Ξέρεις τελικά τι είναι;

Ξέρεις τι είναι; Είναι ότι μέσα σε έναν νέο κόσμο με λέξεις, οι δικές μου ντρέπονται και φοβούνται και νιώθουν δέος και κομπλεξάρονται και αρνούνται. 

Είναι τόσα πολλά αυτά που έχουν να δουν και να ακούσουν 

που πιάνουν από το χέρι τον ορκισμένο τους εχθρό: την ησυχία. 

Η σαπίλα με τρέφει και μου συμπαραστέκεται κι εγώ την κοιτάω με απάθεια για ώρα στα μάτια. Σπάει πρώτη, γελάει. Εγώ ανέκφραστη στρέφω αλλού το βλέμμα μου. Πλάνο σε εκείνη - γέλιο. Πλάνο σε εμένα - κοιτάω έντονα τον τοίχο. Πλάνο σε εκείνη - με πλησιάζει και γίνεται ένα με εμένα: η σαπίλα. Προσπάθησε να μεταφράσεις τις σκέψεις μου σε πλάνα. Φρόντισε οι ηθοποιοί σου να μην χρησιμοποιήσουν ρεαλισμό. Κανένας ρεαλισμός δεν είναι σε θέση να αποτυπώσει την ενοποίηση της σαπίλας με τον άνθρωπο. Να' ναι σωματικό. Τόσο σωματικό που να σπάει το σώμα τους σε χίλια κομμάτια και να μην τους νοιάζει. Φρόντισε να είναι καλή η διανομή σου. Φρόντισε να έχουν όρεξη να δουλέψουν - εσένα. Φρόντισε να μην έχουν καλή άρθρωση ώστε οι θεατές να είναι απεγνωσμένοι. 

Φρόντισε να μην τους νοιάζει αυτό. Φρόντισε.... 

τι άλλο μένει πια να φροντίσεις αν όχι τον ίδιο σου τον εαυτό;

Ξέρεις τι είναι; Είναι ότι μέσα σε έναν νέο κόσμο με εικόνες, οι δικές μου αποχρωματίζονται και σκοτεινιάζουν και αλλοιώνονται και... αρνούνται.

Ξέρεις τι είναι; Είναι ότι μέσα σε έναν νέο κόσμο με κραυγές, οι δικές μου σωπαίνουν και κομπάζουν και βραχνιάζουν και... 

αρνούνται.

Ξέρεις τελικά τι είναι; Είναι ότι μέσα σε τόσους κόσμους ξέχασα να βρω τις λέξεις, τις εικόνες και τις κραυγές μου. 

Και τότε αρνούμαι εγώ η ίδια.

Οι λαχτάρες

Έχουν υπάρξει τόσες στιγμές που επιθυμήσαμε κάτι με όλη μας την καρδιά. 

Το θελήσαμε, το ζητήσαμε, το δοξάσαμε.

Η μαγεία του πράγματος είναι ότι πότε - μα ποτέ - δεν το πήραμε στην ώρα του. 

Μέσα στις πρώτες αναμνήσεις μου, είναι οι πρώτες βαθιές μου λαχτάρες. 

Τότε που προσπαθούσα διακαώς να δω τι συμβαίνει από την άλλη μεριά του πάγκου, 

έξω στα μαγαζιά, μα το ύψος μου δεν μου το επέτρεπε. 

Τότε που ήθελα απεγνωσμένα εκείνους τους μαρκαδόρους, 

ενώ τους είχα ξανααγοράσει πριν ένα μήνα. 

Εκείνη τη φορά που έβαλα τα κλάματα ζητώντας από τον μπαμπά μου να ξαναδούμε στο καπάκι 

την ίδια ταινία στο σινεμά. Μου είπε "είναι ανούσιο, μόλις την είδαμε." 

Εγώ όμως με την λογική μου απαντούσα "Μα τώρα ξέρουμε ότι μας άρεσε, 

αν δούμε μια καινούργια μπορεί να μην είναι καλή."

Αυτό που θέλω να πω, είναι πως όταν αυτές οι επιθυμίες ικανοποιήθηκαν 

εμείς δεν ήμασταν οι ίδιοι άνθρωποι. 

Και δεν ενθουσιαστήκαμε στον ίδιο βαθμό που κάποτε το λαχταρίσαμε. 

Είδαμε τι γίνεται πίσω από τον πάγκο, γίναμε τα πρότυπα μας και ταυτόχρονα τα καταρρίψαμε, ερωτευτήκαμε, κάναμε πως ερωτευτήκαμε, φιλήσαμε κάποιον, 

ξαναφιλήσαμε, προσπαθήσαμε, αποτύχαμε, επιτύχαμε. 

Όλες αυτές οι επιτεύξεις των ονείρων μας φέρουν με μαθηματική ακρίβεια εδώ που είμαστε τώρα.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο. Η λαχτάρα μας οδηγεί και εμείς τυφλοί την ακολουθούμε. 

Καμιά φορά, μπαίνει στο δρόμο η λογική και μας τα χαλάει. 

Αργά ή γρήγορα όμως επιστρέφουμε στο γνωστό μονοπάτι που ποτέ δεν είναι επισφαλές.

Η καρδιά λοιπόν, μπορεί αναλόγως τα κέφια της να σε ρίξει στα πατώματα ή
να σε εκτοξεύσει στα σύννεφα. Να σε αφήσει στη ρουτίνα σου ή
να σου δώσει την ευκαιρία για μια νέα αρχή.
Όταν στη δώσει κράτα την γερά, μη σου φύγει, και ζήσ'τη.



*Στην δική μου καλή αρχή θα πιω αυτή τη φορά.

Τρομο - κρατία

Δεν έχω σπίτι να μείνω, δεν έχω μια πόρτα να μπαίνω και να βγαίνω. Μεγάλωσα περιμένοντας και ξέρω τι πάει να πει αναμονή. Μοιάζω με τους γύρω μου κι αυτό μας πληγώνει. 

Όταν κοίταζα τον ουρανό έβλεπα πότε μπλέ, πότε γκρι, μα ούτε μια φορά δεν είδα φόβο. Όταν σκίζαμε τους δρόμους πότε με ποδήλατο και πότε με αμάξι, ένιωθα ελευθερία, καμιά φορά ένιωθα πεταλούδες στο στομάχι από την ταχύτητα, μα ποτέ δεν ένιωσα φόβο. Την φορά που πήγα στο αεροδρόμιο ένιωθα ενθουσιασμό που θα πετάξω, λιγούρα βλέποντας τις σοκολάτες που πουλούσαν, μα ποτέ φόβο. Στο εμπορικό κέντρο ένιωθα σπάταλη, ένιωθα κούραση από το πολύ περπάτημα, αλλά ποτέ μου δεν ένιωσα φόβο. Μπαίνοντας στο μετρό, ένιωθα βαρεμάρα περιμένοντας, ένιωθα χαρά που εξερευνώ την πόλη μου, μα ούτε μια στιγμή δεν ένιωσα φόβο.

Πλέον νιώθω παντού φόβο.

Βλέπω παντού αίμα, νιώθω την ορμή των ανθρώπων που ήθελαν να ζήσουν. Βλέπω τα χαμόγελα τους, μου φωνάζουν να μη μείνω σπίτι. Τα γεγονότα όμως με κάνουν να μη θέλω να ξαναβγώ ποτέ. Τρομο - κρατία.  Όταν ο τρόμος παίρνει την εξουσία, δεν μπορείς να νιώσεις λιγούρα, ενθουσιασμό, ή βαρεμάρα, νιώθεις μόνο φόβο.

Και σου λένε "βούτα τη ζωή", "η ζωή είναι ωραία". Το ξέρω, το ξέρεις, το ξέρουμε, είναι όμορφη και μαγική, αλλά εκεί έξω μας την κλέβουν. Αν άλλη μια φορά ακούσω τη λέξη "θάνατος" και αντιδράσω σαν να ακούω "καλημέρα", θα κάνω εμετό.

Ο φόβος και ο θάνατος δεν είναι στο χέρι μας. Γι'αυτό και τους φοβόμαστε. Αλλά οι δρόμοι είναι όμορφοι, όπως και η ζωή. Και οι κλέφτες δεν θα σταματήσουν να την κλέβουν, αλλά τα καταφέρνουν ακόμα κι όταν εγώ δεν πάω για μπύρα σήμερα. Μου την κλέβουν λίγο λίγο.

Θέλω να νιώσω. Εύχομαι να νιώσω, κάτι άλλο πέρα από φόβο. Ελπίζω να νιώσω.

Γράμμα οργής

Φτάσαμε και στη μέρα που απέρριψα εγώ -ΠΟΙΟΣ ΕΓΩ- μια υπερβολή συναισθήματος. Εγώ, που αν θα έπρεπε να αυτοχαρακτηριστώ θα έλεγα "Καλησπέρα, υπερβολικά συναισθήματα." Εγώ που το αναζητούσα σαν τη δόση μου. Εγώ που το δόξασα, το πήρα, το έδωσα, με αηδίασε, το αηδίασα κι εγώ η ίδια. Εγώ, που στις τελευταίες δέκα αράδες που έγραψα τώρα, χρησιμοποίησα εφτά φορές τη λέξη "εγώ". Οχτώ.

"Μεγαλώνεις." Αηδία. Προχθές ήμουν στην Αγία Παρασκευή και ενθουσιαζόμουν με τη Χαρά που κάνει ναργιλέ, χθες ήμουν στην Αργυρούπολη, έτρωγα, και ήμουν δεκατριών. Μετά από λίγο ακούσαμε αγκαλιά το "όταν έχω εσένα". Λίγα λεπτά αργότερα έκανες μια ρωγμή στην πόρτα σου επειδή σε εκνεύρισα. Και δεν ήταν μικρή, και δεν ήταν από τις στιγμές μου και δεν ήσουν εκεί. Μετά σταματήσαμε να μιλάμε. Και μετά ξαναμιλήσαμε. Μέσα σε ένα μισάωρο είχες μετακομίσει, δεν είχες αντέξει και είχες γυρίσει πίσω. Τελικά καταλήξαμε να κοπανάμε τα χέρια μας στο μάρμαρο όταν έπαιξε ο τρυγητής. Το κοριτσάκι που έπινε φραπουτσίνο κάραμελ με φουντούκι θα θαύμαζε τη μαλακισμένη που κατεβάζει τα κρασιά και βάζει τα κλάματα στο Θανάση. Η μαλακισμένη που κατεβάζει τα κρασιά, νιώθει πως κάτι του χρωστάει. Τότε μάθαινα πως να συνυπάρχω με τους ανθρώπους, τώρα απομακρύνομαι σταδιακά από αυτούς.

Δεν γουστάρω ρε παιδί μου, πώς να στο πω, να συνυπάρξω. Δεν ξέρω αν γούσταρα ποτέ. Το μόνο που ξέρω είναι ότι εκείνο το κοριτσάκι κάπως μου λείπει. Και ένας μεγάλος μου φόβος είναι μην λείπει και στους άλλους.

Άλλος ένας κύκλος που κλεiνει.

Υπάρχουν κάποιες παρέες που δεν είναι σαν τις άλλες. Δεν είναι όλοι μια δύναμη. Είναι πολλές μικρότερες δυνάμεις. Δεν πέφτει ο ένας να πεθάνει για τον άλλον, αλλά τον προσέχει από τους καθηγητές όταν καπνίζει στο προαύλιο. Δεν ξέρει τα πιο κρυφά του μυστικά, ξέρει όμως τι τρώει από το κυλικείο και πώς πίνει τον καφέ του. Μέσα, λοιπόν, σε δύναμη, στραβοπατήματα, γέλια, παρεξηγήσεις, τσιγάρα, λουγκαρού, καφέδες, πλοία, αλκοόλ, τάξεις, κλάματα και αγάπες πέρασαν τα περισσότερα χρόνια της ζωής μας. Ο κύκλος που άνοιξε 12 χρόνια πριν, τώρα κλείνει. Και για πρώτη φορά δεν μπορούμε ούτε να στεναχωρηθούμε ούτε να χαρούμε με όλο μας το είναι. Γιατί σε κάθε ένα από αυτά τα χρόνια έχουμε αφήσει ένα κομμάτι του εαυτού μας, και πλέον επίσημα ήρθε η ώρα να πούμε γειά.

Όταν περάσει ο καιρός, και ο καθένας θα έχει πετύχει αυτό που ήταν γραφτό για εκείνον, θα υπάρχουν πάντα στο μυαλό και την καρδιά μας οι τσακωμοί για το ποιός είναι τελικά ο λύκος, το βρίσιμο στο ημικύκλιο που ο καφές μας άργησε και έχουμε μάθημα, οι ξαφνικές βροχές και βρεγμένα μας τσιγάρα, ο αέρας αποδέσμευσης και ελευθερίας που είχαμε στην Κρήτη, οι αγκαλιές, τα τραγούδια, οι κοπάνες, οι φωνές, τα μπουγέλα, το βόλεϋ, ο ήλιος. Το 1ο ΓΕΛ Ελληνικού θα μας θυμίζει πολλά. Τι είμασταν, τι θέλαμε να γίνουμε, και τι τελικά γίναμε. Ήταν, είναι και θα είναι η αφετηρία μας για τον έξω κόσμο. Αυτός λοιπόν ο κόσμος είναι ένα βήμα μακριά και έτοιμος να μας υποδεχτεί. Οι δρόμοι μας χωρίζουν, όμως εκείνη η αυλή θα μας ενώνει με ένα μαγικό τρόπο.

Καλή αντάμωση.

Το κουκί

Στο Κουκάκι είμαστε.

Μεσημέρι.

Τις παίρνει το μάτι μου και το αυτί μου όπως έρχονται.

Είναι από αυτές τις τύπισσες 65φεύγα, 70.

Φτάνουν οι φωνές τους πριν από εκείνες.

Αμφίεση παραλίας. Ύφος νευριασμένου έφηβου. 

Ποιητικά παιδαρέλια. Έτσι έμοιαζαν.

Είναι τρεις. Φίλες φαίνονται, καρδιακές.

Μπορεί βέβαια να είναι και από εκείνους τους ανθρώπους,

που έχουν γνωστούς για φίλους και οικογένεια μαζί - ταυτόχρονα.

Βολεύονται όπως όπως στο στρογγυλό τραπεζάκι.

"Έλα μωρή, πήγαινε πιο κει." Χαχανητά.

Πήραν το γνωστό. Κατά τα λεγόμενά τους.

Ουζάκια και κάτι να τσιμπήσουν.

Ζητήσαμε αναπτήρα κάποια στιγμή.

Μας κοίταξαν με το βλέμμα της θείας,

που έμαθε ότι καπνίζεις και σου δίνει στη ζούλα τσιγάρα.

"Όποτε θέλετε εδώ θα είναι." Χαχανητά.

Μετά από ώρα, έχοντας πιει μόνο δύο ποτηράκια η κάθε μία,

σηκώνονται να φύγουν.

"Τι ωραία που περάσαμε", είπε η μία, 

"Ντέφι είμαι." Χαχανητά.

"Από το πεζοδρόμιο μωρή τρελή να πηγαίνεις."

Τις βλέπεις;
Ο,τι κι αν επιλέξεις να κάνεις στο "μετά" σου, αν είσαι τυχερός,

θα καταλήξεις εδώ, γύρω από το τραπέζι στο κουκί. Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Καλοπερασάκιδες. Ξέρεις ποιά είναι η ουσία, ρε μαλάκα;

Όταν τσουγκρίσεις αυτό το ποτήρι με το ούζο, σε πενήντα χρόνια,

να κοιτάς πίσω και να λες: "Τι ωραία που περάσαμε."

Να υπηρετήσεις την αλήθεια που έχεις μέσα στο κεφάλι σου, αυτή - ναι - που πολλοί θαυμάζουν και δεν ξέρουμε γιατί. Να μην κλείσεις καμία πόρτα. Να μην πεις "Αυτό το μαγαζί είναι πολύ ροζ, δεν θα ζητήσω δουλειά." Είτε είναι, είτε δεν είναι γραμμένο το μονοπάτι που θα ακολουθήσουμε στο χέρι μας, είναι στην καρδιά μας. Ξέρουμε κάθε βήμα, κάθε στροφή, κάθε αποφυγή. 

"Να επιλέγεις να γράφεις, για να έχω αφορμή να νιώθω μαζί σου."

Το μακρινό νησί μου

Είχε τον ήλιο που σε καίει.
Καίει τα μέρη του σώματος που στη διάρκεια των μηνών που πέρασαν,
κάλυπτες με προσεκτική ακρίβεια.
..γιατί κρύωνες.




 Έρχεται η εποχή που κάθε ακάλυπτο καταστρέφεται.
Ό,τι προσεγμένα έχτισες στην εποχή της άπνοιας,
το παίρνει ο αέρας και το ξερνάει σε μια θάλασσα,
του αποδίδει έννοιες που δεν τις είχες φανταστεί.
..και το ξεχνάει





Δεν λησμόνησα. Ούτε για μία μικρή στιγμή.

Τις προθέσεις σου δεν τις αφόρισα. Δεν θα μπορούσα.

Συνέβαλα κι εγώ στη δημιουργία τους. Τις τροφοδότησα.

Το φως σου το λάτρεψα σαν ιερό και το ανέδειξα. Σε μένα, σε άλλους.
Κι ούτε που γύρισα στιγμιαία να κοιτάξω
άραγε από ποιο κόσμο ξεμακραίνω.
Τι έχτισα και τι χαράμισα στα βράδια.
..σ'αυτά με τις έντονες μυρωδιές.




Θα φύγω, με λέξεις που εφαρμόζουν τέλεια στο στόμα σου.
Με κρυμμένα νοήματα και προσεγμένα χάη.
Κι όταν προπορευθεί το πλοίο του θάρρους μου
και κοιτάξω το λιμάνι, θα σε δω εκεί.
Θα μείνεις πίσω να λατρέψεις όσα εγώ δεν ήμουν ικανή.
Θα καταπιώ μερικά τέρατα ψυχικών διαταραχών,
και θα σου στείλω μήνυμα, να σου πω ότι έφτασα.
Μόνη πια.
Τα τελευταία στεγανά τα σκόρπισα σε εκείνη τη θάλασσα,
που χώριζε το εμείς από το εγώ.
Το τέλος το μετέφρασα με δάκρυα. Τη νύχτα εκείνη.
..στα σοκάκια της πρώιμης μελαγχολίας.




Πήρα τρεις ανάσες κι έμαθα να ζω μακρία από το νησί.
Μακριά από αυτό το πλοίο.
Μακριά από το εμείς.
Κράτησα μονάχα για συντροφιά τα τερατάκια μου.
Όχι τίποτα άλλο.
Απλά ήταν η άρνηση τους να γυρίσουν στο νησί.

Dandus Eram

Dandus Eram

Έπρεπε να δοθώ.

Έπρεπε: οριστική αορίστου για να δηλώσει το προτερόχρονο στο παρελθόν.

Να δοθώ: υποτακτική ενεστώτα και καθώς στο δικό μου μυαλό το "έπρεπε" δηλώνει βούληση, φόβο, σκοπό και αποτέλεσμα μαζί, τότε μάλλον είναι κατάλληλη στιγμή να πω ότι αυτά είναι ιδωμένα τη στιγμή που εμφανίζονται στο μυαλό του ομιλητή και όχι τη στιγμή της πιθανής πραγματοποίησης τους.

Εκτός από ασύντακτη λοιπόν, είμαι κάπως άχρωμη αυτόν τον καιρό και λίγο άοσμη. Θέλω να πω ότι πλέον χωράω ακριβώς μέσα στο χάρτινο ποτήρι του διπλού καφέ μου, ξέρω τα μικρά ονόματα αυτών που τον φτιάχνουν, και ίσως λίγη από την ερωτική ζωή τους.

Θα σου κουνήσω αινιγματικά το κεφάλι εστιάζοντας στα μάτια σου, γιατί μου αρέσει να προσπαθώ να καταλαβαίνω τα συναισθήματά σου μέσα από αυτά. Με εξιτάρει.

Θα κοιτάξω αμέσως μετά έξω από το παράθυρο γιατί έχει αλκυονίδες μέρες. Κάποτε κατά τη διάρκειά τους, ήμουν η πιο πολύχρωμη Εύα όλου του κόσμου. Άφηνα τον ήλιο να μου καίει το πρόσωπο. Τον αέρα που μυρίζει βιαστική Άνοιξη ήθελα να τον κλείσω σε ένα κουτάκι τόσο δα. Να το σκορπίσω στον πιο βαρύ Χειμώνα και να γλυκάνει. Ο πιο βαρύς Χειμώνας είναι εδώ. Όχι, μην κοιτάς από το παράθυρο και μην απορείς. Ο ήλιος δεν επηρεάζει τη θεωρία μου. Ο βαρύς Χειμώνας είναι εδώ και είναι πιο επίμονος από ποτέ. Χτυπάει πόρτες και παράθυρα και κάνουμε πως λείπουμε. Κάνου - με; Από τη βιασύνη...
Κά - νω. Σωστό! +2 μόρια για τη συνειδητοποίηση του λάθους.

Dandus Eram, λοιπόν. Λες και δεν έγινε. Φυσικά και έγινε. Ένας άνθρωπος που δίνει κομματάκια εαυτού "σ' όποιον τύχειhttps://www.youtube.com/watch?v=3xqcjKxpnRE"δεν αδειάζει; Δύσκολο. Αυτή η ανταλλαγή κομματιών εαυτού τρέφει απωθημένα και καλύπτει κενά. 

Θα πάρω μια ανάσα το Σάββατο και άλλη μια την Τετάρτη γιατί πιο πριν δεν προλαβαίνω. Οι Πέμπτες θα φωτίζονται κάθε φορά, μέχρι το Σάββατο που θα ξαναρχίζει το κακό. Μέχρι να έρθει η συνήθεια, θα έρθει το τέλος και όσα κείμενα δεν μπόρεσα να γράψω για το "τώρα" θα με πληγώνουν με την απουσία τους.

"Σου γράφω γιατί ξέρω ότι θα ξεχαστούν αυτές οι μέρες..."

Σε άλλα νέα την απομυθοποίηση μη τη δοκιμάσετε και μην αλλάζετε θέσεις σε ανθρώπους που σας έχουν κάνει πολύ καλό από την υπάρχουσά τους θέση. Ένας από τους δύο θα μετανιώσουν.
[...]ή θα πληγωθούν
(Η συγγραφέας χρησιμοποιεί τα αποσιωπητικά για να δηλώσει ότι κάτι παραλείπεται ή ότι λόγω συγκίνησης δεν μπορεί να συνεχίσει. Βασικά δεν είναι καλά τελευταία. Και φαίνεται)+2 μόρια

Υ.Γ. 1 Ξέχασα να πω ότι εδώ έχουμε το φαινόμενο του συγχρονισμού. Δύο ζωών, δύο ανθρώπων. Συναισθημάτων και αγγιγμάτων. Λάθος. Εννοούσα συγχρονισμό της κύριας με τη δευτερεύουσα. +2 μόρια

Υ. Γ. 2 Συγχρόνως "φυσάει αδιαφορία να ντύνεσαι καλά" αλλά και "dandus eras"