Οι βαβούρες

Φτιάξαμε τη δική μας κανονικότητα, και μέσα σε αυτή -εμείς οι ίδιοι- ξεχωρίζουμε. Τι χρειάζομαι; Τι πρέπει να χρειάζομαι; Ποιος με χρειάζεται και γιατί κάνει αυτό, το "κάλυμμα" της ανάγκης να κρύβει με μαεστρία; Πώς ορίζεται το ενδιαφέρον; Γιατί βρίσκω πάντα παραθυράκια να το αφήνω αόριστο;

Η βαβούρα. Πόσο απαίσια λέξη η βαβούρα; Θα έπρεπε να υπάρχει μια λέξη για τις κακιασμένες πεταλούδες στο στομάχι. Αυτές που σου θυμίζουν πόσο δειλός ήσουν, είσαι και θα είσαι, και πόσο αχάριστος. Θα μπορουσαν να λέγονται "βαβούρες". Και όποιος τις αναφέρει να τονίζει το ρο σαν να φτύνει απελπισία και βρωμιά.

Η τέχνη του να υφίστασαι. Ακόμα και το ίδιο το ρήμα αγκομαχά στο β' ενικό. Δεν είναι η ζωή για να υφίστασαι καρδιά μου. Μπροστά στην αδράνεια αυτού του ρήματος, ακόμα και οι βαβούρες είναι θεμιτές.

Άφησε τες να υπάρξουν και μ ι λ α μ ο υ.