι θέλω να γράψω. Δεν ξέρω αν θέλω ακόμα να παίξω με τις λέξεις, να κρύψω κάποιο νόημα πίσω από αυτές, να σε κάνω να απορείς, να σε κάνω να με νιώσεις. Δεν ξέρω αν θέλω τίποτα από όλα αυτά. Το μόνο που θέλω είναι να βγάλω κάτι από μέσα μου. Μη με ρωτήσεις τι, ήσουν έτοιμος. Δεν (θέλω να) ξέρω. Δε θα θελήσω ποτέ. Τα πράγματα θα ξαναβρούν το δρόμο τους. Πάντα τον βρίσκουν.

Είναι όπως τότε, που ήμασταν μικρά παιδιά, και όλο βρίσκαμε κάτι να "μας βγάλει από το δρόμο μας". Θυμάσαι όταν πίναμε γάλα με το καλαμάκι; Κάναμε φούσκες! Μπουρμπουλήθρες δηλαδή. Φυσάγαμε και το γάλα άφριζε και εμείς χαιρόμασταν. Ώσπου οι φούσκες έσπασαν, μεγαλώσαμε -ίσως απότομα- και αναγκαστήκαμε να πιούμε βιαστικά το γάλα μας. Μείναμε με την εικόνα στο μυαλό μας. Πια, δεν είχαμε χρόνο για παιχνίδια. Απλά πίναμε το γάλα μας γρήγορα για να βγούμε πάλι έξω. Να ζήσουμε αυτά που "νομίζαμε" ότι δε θα είναι για πολύ. Χάσαμε το παιχνίδι με τις φούσκες. Κερδίσαμε εμπειρίες στη ζωή μας που δεν θα έφευγαν, θα ήταν εκεί, θα μας περίμεναν. Αλλά εμείς τρέχαμε, μη και δεν προλάβουμε. Και χάσαμε πολλές στιγμές με φούσκες. Και είναι που τις χρειαζόμασταν. Και είναι που δε θα ξαναγυρίσουν. Και είναι που ακόμα δεν ξέρω για τι θέλω να γράψω. Και δεν ξέρω αν το έβγαλα αυτό το κάτι από μέσα μου.

Σπασμένο όνειρο

- Mια ευκαιρία σου δόθηκε και εσένα να κυνηγήσεις το όνειρό σου...
- ΚΑΙ ΠΟΥ ΞΈΡΕΙΣ ΌΤΙ ΕΊΝΑΙ ΑΚΌΜΑ ΤΟ ΌΝΕΙΡΌ ΜΟΥ;;;;

΄Οχι ρε φίλε, σταμάτησε να είναι. Κατέβηκα από το ροζ συννεφάκι του "από αύριο" και κουτούλησα πάνω στο σκληρό έδαφος του "ίσως ποτέ". Στο συννεφάκι ήταν καλύτερα ομολογώ. Όχι ότι είχα πειστεί, απλά όλη η ζωή μου ήταν καλύτερα τότε. Ίσως να ήταν και τυχαίο. Ψάχνω μέσα μου για αιτίες, έστω και αφορμές. Ψάχνω γιατί έτσι "πρέπει" να κάνω. Ψάχνω γιατί ενώ φαίνεται ότι τα έχω βρεί όλα, τελικά δεν ξέρω την τύφλα μου για το τι υπάρχει μέσα μου. Ψάχνω και δεν βρίσκω τίποτα γιατί εγώ που αγαπάω όλο τον κόσμο, σταμάτησα να αγαπάω τον εαυτό μου. Και το μόνο που δε θέλω είναι να με κάνει να ξεσπάω πάνω της. Δε θέλω να είναι εκείνη πάνω από το κεφάλι μου να μου υποδεικνύει τα όνειρά μου και να μου λέει ότι δε νοιάζομαι πια για τίποτα. ΤΟ ΞΈΡΩ. Απλά δεν ξέρω τι να κάνω.

Και είναι που σε χρειάζομαι και εσένα, ακόμα κι ας μη σε ξέρω, αποφάσισε πως σε λένε και έλα να με σώσεις... σε παρακαλώ...

Είναι και αυτοί...

Είναι και αυτοί οι άνθρωποι, ρε γαμώτο, που δε θέλουν να φύγεις και κάνουν τα πάντα για αυτό. Είναι οι ίδιοι που ενθουσιάζονται όταν σε βλέπουν να γελάς και σε καταλαβαίνουν απόλυτα, ο,τι κι αν νιώθεις. Είναι που έρχεται και αυτή η μέρα και συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι η μόνη που αισθάνεται έτσι. Δεν τους έχεις ικανούς, αλλά ξέρουν και το παραμικρό σου συναίσθημα. Είναι αυτοί που δεν λένε πολλά λόγια αλλά είναι πάντα εκεί. Κάθε μέρα, μια συγκεκριμένη ώρα, στον ίδιο χώρο. Η ρουτίνα σου, που νομίζεις ότι δεν καταλαβαίνουν. Είναι αυτοί που σ' αγαπάνε και δεν θα στο πουν στα σοβαρά. Θα στο πουν ένα βράδυ σαν να σου λένε "Στην υγειά σου, άσπρο πάτο". Είναι οι ίδιοι που όταν σου μιλήσουν σοβαρά θα σου πουν τα πιο όμορφα λόγια. Είναι αυτοί που τους νιώθεις φίλους με όλοι την έννοια της λέξης, αλλά δεν έχουν αυτή την ιδιότητα. Είναι αυτοί που αν δεν ήταν αυτό που είναι, θα ήταν οι πιο μεγάλες σου αγάπες. Είναι που τους έχεις αδυναμία.. Απλά είναι αυτό, που πριν από αυτό το βράδυ, δεν θα έβρισκα τις λέξεις ούτε καν μέσα στο κεφάλι μου. Και ας μην είμαι σίγουρη τι γράφω.. Στην ουσία είναι αυτοί που άλλαξες μια απόφαση ζωής για χάρη τους, και έβρισκες δικαιολογίες για να μην καρφωθείς. Δεν έφυγες, δεν πέταξες, δεν το κυνήγισες το γαμημένο το όνειρο, αλλά αυτοί σε βοηθούν να το ζήσεις, κι ας μην έχουν τα μέσα. Είναι οι ίδιοι που όταν κατάλαβαν ότι όπου να' ναι φεύγεις σου είπαν τα πιο όμορφα λόγια για να σε παρηγορήσουν, κι ας είδες στα μάτια τους ότι πονάνε. Είναι αυτοί που θα σου λείψουν όταν τελικά φύγεις -γιατί θα φύγεις, ίσως σύντομα- και κανένας δεν θα είναι σαν αυτούς. Απλά, είναι αυτοί που γεμίζουν την άδεια σου ζωή, κι ας μην το ξέρουν.. κι ας μην το ξέρεις.