2:08. Υπόγειο. Αυτή η νύχτα μένει.
Δε θα ήθελα να ζω σε εκείνη την εποχή. Θα ήθελα μόνο να παίξω σ'αυτή την ταινία.
Διάβασα το τελευταίο, μετά από δύο χρόνια. Ζούσαμε την ποίηση που μου αρέσει να διαβάζω. Ακόμα τη ζούμε. Απλώς χωριστά.
Αλλαγή ενότητας. Ψάχνω την ποίηση μέσα σου, αλλά τη δημιουργείς μόνο στους αποδεκτούς - για σένα - αποδέκτες. Επιλεκτικά ποιητική. Εσύ. Θέλω να πω τα μάτια σου. Σωπαίνω.
Αλλαγή ενότητας. Εσύ. Αύγουστος. We need a closure. Λευκό κρύο κρασί. Φαντάζομαι ήδη τη μυρωδιά. Τσιγάρο, έκτο ποτήρι κρασί, ζεστή ανάσα και το άρωμα. Το άρωμα. Δε θα θυμάσαι. Δε θα σου θυμίσω.
Αλλαγή ενότητας. Εσύ γαμιέσαι. Τυχαίνει όσο το κάνεις να είσαι ειλικρινής. Κρυφά το εκτιμώ, αλλά δε θα το μάθεις ποτέ. Γιατί γαμιέσαι.
Πίσω σε εσένα. Με συγκίνησε ο τρόπος που μιλούσα για εσένα. Και τα δάκρυα ήταν κι αυτά ποιητικά. Μπορεί να φταίει η ταινία. Μπορεί για πάντα να φταίει αυτή η ταινία που ποτέ δεν έπαιξα.
Στο ρολόι που έχουμε πάνω, πίσω από το δίσκο με τα κουλουράκια και τα ραφτικά, έμαθα να λέω την ώρα. Πώς γίνεται τόσα χρόνια μετά ακόμα να την μπερδεύω; Πώς γίνεται να μη μπορώ πια να την ορίσω; Στα παρά μπερδεύομαι. Τα ακριβώς τα ξέρω. Απλά τυχαίνει να μην έρχονται ποτέ. (Να θυμηθώ να κοιτάξω τις μπαταρίες).
Στον αγώνα να τελειώσω το έγκλημα και τιμωρία. Έχω κατακτήσει μόνο την έννοια του τίτλου. Από μικρό παιδί - μαζί με την ώρα. Γνωρίζω εμπειρικά τι έρχεται μετά το έγκλημα. Ενοχικά καμία φορά το επιλέγω και περιμένω την τιμωρία να έρθει.
Και πάντα
αργά ή γρήγορα
έρχεται.
Η τιμωρία.
