"Να σε πιάσω. Για αυτό είμαι στη ζωή σου. Για να σε πιάσω όταν πέσεις. Από πάντα ακροβατείς σε μια γέφυρα, στις άκρες αυτής, και νομίζεις ότι αυτό είναι ζωή. Πάντα ρισκάρεις, στραβοπατάς κι εγώ είμαι πάντα από κάτω κοιτώντας προσεκτικά τα βήματά σου. Και είσαι επιρρεπής, ρε γαμώτο, στο να πέσεις. Να πέσεις για οτιδήποτε, για οποιονδήποτε. Για μια ιδέα, για ένα χαμόγελο. Γιατί; Από μικρό κοριτσάκι. Αντιδραστικό μικρό κοριτσάκι. Κι ενώ έχεις υψοφοβία κρατάς ισορροπία σχεδόν μαγικά. Εγώ θα σε κοιτάω από χαμηλά και θα καμαρώνω για κάθε δευτερόλεπτο που περνάει και δεν στραβοπατάς, για κάθε δευτερόλεπτο που είσαι ζωντανή, γιατί με κάνεις περήφανο, γιατί κάνεις όσα δεν τόλμησα. Κι εκείνη δίπλα μου θα φοβάται για κάθε δευτερόλεπτο που είσαι εκεί πάνω και δεν κατεβαίνεις. που δεν περπατάς μέσα στα όρια της γέφυρας, που δεν παρατάς το αγύριστο κεφάλι εκεί πάνω, ή που δεν το ρίχνεις στο κενό χωρίς να προλάβεις να πέσεις.
Κι ενώ κι εκείνη κρυφοχαίρεται για' σένα δεν μπορεί να στο πει, αγάπη μου, γιατί δεν θα κατέβεις ποτέ. Και σε θέλει εδώ μαζί της. Οπότε κάθε φορά που εσύ τα καταφέρνεις εγώ θα σου κλείνω το μάτι για να συνεχίσεις, μην την ακούς που σου φωνάζει να κατέβεις. Γιατί παρόλο που ο ριψοκίνδυνος, αδιάλλακτος χαρακτήρας σου, μπορεί να σε ρίξει στο κενό, μπορεί επίσης να σε κρατάει πιο κοντά στα αστέρια. Αυτό δεν είναι που ζητούσες πάντα, ε; Μια θέση πιο κοντά στα αστέρια, και τις πτώσεις σου πότε πότε να σε ταρακουνάνε. Γιατί όπως όλοι σου μάθανε, "Γιατί να γλιτώσεις τον πόνο; Οι άνθρωποι δεν είμαστε φυγόπονοι, ίσα ίσα, τον κυνηγάμε κάποιες φορές." Όχι όσο εσύ σίγουρα. Εμείς θα σ' αγαπάμε από εδώ κάτω με τις αγκαλιές μας ανοιχτές έτοιμες να σε πιάσουν ανά πάσα στιγμή, αν αποφασίσεις όταν πέφτεις, να πέσεις προς το μέρος μας."
Κι ενώ κι εκείνη κρυφοχαίρεται για' σένα δεν μπορεί να στο πει, αγάπη μου, γιατί δεν θα κατέβεις ποτέ. Και σε θέλει εδώ μαζί της. Οπότε κάθε φορά που εσύ τα καταφέρνεις εγώ θα σου κλείνω το μάτι για να συνεχίσεις, μην την ακούς που σου φωνάζει να κατέβεις. Γιατί παρόλο που ο ριψοκίνδυνος, αδιάλλακτος χαρακτήρας σου, μπορεί να σε ρίξει στο κενό, μπορεί επίσης να σε κρατάει πιο κοντά στα αστέρια. Αυτό δεν είναι που ζητούσες πάντα, ε; Μια θέση πιο κοντά στα αστέρια, και τις πτώσεις σου πότε πότε να σε ταρακουνάνε. Γιατί όπως όλοι σου μάθανε, "Γιατί να γλιτώσεις τον πόνο; Οι άνθρωποι δεν είμαστε φυγόπονοι, ίσα ίσα, τον κυνηγάμε κάποιες φορές." Όχι όσο εσύ σίγουρα. Εμείς θα σ' αγαπάμε από εδώ κάτω με τις αγκαλιές μας ανοιχτές έτοιμες να σε πιάσουν ανά πάσα στιγμή, αν αποφασίσεις όταν πέφτεις, να πέσεις προς το μέρος μας."
Είναι πολύ περίεργο το πώς από εκεί που πίστευα πως το " αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων , να καταρρίπτεις το γονεικό πρότυπο" είναι μια καλή δικαιολογία όταν γίνομαι αντιδραστίκη ή οταν επικεντρώνομαι στα αρνητικά τους ή απλά τσακονώμαστε, τώρα νιώθω τύψεις και όπως πάντα σκεφτομαι πως πα΄λι κάνω λάθος και πως κάτι φταίει που πρέπει να φτιάξω ... (Λατρεύω τους γονείς μου και την οικογένεια μου και τους εκτιμάω και θαυμάζω απόλυτα και πάντα ένιωθα υπερευλογημένη που τους έχω, απλά όπως πάντα κάπως έρχονται τα πράγματα και έχουμε κάποιας μορφής ρίξη ας πούμε ...) Με εκανες να ξανασκεφτώ πως είμαι μόνιμα αρνητική και επίσης να ΄θαυμάσω το πόσο απίστευτα και με έναν ολοτελα δικό σου μελαγχολικό αλλα και ελπιδοφόρο τρόπο ίσως γράφεις ... Τα κείμενα σου έχω παρατηρήσει έχουν τίτλους από τραγούδια της μποφιλιου είτε αυτούσιους , είτε από κάποιον στίχο ... Το εξίσου υπέροχο είναι ότι όταν πήγα στην συναυλία της συνειδητοποίησα πόσο πολύ τα κείμενα σου μου θυμίζουν τα τραγουδια της ή το αντίθετο ...αυτόματα αυτό μου ήρθε στο μυαλό κάποια ομοιότητα , κάποιο ίδι οσυναισθημα , μπορείς να το πεις κοινή εσωτερίκευση ή ίσως αντιμετώπιση των πραγμάτων ... Φαινεται απίστευτα δηλαδη το πόσο πολύ σε εκφράζει .....
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Έχω γίνει φανατικη σου αναγνώστρια , μιλάω σε όλους για τα κείμενα σου και τον τρόπο που γράφεις ακόμα και στους συγγενείς μου ...΄Το να διαβάζω αυτά που γράφεις μου είναι πιο ευχάριστο και από το να διαβάζω τα βιβλία μου (και λατρεύω τα βιβλία μου ) ...Σε παρακαλω μην σταματήσεις να γράφεις , θα μου έλειπε πολυ αυτό ...
Πάντα αναμένω και ελπίζω κρυφά για τον ερχομό το σχολίων σου. Αλήθεια. Σ' ευχαριστώ για τα λόγια, πολύ.
ΔιαγραφήΌσον αφορά το γονεικό πρότυπο, ένα φρέσκο κείμενο ενός αγαπημένου μου μπλογκ μου έδωσε κι εμένα μερικές απαντήσεις που περίμενα από το σύμπαν, και με έκανε να παρατήσω για λίγο στην άκρη τον εκ φύσεως ενοχικό μου χαρακτήρα. Ίσως βοηθήσει κι εσένα.
http://touli93.blogspot.gr/2015/01/blog-post_30.html
Υ.Γ.1 Είχα καιρό να γράψω κι ευτυχώς με ταρακούνησες.
ΔιαγραφήΥ.Γ.2 Γράψε κι εσύ επειγόντως. Το' χεις.
αχ κοριτσακι, αγαπημένη μου ενήλικη, γλυκομίλητο παιδί (πάντα παιδί, καλό είναι να βρεις εκείνον που θα το καταλάβει με τη μία αυτο....)... σαν και σένα καμιά, τόσο να σκέφτεσαι μπροστά, σαν αυτό που ζεις να είναι ήδη παρελθόν και να το σχολιάζεις... δεν θελω να πιστευω οτι δε ζεις το παρόν με αυτό τον τρόπο, ε? είναι όμορφο να σε φροντίζουν κι εκεινος κι εκεινη παντως. ασ τους να το κάνουν. φιλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφή