Ήμασταν λέει όλοι νέοι και χορεύαμε, πίναμε, φωνάζαμε, γλεντούσαμε και χαιρόμασταν. Ήρθε μετά κάτι στην πλάτη μας και μας βάραινε και δεν μπορούσαμε να χορέψουμε και τρίζαν οι αρθρώσεις μας από το βάρος και υποφέραμε. Ήταν ο χρόνος.
Και το τοπίο άλλαξε και οι τοίχοι έγιναν γκρι ποντικί. Η φθορά έκανε τ' αυτιά μας να βουίζουν. Τα κόκαλά μας έτρεμαν και μας φαινόταν αστείο. Το δέρμα μας ζάρωσε και λυπηθήκαμε. Τα βλέπαμε όλα σαν ένα ατέρμονο παιχνίδι. Επιλέξαμε να παίξουμε με τη ζωή και η τελευταία πίστα είναι η πιο δύσκολη κι αυτό μας εξιτάρει.
Πόσο μαγευτική είναι η νιότη γαμώτο; Πόσο ποιητικά μεθυστική; Πόσο δίκιο έχεις τελικά ότι δε με απασχολούν ακόμα τα θέματα απώλειας της νιότης; Τρέχει μέσα στα χέρια μας, ανάμεσα απ' τα δάχτυλά μας και τη σπαταλούμε με κάθε δυνατό τρόπο. Μέσα σε σκοτεινά στενάκια, ανάμεσα σε σοβαρές συζητήσεις, με τσιγάρα βαριά και φτερό την καρδιά, σε προβλεπόμενα βλέμματα, σε βιβλία και τετράδια και στυλό πολύχρωμα, σε αρρωστημένους έρωτες και πιεστικές αγκαλιές.
Δε φανταζόμασταν ότι τα μέρη που αγαπήσαμε, οι αίθουσες, οι δρόμοι, οι λερωμένοι καναπέδες, θα μας κοίταζαν κάποτε με ουδετερότητα και θα' ταν ο κόσμος μας τόσο οικείος και τόσο μη οικείος ταυτόχρονα. Σκέψου, δε σταθήκαμε ούτε μια στιγμή να σκεφτούμε το "μετά" της φουριόζικης νιότης μας. Μα τι σημαίνει νιότη; Μπορεί η παλιά κατάσταση να αντικαταστήθηκε από μια καινούρια, μια αλλιώτικη νιότη. Και μπορεί το αύριο που θα έρθει, και θα επισκιάσει αυτό που τώρα μας κάνει χαρούμενους, να είναι άλλη μια έκφανση της νιότης.
Νιότη είναι το χαμόγελό σου όταν σε πειράζω, τα νεύρα πριν τον πρωινό καφέ, το "εγώ έχω δίκιο" ακόμα και μετά το καλημέρα, το "εγώ αυτόν θέλω" ανάμεσα στα αναφιλητά που σου προκάλεσε ο ίδιος, τα μεθυσμένα βλέμματα και οι εκμυστηρεύσεις φτιαγμένες από αλκοόλ και κότσια. Νιότη είναι και πιο απλά πράγματα. Το "δεν κρυώνω", "θα κάτσω όρθιος", "δε θα κοιμηθώ, σιγά", "τρέχουμε να το προλάβουμε;", "κράτα τσίλιες". Νιότη είναι τα αψυχολόγητα σ' αγαπάω, το "για πάντα", το μίσος και η συγχώρεση. Τα μάτια σου πάνω στα δικά μου και η αγκαλιά μας. Αυτά είναι νιότη. Και μπορεί να μην έχω σκεφτεί το μετά αλλά η νιότη μου καίει τα σωθικά και μου δείχνει το δρόμο προς τον ουρανό και προς τον γκρεμό. Και την ακολουθώ με μανία. Ας με καταστρέψει.
"Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θές να γίνουν όλα τα σκοτάδια φως;"
Και το τοπίο άλλαξε και οι τοίχοι έγιναν γκρι ποντικί. Η φθορά έκανε τ' αυτιά μας να βουίζουν. Τα κόκαλά μας έτρεμαν και μας φαινόταν αστείο. Το δέρμα μας ζάρωσε και λυπηθήκαμε. Τα βλέπαμε όλα σαν ένα ατέρμονο παιχνίδι. Επιλέξαμε να παίξουμε με τη ζωή και η τελευταία πίστα είναι η πιο δύσκολη κι αυτό μας εξιτάρει.
Πόσο μαγευτική είναι η νιότη γαμώτο; Πόσο ποιητικά μεθυστική; Πόσο δίκιο έχεις τελικά ότι δε με απασχολούν ακόμα τα θέματα απώλειας της νιότης; Τρέχει μέσα στα χέρια μας, ανάμεσα απ' τα δάχτυλά μας και τη σπαταλούμε με κάθε δυνατό τρόπο. Μέσα σε σκοτεινά στενάκια, ανάμεσα σε σοβαρές συζητήσεις, με τσιγάρα βαριά και φτερό την καρδιά, σε προβλεπόμενα βλέμματα, σε βιβλία και τετράδια και στυλό πολύχρωμα, σε αρρωστημένους έρωτες και πιεστικές αγκαλιές.
Δε φανταζόμασταν ότι τα μέρη που αγαπήσαμε, οι αίθουσες, οι δρόμοι, οι λερωμένοι καναπέδες, θα μας κοίταζαν κάποτε με ουδετερότητα και θα' ταν ο κόσμος μας τόσο οικείος και τόσο μη οικείος ταυτόχρονα. Σκέψου, δε σταθήκαμε ούτε μια στιγμή να σκεφτούμε το "μετά" της φουριόζικης νιότης μας. Μα τι σημαίνει νιότη; Μπορεί η παλιά κατάσταση να αντικαταστήθηκε από μια καινούρια, μια αλλιώτικη νιότη. Και μπορεί το αύριο που θα έρθει, και θα επισκιάσει αυτό που τώρα μας κάνει χαρούμενους, να είναι άλλη μια έκφανση της νιότης.
Νιότη είναι το χαμόγελό σου όταν σε πειράζω, τα νεύρα πριν τον πρωινό καφέ, το "εγώ έχω δίκιο" ακόμα και μετά το καλημέρα, το "εγώ αυτόν θέλω" ανάμεσα στα αναφιλητά που σου προκάλεσε ο ίδιος, τα μεθυσμένα βλέμματα και οι εκμυστηρεύσεις φτιαγμένες από αλκοόλ και κότσια. Νιότη είναι και πιο απλά πράγματα. Το "δεν κρυώνω", "θα κάτσω όρθιος", "δε θα κοιμηθώ, σιγά", "τρέχουμε να το προλάβουμε;", "κράτα τσίλιες". Νιότη είναι τα αψυχολόγητα σ' αγαπάω, το "για πάντα", το μίσος και η συγχώρεση. Τα μάτια σου πάνω στα δικά μου και η αγκαλιά μας. Αυτά είναι νιότη. Και μπορεί να μην έχω σκεφτεί το μετά αλλά η νιότη μου καίει τα σωθικά και μου δείχνει το δρόμο προς τον ουρανό και προς τον γκρεμό. Και την ακολουθώ με μανία. Ας με καταστρέψει.
"Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θές να γίνουν όλα τα σκοτάδια φως;"
έι, γειά! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ να καταλάβω πως είχα προσπεράσει αυτό το κείμενο χωρίς να το δω από την αφηρημαδα μου όταν, εκείνη περίπου την περίοδο που αναρτήθηκε, μπήκα για να σε διαβάσω... Νομίζω πως αυτή την φορά ένιωσα τις τύψεις του να σπαταλω τον χρόνο και να τον έχω δεδομένο, την νοσταλγία του μικρού παρελθόντος λες και έχει περάσει, αλλά και ένιωσα πολύ περισσότερο αυτό που κάποια στιγμή είχαμε σκεφτεί ότι "εάν αυτήν την στιγμή πεθάνω, εάν με χτυπήσει αυτοκίνητο ή πέσω κάτω νεκρή, αυτή θα είναι όλη η ζωή που θα έχω ζήσει, όλα τα μέχρι τώρα μου το αντίστοιχο του 85χρονου που πέθανε στον ύπνο του και άρα θα πρέπει κάθε μέρα να πέφτω για ύπνο με την σιγουριά ότι έχω πραγματικά ζήσει χωρίς να έχω αφήσει κάτι για το μετά ". Έχεις κάθε φορά να πεις κάτι για μένα με τον καλύτερο τρόπο.. Κάθε φορά ανυπομονώ για την επόμενη. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ να καταλάβω πως είχα προσπεράσει αυτό το κείμενο χωρίς να το δω από την αφηρημαδα μου όταν, εκείνη περίπου την περίοδο που αναρτήθηκε, μπήκα για να σε διαβάσω... Νομίζω πως αυτή την φορά ένιωσα τις τύψεις του να σπαταλω τον χρόνο και να τον έχω δεδομένο, την νοσταλγία του μικρού παρελθόντος λες και έχει περάσει, αλλά και ένιωσα πολύ περισσότερο αυτό που κάποια στιγμή είχαμε σκεφτεί ότι "εάν αυτήν την στιγμή πεθάνω, εάν με χτυπήσει αυτοκίνητο ή πέσω κάτω νεκρή, αυτή θα είναι όλη η ζωή που θα έχω ζήσει, όλα τα μέχρι τώρα μου το αντίστοιχο του 85χρονου που πέθανε στον ύπνο του και άρα θα πρέπει κάθε μέρα να πέφτω για ύπνο με την σιγουριά ότι έχω πραγματικά ζήσει χωρίς να έχω αφήσει κάτι για το μετά ". Έχεις κάθε φορά να πεις κάτι για μένα με τον καλύτερο τρόπο.. Κάθε φορά ανυπομονώ για την επόμενη. :)
ΑπάντησηΔιαγραφή