Εγώ έχω κάτι με τη στίξη θέλω δηλαδή να μη θέλω μακάρι κάποιος να μπορούσε να μου πει ότι το νόημα θα βγει. Δε θέλω κανέναν να χαιρετίσω από το Παρίσι δε θέλω να του πω τον μεγάλο μου έρωτα σε λέξεις κανένα χάσμα δε θέλω να γεφυρώσω με τρομάζουν οι γέφυρες. Αν πεθάνει όσο είμαι στο νησί τότε θα πιστέψω στα σίγουρα ότι είμαστε ποσά αντιστρόφως ανάλογα. Ξεθωριάζει αυτός όσο εγώ μαυρίζω από αυτόν τον ήλιο τον δικό του ήλιο. Σφίγγω τα δόντια μου στον ύπνο μου γιατί όσο έχω τα μάτια μου ανοιχτά σφίγγομαι να μη τα σφίξω συνεννοούνται τα δόντια μου μεταξύ τους "τα λέμε το βράδυ αγάπη μου" τι να τους πεις. Σταμάτησα να γράφω έγραφα λέει στον πόνο και μετά με βρήκε η ευτυχία που με έψαχνε και σταμάτησα λέει να γράφω τι μαλακίες. Με ξενυχτάει η ύπαρξή σου να θυμηθώ να ρωτήσω την Ειρήνη πώς σκατά σταματάς να ζεις ως προς. Με πονάς στα πνευμόνια να θυμηθώ να ρωτήσω την Ειρήνη πώς σταματάς να αφήνεις να μπαίνουν μέσα στα όργανά σου και μάλιστα στα μάτια καμιά φορά με τσούζεις μην ξεχάσω να ρωτήσω μέχρι πόσα λεφτά πρέπει να της δώσω για την ομορφιά, κοίτα που πληρώνω να βγεις από τα όργανα μου πληρώνω για να μη ζω ως προς, τα μάτια σου τι όμορφα. Άλλο ήθελα να πω α ναι η στίξη σέρνει μακριά μου την παρεξήγηση αλλά να σου πω κάτι; Έζησα μακριά της λέω να την πλησιάσω μου φαίνεται θα είναι πιο ξεκούραστο. Της παρεξήγησης. Μπορεί να συρθεί μακριά κανένας άλλος για παράδειγμα η Ειρήνη.
