Στη μη λαχτάρα

Δεν εκτιμούσες τα ποιήματα.
Ούτε εγώ τα αγαπούσα. Θα' πρεπε.
Τώρα στο τέλος,
μόνο αυτά θα έμεναν,
να φωτίζουν τις σκοτεινότερες στιγμές μας.
Ευγενικά και απροκάλυπτα.
Τα καλύψαμε τα ποιήματα
που θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί.
Με χώμα, οργή και δάκρυα.
Κι ούτε που τα λαχταρίσαμε ποτέ.
Είχαμε το "τότε",
κι ούτε που σκεφτήκαμε τι θα συμβεί μόλις αυτό μας αφήσει.
Σκοτάδι.
Περάσαν οι μέρες. οι στιγμές, οι χαρές κι οι λύπες
και πέρασε χαραγμένο στο υποσυνείδητο,
εκείνο, το ανολοκλήρωτο.
Κι ούτε θελήσαμε να το εξερευνήσουμε
Να βρούμε, τα πώς και τα γιατί.
Γιατί πονάει.
Και το σκοτάδι βολεύει
Κρύβει απαγορευμένες εκφράσεις και συγκινήσεις.
Κρύβει τη φθορά.
Κρύβει τη λαχτάρα.

Στη μη λαχτάρα μας επ' άπειρον, λοιπόν...

Κάτι "παιδιά"

 Είναι αυτά τα "παιδιά" που είναι στην άκρη του δρόμου περιμένοντας σε. Προσέχοντας μην κάνεις λάθος, μην πέσεις, μην πληγωθείς και μην πληγώσεις. Τα αποκαλώ παιδιά γιατί έχουν όλα αυτά τα ανεκτίμητα χαρακτηριστικά που δημιουργούν ένα περίγραμμα από φως γύρω τους. Μπορεί να είναι στην ηλικία μου, μικρότερα, μεγαλύτερα ή και αρκετά μεγαλύτερα. Κι όμως ο όρος "παιδί" είναι ο κατάλληλος. Έχουν μια φρεσκάδα διάχυτη και οι λέξεις που γράφουν προς ή για εμένα λάμπουν. Με κάνουν να θέλω να τους ακολουθήσω. Λατρεύω τις ιδέες τους και τον τόνο της φωνής τους. Τους βλέπω έξω, γύρω από μικρά τραπεζάκια που κολλάνε επειδή τα ποτά τους χύθηκαν. Σε σινεμά στο κέντρο και τους έχω συνδέσει με το κόκκινο του βελούδου. Μέσα σε αίθουσες να προσπαθούν να μου ανοίξουν το μυαλό. Ή... και πουθενά.

Αυτούς απ' το "πουθενά", τους συναντώ πιο συχνά από όλους τους υπόλοιπους. Τους συναντώ στις πιο τρελές μου σκέψεις, σε πεντάλεπτες -γεμάτες νόημα- συζητήσεις, σε στιγμιαίες αποφάσεις. Είναι αυτοί που χωρίς να το ξέρουν μου έχουν μεταδώσει ισχυρά μαθήματα επιθυμίας και ζωής. Ανεξαρτησίας και ζωντάνιας. Τσαγανού και ελπίδας. Και τους ευχαριστώ. Και θα τους το χρωστάω.

Όλα αυτά τα "παιδιά" μου μοιάζουν και κυρίως τους μοιάζω. 'Εχουν διαμορφώσει το χαρακτήρα μου και δε σταματούν να το κάνουν.

Είναι κι αυτή η ανακούφιση, όταν έχεις κάποιον εκεί να λες που και που ένα κάτι/τίποτα/τα πάντα.

νιότη

 Ήμασταν λέει όλοι νέοι και χορεύαμε, πίναμε, φωνάζαμε, γλεντούσαμε και χαιρόμασταν. Ήρθε μετά κάτι στην πλάτη μας και μας βάραινε και δεν μπορούσαμε να χορέψουμε και τρίζαν οι αρθρώσεις μας από το βάρος και υποφέραμε. Ήταν ο χρόνος. 
 Και το τοπίο άλλαξε και οι τοίχοι έγιναν γκρι ποντικί. Η φθορά έκανε τ' αυτιά μας να βουίζουν. Τα κόκαλά μας έτρεμαν και μας φαινόταν αστείο. Το δέρμα μας ζάρωσε και λυπηθήκαμε. Τα βλέπαμε όλα σαν ένα ατέρμονο παιχνίδι. Επιλέξαμε να παίξουμε με τη ζωή και η τελευταία πίστα είναι η πιο δύσκολη κι αυτό μας εξιτάρει. 
 Πόσο μαγευτική είναι η νιότη γαμώτο; Πόσο ποιητικά μεθυστική; Πόσο δίκιο έχεις τελικά ότι δε με απασχολούν ακόμα τα θέματα απώλειας της νιότης; Τρέχει μέσα στα χέρια μας, ανάμεσα απ' τα δάχτυλά μας και τη σπαταλούμε με κάθε δυνατό τρόπο. Μέσα σε σκοτεινά στενάκια, ανάμεσα σε σοβαρές συζητήσεις, με τσιγάρα βαριά και φτερό την καρδιά, σε προβλεπόμενα βλέμματα, σε βιβλία και τετράδια και στυλό πολύχρωμα, σε αρρωστημένους έρωτες και πιεστικές αγκαλιές. 
 Δε φανταζόμασταν ότι τα μέρη που αγαπήσαμε, οι αίθουσες, οι δρόμοι, οι λερωμένοι καναπέδες, θα μας κοίταζαν κάποτε με ουδετερότητα και θα' ταν ο κόσμος μας τόσο οικείος και τόσο μη οικείος ταυτόχρονα. Σκέψου, δε σταθήκαμε ούτε μια στιγμή να σκεφτούμε το "μετά" της φουριόζικης νιότης μας. Μα τι σημαίνει νιότη; Μπορεί η παλιά κατάσταση να αντικαταστήθηκε από μια καινούρια, μια αλλιώτικη νιότη. Και μπορεί το αύριο που θα έρθει, και θα επισκιάσει αυτό που τώρα μας κάνει χαρούμενους, να είναι άλλη μια έκφανση της νιότης.
 Νιότη είναι το χαμόγελό σου όταν σε πειράζω, τα νεύρα πριν τον πρωινό καφέ, το "εγώ έχω δίκιο" ακόμα και μετά το καλημέρα, το "εγώ αυτόν θέλω" ανάμεσα στα αναφιλητά που σου προκάλεσε ο ίδιος, τα μεθυσμένα βλέμματα και οι εκμυστηρεύσεις φτιαγμένες από αλκοόλ και κότσια. Νιότη είναι και πιο απλά πράγματα. Το "δεν κρυώνω", "θα κάτσω όρθιος", "δε θα κοιμηθώ, σιγά", "τρέχουμε να το προλάβουμε;", "κράτα τσίλιες". Νιότη είναι τα αψυχολόγητα σ' αγαπάω, το "για πάντα", το μίσος και η συγχώρεση. Τα μάτια σου πάνω στα δικά μου και η αγκαλιά μας.  Αυτά είναι νιότη. Και μπορεί να μην έχω σκεφτεί το μετά αλλά η νιότη μου καίει τα σωθικά και μου δείχνει το δρόμο προς τον ουρανό και προς τον γκρεμό. Και την ακολουθώ με μανία. Ας με καταστρέψει. 
"Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θές να γίνουν όλα τα σκοτάδια φως;"