Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Το αστέρι μου

Όσα χρόνια ζω σε αυτό το σπίτι -που δεν πρέπει να είναι πάνω από 6- παρατηρώ κάτι που με μπερδεύει, μου δίνει θάρρος, με απελπίζει και με χαροποιεί ταυτόχρονα. Ένα αστέρι. Ένα συνηθισμένο αστέρι που δεν κάνει τίποτα διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Βγαίνει κι αυτό τη νύχτα και μένει ως το πρωί. Μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Το μόνο άξιο θαυμασμού όσον αφορά αυτό το αστέρι είναι ότι είναι πάντα εκεί. Εννοώ ότι κάθε φορά που θα ανοίξω το παράθυρο μου το βράδυ το βλέπω πάντα στο ίδιο μέρος, πιο φωτεινό από όλα τα άλλα, επίμονο. Θέλω να πω ότι όλα αυτά που έχω περάσει αυτά τα 6 χρόνια καταλήγουν εκεί. Σ' αυτό το αστέρι και στην επιμονή του να λάμπει. 

Πώς ξεκίνησε όλο αυτό; Όταν δεν ήμουν καλά ένα βράδυ είχα ανοίξει το παράθυρο, καθόμουν στο κρεβάτι ακούγοντας Μποφίλιου και κοιτούσα τον ουρανό. Το τραγούδι που έπαιζε ήταν -τύχαια- "Το αστέρι μου". Σε ένα συγκεκριμένο του στίχο έλεγε: "είναι που εμένα τελικά το' χει το αστέρι μου". Τότε το μάτι μου έπεσε σε αυτό το αστέρι και το παρομοίωσα τόσο πολύ με την κατάσταση μου. Γιατί  σκέφτηκα ότι ο,τι και να γίνει λάμπει, προσπαθεί να δείξει προς τα έξω αυτό που κρύβει μέσα του. Το φως. Κάπου είχα ακούσει ότι όταν ένα αστέρι βλέπουμε ότι πέφτει δεν έχει πέσει ακριβώς εκείνη τη στιγμή, απλά τότε φτάνει στα μάτια μας. Μπορεί να έχει πέσει 100άδες χρόνια πριν. Η αποτύπωση αυτού του συμβάντος σε έναν άνθρωπο είναι σαφώς ότι συνεχίζει και αντέχει να φαίνεται ψηλά ενώ ουσιαστικά έχει "πέσει" πολύ νωρίτερα. Έχει "πέσει", και πολλές φορές όχι ομαλά. Επίσης μια άλλη παρομοίωση και τροφή για σκέψη: Πόσο εύκολα κάποιος θα μπορούσε να "πέσει" για να κάνει την ευχή και την επιθυμία ενός ανθρώπου πραγματικότητα;

Πίστεψα επίσης, βλέποντας το, ότι τελικά όπως λέει και η Μποφίλιου "το' χει το αστέρι μου". Όταν λοιπόν είναι κάτι γραμμένο στη μοίρα σου, ο,τι προσπάθειες και να κάνεις, θα πέσουν στο κενό. Βέβαια όπως λέει και μια άλλη που εμπιστεύομαι "εσύ διαμορφώνεις τη μοίρα σου με τις επιλογές σου". Πιστεύω και τα δύο. Δεν ξέρω πώς το κάνω, κι όμως συμβαίνει. Θα συνεχίσω εκεί ψηλά, κι ας έπεσα πριν καιρό. Θα έχω την επιμονή και υπομονή αυτού του αστεριού. Του αστεριού μου.



2 σχόλια:

  1. και σκέψου, αν δεν μετακόμιζες ποτέ, ο παππούς ο Βάγγος θα ήταν σε ένα παράλληλο σύμπαν, το αστέρι δεν θα το 'χες προσέξει και ο ξερόλας δεν θα σου 'λεγε πως την μοίρα την διαμορφώνεις εσύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ο παππούς ο Βάγγος θα ήταν το πιο τραγικό, γιατί αστέρια θα έβρισκα πολλά.. μπορεί και πιο φωτεινά. Όσο για τον ξερόλα πρέπει να σου εξηγήσω ποιος είναι. Χοσέ!

      Διαγραφή