Μεγάλωνα. Εγώ.

Το ότι εγώ μεγάλωνα για σένα,
το ότι ΕΓΩ μεγάλωνα για ΣΕΝΑ,
δε μπορεί να αποκαλύπτει τόσο εύκολα,
μόνιμε και παντοτινέ μου αναγνώστη,
ποιος είσαι εσύ.

Εσύ, αυτός για τον οποίο εγώ μεγάλωνα,
είσαι ο κάθε εσύ.
Είσαι ο κάθε προηγούμενος,
και ο κάθε επόμενος.
Είσαι η ίδια σου η έννοια.
Είσαι το ίδιο το συναίσθημα που αποπνέει
η λέξη που σου δόθηκε για να σε χαρακτηρίζει.
Εσύ.

Ο ιδανικός εσύ.
Ο ονειρικός.
Ο πάντα ίδιος
και πάντα διαφορετικός.
Ο αξεπέραστος.
Ο ένας.
Αλλά ποτέ ένας και ποτέ αξεπέραστος.
Ο πάντα σωστός. Ο εύκολος.
Ο καταπληκτικά δύσκολος και ξεκαρδιστικά λάθος.
Ο ακούραστος.
Ο τόσο γλυκός όταν τα παρατάει.
Ο χαμογελαστός.
Ο πιο μαγικά, απλά και σωστά
αγέλαστος.
Ο συγκινητικά υπομονετικός.
Ο πιο τρανταχτά ανυπόμονος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ.
Ο εσύ που δε γνώρισα ακόμα.
Ο εσύ που ήξερα κάποτε.
Ο εσύ που ήθελα να είσαι.
Ο εσύ που δεν μπορώ να ορίσω.
Ο εσύ που μιλάω για σένα σε πέντε αράδες
και
παγώνουν τα χέρια μου.
Κι ας μη σε ξέρω,
κι ας σε ξέρω τόσο καλά που με αρρωσταίνει.
Κι ας μη σε έχω δει ποτέ,
κι ας έχω βαρεθεί να ξυπνάω δίπλα σου.
Εσύ, αυτός που μεγάλωσα, για να είναι εσύ.

Όχι που

Όχι που τρέμω το σταυρό,
αλλά που δε μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία.

Ανέκαθεν αυτό έτρεμα.
Τα καρφιά, που δε θα μπορέσουν
ποτέ,
μα ποτέ,
να αντέξουν το βάρος μου.
Παρόλο που η διπλωματία μου στροφάρει πιο γρήγορα
κι από το ένστικτο επιβίωσης μου,
δε μπορώ -κάθε φορά- να τα δικαιολογώ.
Να τα παινεύω.

Να τα ρίχνω όλα -μα όλα- στο δικό μου,
πάντα δειλό και φοβισμένο,
βάρος.

Ίσως,
πίσω από την προσπάθεια μου να εφευρίσκω τις τέλειες δικαιολογίες για τα καρφιά μου, να βρίσκεται ένα κεφάλι αγύριστο, που δε με αφήνει να πώ "έκανα λάθος".

Το να εμμείνω στο λάθος μου σα σωστό, 

είναι πολύ πιο εύκολο από το να

τα τραβήξω με βία από τα χέρια μου,

και να αφήσω

"τις πληγές μου ανοιχτές χαρά να τρέχουνε."