Πριν το τέλος πώς μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη..

Κάτι γίνεται με εμένα και τα συγκινητικά τέλη. Τα θέλει ο οργανισμός μου μάλλον. Μα πότε φτάσαμε ως εδώ; Τόσες ώρες κούρασης, γέλιου, νεύρων, συγκίνησης, ανυπομονησίας, χαράς. Τόσες φορές που νιώσαμε ότι είχαμε τάσεις φυγής, ή άλλες που δεν ξεκολλούσαμε από εκεί μέσα. Μέρες που δεν περνούσαν οι ώρες για να έρθει το βράδυ, ή άλλες που δεν πέρναγε το δίωρο με τίποτα. Αμέτρητα κρυφά σχόλια και γέλια. Προσπάθεια ψυχολόγησης κάποιων ατόμων, που ίσως έπεσε στο κενό. Και τώρα τι; Αυτό ήταν; Αύριο. Ίσως η τελευταία φορά. Και μετά; Ακόμα και αν γίνει το λεγόμενο "θαύμα", κάποια στιγμή θα τελειώσει. Και μετά το τέλος; Ας πάνε στο διάολο όλα τα υπόλοιπα. Άλλωστε έχει ειπωθεί πολλές φορές: "Οι πρωταγωνιστές είστε εσείς". Και ξέρεις ποιό είναι το θέμα; "Τώρα οι τίτλοι του τέλους θα πέσουν για μένα. Οι τίτλοι του τέλους θα γράψουν το θέμα..." Ναι αυτό είναι το θέμα. Πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε το τέλος. Και να σου πω κάτι; Είναι λιγότερο επίπονο το τέλος όταν ξέρεις ότι δεν νιώθεις έτσι μόνο εσύ. Μπορεί κάποιοι να μην έχουν ιδέα πως νιώθεις, και να μην έρθουν ποτέ στη θέση σου, αλλά υπάρχουν και κάποιοι άλλοι. Αυτοί οι άλλοι σε κάνουν να νιώθεις τυχερός. Δεν λέω παραπάνω. Δεν είμαστε για συναισθηματισμούς. Ας τα δώσουμε όλα. Ας είναι ο φόβος του τέλους η αφορμή για να κάνουμε πράξη όσα ονειρευόμαστε ότι θα γίνουν "κάποια μέρα". Έστω και τώρα. Λίγο πριν το τέλος.

Υ.Γ. Α. ξέρω ότι του χρόνου θα είμαστε και οι δύο εκεί. Ακόμα κι αν εσύ δεν το ξέρεις. Μαλλονειναιγραφτο. Γιατί όπως λέει και η αρχηγός "οι λέξεις ενωμένες διαβάζονται καλύτερα." [...]