μια αποδυναμωμένη, ας πούμε

Κι ας έρχεται η δύναμη από μέρη που δε τολμάς να φανταστείς, 
πάντα σε κάνει να δείχνεις όμορφη. Η δύναμη.
Ας πούμε, από την Κηφισσιά. Ας πούμε, 
"ποτέ να μην αρνείσαι, σε εκείνον που ποθεί,εκείνο που ποθεί".

Ας πούμε ότι η χαρά είναι συναίσθημα.
Κι ας πούμε ότι είναι και όνομα.
Για φαντάσου, μόνο να φανταστείς σου ζητώ,
ο άνθρωπος αυτός, που του δόθηκε τυχαία,
που η ονοματοδοσία έγινε για λόγους που πια δεν έχουν καν σημασία,
να γνωρίζει αυτό το συναίσθημα.
Να το αφουγκράζεται. Να το μεταδίδει. Να είναι χαρά. 
Να ντύνεται χαρά. Να καπνίζει και να πίνει χαρά. Να σου μιλάει χαρά. Να σε αγγίζει χαρά.

Μόνο να φανταστείς σου ζητώ.

Και πώς καταφέρνεις να γίνεις εσύ, 
εσύ που μόνο λύπη θυμάσαι να θυμίζεις, 
εσύ που μόνο λύπη πιστεύεις ότι μυρίζει
στα σώματα αυτών που λύγισαν, 
χαρά;

Και πώς εξηγείς με λόγια παρ' όλα αυτά μικρά,
ότι 8 του μήνα θα είσαι λύπη και 10 του μήνα χ α ρ ά;
Πώς εξηγείς με λόγια μικρά, ότι δε μπορείς να μην;
Με ποιό τρόπο κάνεις κατανοητή αυτή τη λύπη,
που δεν έχει σχέση με κανέναν άλλον,
αλλά δυστυχώς, 
μόνο 
με σένα;

Και ας πούμε ότι εξηγείς.
Ας πούμε ότι γίνεται κατανοητή αυτή η ακατανόητη έλξη
για συναισθηματική εξαίρεση,
ακόμα υπάρχει το ερώτημα,
πως στο διάολο γίνεσαι χαρά;

Και πάντα η απάντηση θα είναι



"δε γίνεσαι".



Περιμένεις να έρθει 10 του μήνα 
για να σου θυμίσει η μέρα ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορείς
να 
νιώσεις
να είσαι
να ντύνεσαι
να πίνεις και να καπνίζεις 
να μιλάς και
να αγγίζεις 




χαρά.







*στην αγάμη.