Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Ντόμινο

Τι μπορείς να καταδικάσεις λοιπόν;

Εκείνο το βράδυ; Εκείνη την εφήμερη διασκέδασή; Το νοθευμένο τζιν; Τη λαχτάρα τους να τα ζήσουν όλα; Τη λάθος επίτευξη αυτού του σκοπού; Τι να καταδικάσεις και γιατί; Γιατί εσύ;

Εσύ που τα ξέρεις όλα γιατί κάπου τα άκουσες, ή κάποιος αδιευκρίνιστων στοιχείων στα είπε. Εσύ που έμαθες να σκύβεις το κεφάλι σε κάθε ευκαιρία, βλέποντας κάποιον άλλον να το κάνει. Το ντόμινο που κάποιος σχεδίασε για σένα, χωρίς εσένα, κύλησε ανενόχλητα, σαν να μην υπήρξες ποτέ. Το έσκυψες το κεφάλι όπως σε πρόσταξαν. Σε πρόσταξαν ευσυνείδητα, υποσυνείδητα και ασυνείδητα και τους υπάκουσες με όλους τους δυνατούς τρόπους. Και το ντόμινο συνεχίστηκε και ο φόβος σας, σας έκανε να δημιουργείτε φαντασμαγορικά θεάματα, επί πληρωμή φυσικά. Ένα μόνο κομμάτι. Ένα κομμάτι μόνο αρκούσε στο να σταματήσει αυτή η φουσκωμένη με φούμαρα ανοησία αλλά πολλοί, είχαν επενδύσει πολλά. Όσοι σκόπευαν να μη δώσουν συνέχεια, αποσύρονταν από το προσκήνιο. Το γαμημένο το κεφάλι τους δεν άφηνε το δικό σου σηκωθεί. Σάμπως πάλεψες όμως και ποτέ ρε βολεμένε; Τι πάλεψες και για ποιόν; Και ποιόν κοροϊδεύεις; Και γιατί απευθύνομαι σε εσένα αφού στα μάθανε; Και πώς να απευθυνθώ σε αυτούς; Η χρόνια δειλία προκαλεί προβλήματα συνεννόησης. Σε εσένα λοιπόν θα ελπίσω έστω για μια στιγμή κι ας αποσυρθώ πριν χαλάσω το θέαμα.

"Ξύπνα. Πρέπει να φύγουμε από εδώ. Ο διπλανός σου θα σε χτυπήσει κι εσύ τον πίσω. Τι δε σε νοιάζει ρε; Θα παρατείνεις κι άλλο τη δειλία σου; Δεν είναι μέρος για εσένα αυτό. Πρέπει να τους αφήσεις. Έχεις μια βασική διαφορά με αυτούς. Κοίτα τους. Αυτοί είναι βρώμικοι και σκουριασμένοι κι όταν τους βλέπεις σε πιάνει ένα κόμπος στο στομάχι. Ενώ κοίτα εμάς. Φωτεινοί και λαμπεροί, ανοιχτοί σε νέες προκλήσεις. Ναι, δες το σαν πρόκληση. Ναι, πήγαινε κόντρα. Θα ελευθερωθείς. Δύσκολο; Γιατί νομίζεις ότι αυτό που κάνεις είναι εύκολο; Στην αρχή όπως όλα θα είναι δύσκολο, αλλά μετά, θα είσαι ελεύθερος. Ανεκτίμητη ελευθερία. Ταξινομημένες ανάγκες και όνειρα. Μην αργείς σου λέω, πάμε να προλάβουμε τους άλλους, να έχουμε παρέα. Η παρέα παίζει ρόλο. Ίσως σηματοδοτεί την αρχή. Έλα μη δειλιάζεις. Είναι η τελευταία στιγμή, μην κάνεις πίσω."

Τι μπορείς να καταδικάσεις λοιπόν; Το ντόμινο θα κυλήσει ομαλά, γιατί δεν έχει μάθει αλλιώς. Και εσύ θα κοιτάς το υπερθέαμα από μακριά αλλά δε θα μπορείς να καταδικάσεις τίποτα και κανέναν. Την ύστατη στιγμή θα κοιτάς τα αστέρια και θα ξέρεις ότι ακόμα αναπνέεις. Με το κεφάλι ψηλά...