Άλλος ένας κύκλος που κλεiνει.

Υπάρχουν κάποιες παρέες που δεν είναι σαν τις άλλες. Δεν είναι όλοι μια δύναμη. Είναι πολλές μικρότερες δυνάμεις. Δεν πέφτει ο ένας να πεθάνει για τον άλλον, αλλά τον προσέχει από τους καθηγητές όταν καπνίζει στο προαύλιο. Δεν ξέρει τα πιο κρυφά του μυστικά, ξέρει όμως τι τρώει από το κυλικείο και πώς πίνει τον καφέ του. Μέσα, λοιπόν, σε δύναμη, στραβοπατήματα, γέλια, παρεξηγήσεις, τσιγάρα, λουγκαρού, καφέδες, πλοία, αλκοόλ, τάξεις, κλάματα και αγάπες πέρασαν τα περισσότερα χρόνια της ζωής μας. Ο κύκλος που άνοιξε 12 χρόνια πριν, τώρα κλείνει. Και για πρώτη φορά δεν μπορούμε ούτε να στεναχωρηθούμε ούτε να χαρούμε με όλο μας το είναι. Γιατί σε κάθε ένα από αυτά τα χρόνια έχουμε αφήσει ένα κομμάτι του εαυτού μας, και πλέον επίσημα ήρθε η ώρα να πούμε γειά.

Όταν περάσει ο καιρός, και ο καθένας θα έχει πετύχει αυτό που ήταν γραφτό για εκείνον, θα υπάρχουν πάντα στο μυαλό και την καρδιά μας οι τσακωμοί για το ποιός είναι τελικά ο λύκος, το βρίσιμο στο ημικύκλιο που ο καφές μας άργησε και έχουμε μάθημα, οι ξαφνικές βροχές και βρεγμένα μας τσιγάρα, ο αέρας αποδέσμευσης και ελευθερίας που είχαμε στην Κρήτη, οι αγκαλιές, τα τραγούδια, οι κοπάνες, οι φωνές, τα μπουγέλα, το βόλεϋ, ο ήλιος. Το 1ο ΓΕΛ Ελληνικού θα μας θυμίζει πολλά. Τι είμασταν, τι θέλαμε να γίνουμε, και τι τελικά γίναμε. Ήταν, είναι και θα είναι η αφετηρία μας για τον έξω κόσμο. Αυτός λοιπόν ο κόσμος είναι ένα βήμα μακριά και έτοιμος να μας υποδεχτεί. Οι δρόμοι μας χωρίζουν, όμως εκείνη η αυλή θα μας ενώνει με ένα μαγικό τρόπο.

Καλή αντάμωση.