Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

"όταν θα έρθει η στιγμή"

Μια πρώτη απόπειρα. Why not?

Να ήξερα ποιό είναι το σωστό και ποιό το λάθος

Με μιας να αποφάσιζα τι θέλω να κερδίσω
να έπραττα ανάλογα, να ξεύφευγα απ'το πάθος
να δώσω τον αγώνα μου, να μάθω να ελπίζω


Όταν θα έρθει η στιγμή ξανά να αποχωρίσω
το σημάδι μου για πάντα θα χαράξω

το κεφάλι μου ούτε στιγμή θα σκύψω
"ήρθε η ώρα" δυνατά θα πρέπει να φωνάξω.

Και ποιός ορίζει το "γιατί;"
και ποιός θα βγάλει την ετυμηγορία;
Θυμήσου πως με στήριξες πολύ
όταν οι άλλοι πέσαν πάνω σαν θηρία.

Κάπου χαθήκαμε, μέσα στην τόση φασαρία
Μα οι ψίθυροί μας, θα ακουστούν στην ιστορία.
Μετά από χρόνια θα μιλούν και θα κραυγάζουν
"τροχός ήταν και γύρισε", μα τώρα απουσιάζουν.



Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Ηθελα πολυ να γραψω, σκεφτομουν το περιεχομενο της αναρτησης και στον δρομο. Χωρις τονους. Δεν θελω να ειναι επισημο. Δεν θα μου βγουν αυτα που θελω και το ξερω. Μια προσπαθεια ποτε δεν εβλαψε κανεναν.

ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Ακουω τη Μποφιλιου να λεει "Αυτο ειμαι, ο,τι κι αν κανω. Οσο αλλαζω χρονο χανω, ειμαι αυτο, για τοσο παω." Και ταυτιζομαι, θελοντας και μη. ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Αν αποτυχει πεθαινω μεσα μου αλλα συνεχιζω, ετσι, για τα ματια του κοσμου. ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Ξαναπεθαινω, ποσους θανατους να αντεξει ενας ανθρωπος; Ξανασυνεχιζω, αυτη τη φορα για μενα. Οι προσπαθειες στερευουν και σιγα σιγα μου ερχεται η σκεψη του "τι κανω εγω εδω; που παω;" Τι να κανω... ανθρωπινα ειναι αυτα. Δεν θα μιλησω συγκεκριμενα, και ελπιζω κανεις να μη με καταλαβει. Ελπιζω μονο καποιοι να με νιωσουν, να πουν "οπ, αυτο κατι μου θυμιζει, το' χω νιωσει κι εγω." Ας χρησιμοποιησουν κι αλλοι τα λογια μου. Ενιωσα "καλα" οταν εγινε. ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΚΟΜΑ. Εχει τελειωσει το κουραγιο και ζηταω να αποσυρθω, αν δεν εχω ηδη αποσυρθει. Για ποσο θα αποσυρομαι; Για ποσο δεν θα κοιταω το φοβο στα ματια; Για ποσο δεν θα μπορω να καταλαβω την αξια μου; Οση κι αν ειναι. Για ποσο θα πηγαινουν στο βροντο λογια που θα ηθελα να εφαρμοσω; Για ποσο θα στριμωχνομαι στο "μεχρι εκει παω"; Για ποσο δεν θα παιρνω επιτελους την αποφαση; Για ποσο θα αντεχω να αντεχω; Για ποσο δεν θα μπορω να κοντρολαρω την λογικη; Για ποσο η υπερβολη μου θα γινεται μαχαιρι στην καθημερινοτητα μου, και για ποσο το ανυπαρκτο θαρρος μου θα σταματαει τα πιο ομορφα μου ονειρα; Τελικα ισως θα ηθελα να εχω και το δικο σου θρασος. Απο την πληρη ηττοπαθεια, το θρασσος ειναι καλυτερο, μπορει να σε παει "καπου".

Με τρομαζει λιγο ο εαυτος μου. Συνειδητοποιω οτι καταλαβαινω αυτο που νιωθω και την αλλη στιγμη λεω "τι γινεται εκει μεσα;". Παω μεχρι το περιπτερο αργα το βραδυ και αδειαζω σε καποιον ολες τι σκεψεις μου. Αν ηταν αλλος, δεν θα καταλαβαινε τα μισολογα που ελεγα. Αλλα δεν ειναι "καποιος", ευτυχως. Δεν ξερω τι εχω αναγκη και πανω απο ολα δεν ξερω αν αυτο που εχω αναγκη μπορει να υλοποιηθει. Μπορει ηδη να το εχω. Καθε μερα. Καθε ωρα. Μπορει να θελω κι αλλα. Μπορει να ημουν ευχαριστημενη με λιγοτερα απ' οσα ειχα. Ναι, το ξερω "εισαι μπερδεμενη". Εχω πληρη επιγνωση. Ωρες ωρες νομιζω οτι τα' χω λυσει ολα, κι αλλες πιστευω πως ο κομπος θελει κοψιμο, δεν λυνεται. Ειναι πολλα πολλα πολλα μικρα πραγματα. Ασημαντα, σημαντικα, αδικαιολογητα.

Σου ειπα οτι δεν περιμενω να με καταλαβει κανεις και δεν το θελω. Ειπα πολλα. Αναφερομαι σε ολη τη φαση της ζωης μου. Στην καθε λεπτομερεια. Καθε προταση για αλλο γεγονος, για αλλο συναισθημα. Αυτος ειναι ο σκοπος. Να τα αραδειαζω εδω ακαταλαβιστικα, μπας και τα διαχωρισω και βγαλω ακρη. Και στο κατω κατω ξερεις κατι; Αυριο καλα θα ειμαι...

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Οπτικές γωνίες.

Τελικά παίζει ρόλο η οπτική γωνία του πράγματος. Επιβεβαιώνεται καθημερινά. Ίσως βέβαια να πρέπει και να αλλάξω. Να ακούσω τις έμπιστες γνώμες; Να μην ακούσω κανέναν; Να προσπαθήσω να τα απλοποιήσω όλα, όπως στα μαθηματικά; Μα εγώ τα μισώ τα μαθηματικά. Τη λογική, τα μαθηματικά και τα τέλη. Αυτά μισώ. Μα κάθε τέλος κρύβει μια καινούργια αρχή. Και αυτή τη μισώ. Εκτός κι αν βγει σε καλό. Τότε σε κάνει να νοσταλγείς λιγότερο το τέλος. Πάλι καλά που έχω την αρχή μου λοιπόν..

Κάθε φορά αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει ένας κύβος και αμέσως μετά συνειδητοποιώ ότι εμφανίζονται τρεις τοίχοι. Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν ξέρω σε ποιο από τα δύο να συγκεντρωθώ. Η εναλλαγή της εικόνας με κουράζει. Με πολλή σκέψη κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μπορεί να υπάρχουν και τρεις ρόμβοι, απλοί, που δεν χρησιμεύουν σε τίποτα. Πόσες ακόμα οπτικές γωνίες να υπάρχουν; Πόσο ταυτίζεται με τη ζωή μου/σου αυτός ο πίνακας;

Υπομένω και επιμένω. Νιώθω τυχερή με την αρχή μου, προσπαθώ να σπρώξω τις αναμνήσεις προς το πίσω μέρος το εγκεφάλου μου. Κι αν δεν πιάσει; Ούτε η πρώτη φορά θα είναι, ούτε η τελευταία. Θα κάνω αυτό που ξέρω να κάνω (σχεδόν) καλά. Ένα απλό screen...

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

χάνω το μέτρημα.

Τι μπορεί να σου κάνει η έλλειψη υπολογιστή... Μεγάλη ζημιά! Ο Νοέμβριος βουβός, και ήταν τόσα που ήθελα να γράψω. Θα τα παραθέσω συνοπτικά, μπας και μου φύγει κανένα βάρος.

Είναι τρομακτικό ορισμένες φορές πώς οι διαφορές σου με έναν άνθρωπο μπορούν να σας φέρουν κοντά. Θέλω να πω, ζείτε σε άλλους κόσμους, αλλά καταφέρνετε να βρείτε το μοναδικό μονοπάτι που ενώνει τους κόσμους σας και βαδίζετε παρέα. Όχι μόνιμα. Ελάχιστες φορές η βόλτα είναι ευχάριστη και ήρεμη. Τις περισσότερες στο μονοπάτι βρίσκεται ο ένας από τους δύο και περιμένει τον άλλον να εμφανιστεί, πράγμα που συνήθως δεν συμβαίνει. Η "πλάκα" αρχίζει όταν ο ένας μπαίνει στον κόσμο του άλλου. Πάρτι! Ποτέ δεν βγάζει σε καλό...

Οι αποφάσεις μου ποτέ δεν ήταν μόνιμες. Τελικά μάλλον είμαι εκμεταλλεύσιμη. Ναι, εγώ. Μην απορείς. Το υπόλοιπο είναι "η εικόνα". Περιμένω μέχρι να μην πάει άλλο και μετανιώνω αμέσως μετά. Τι να πεις; "Όταν αλλάξω", αν αλλάξω, όσο αλλάξω, ίσως να' ναι καλύτερα.

Κάποιοι δεν θα καταλάβουν ποτέ τα "νοήματα". Θα τα εκλάβουν αλλιώς. Θα τα παρεξηγήσουν. Ίσως τα αγνοήσουν. Γράφω για αυτούς που με καταλαβαίνουν. Γράφω για αυτούς που θέλουν να με καταλάβουν κι ας μην τα καταφέρνουν. Γράφω για μένα, γράφω για αυτή που θέλω να γίνω. Γράφω για ανθρώπους που δεν θα με διαβάσουν ποτέ. Γράφω για κάποιους που είναι ξεχασμένοι σε ένα γήπεδο ή σε μια τάξη... Γράφω κι ας μην έχω τίποτα να πω. Γράφω για να αποτυπώνω με τις λέξεις τα αντικρουόμενα συναισθήματά μου. Δε γράφω για ένα πρόσωπο. Δεν αποσκοπώ μόνο εκεί, όσο κι αν θέλω να πω κάποια πράγματα. Γράφω για σένα, που μάλλον δεν θα σε καταλάβω ποτέ. Γράφω για όλους όσους ζουν με το αίσθημα. "ΠΟΣΟΙ ΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ; ΠΟΣΟΙ; φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα."

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Ένα ακόμα τραγούδι..

Καταλαβαίνεις τι πάει να πει να ψάχνεις παντού απεγνωσμένα την έμπνευσή σου;
Καταλαβαίνεις τι πάει να πει να μην μπορείς να ελέγξεις την αναπνοή σου;
Τι πάει να πει να χαίρεσαι με πράγματα και καταστάσεις που δεν περίμενες ποτέ;
Τι πάει να πει να βρίσκεις τον εαυτό σου σε άγνωστα μέρη που δεν έχεις πάει
κι ούτε θα πας;

Τι πάει να πει να σε καταλαβαίνουν ελάχιστοι άνθρωποι, και μάλιστα αναπάντεχοι;
Τι πάει να πει να πονάνε τα πόδια σου
αλλά να συνεχίζεις για να φτάσεις στην τελική γραμμή;
Κατάλαβες ποτέ κάτι από τα ερωτήματα που έθετα;

Ήταν εκεί και ανακουφιζόμουν. Είχα ένα λόγο να νιώθω.
Καταλαβαίνεις για ποιον μιλάω; Σου πέρασε ποτέ από το μυαλό;
Α, ξέχασα δε μιλάμε. Γι' αυτό δεν ξέρεις, σωστά.
Εγώ λοιπόν δεν πρόκειται να μιλήσω ποτέ ξανά.
Θα χαμογελάω τα πρωινά της Δευτέρας μόνο από πείσμα και έχοντας τίποτα να χάσω.
Θα ζω στη συνήθεια και θα τρομάζω κάθε φορά
που θα έρχεται τόσο γρήγορα η Παρασκευή.
Στη συνήθεια..


Θυμάσαι που πάντα έφευγες; Ήξερες ότι θα σε ξαναφωνάξω και απλά έφευγες.
Σαν τους τραγουδιστές, που φεύγουν από τη σκηνή γνωρίζοντας ότι σε λίγα δευτερόλεπτα
θα είναι ξανά εδώ.
Γιατί το κάνουν αυτό; Γιατί είναι τόσο σίγουροι ότι θα τους ξαναφωνάξουν;
Υπάρχει μια εκδοχή που λέει ότι όταν ξεκινάνε την καριέρα τους,
αυτό γίνεται στα αλήθεια τυχαία.
Ο εκάστοτε τραγουδιστής φεύγει, μη γνωρίζοντας ότι έχει αγαπηθεί από το κοινό,
και απλά αρχίζουν να ζητάνε "κι άλλο".
Μετά από εκείνη την πρώτη φορά, το "έθιμο" κατοχυρώνεται.
Εγώ δεν είμαι αυτής της άποψης.
Εγώ πιστεύω ότι όλοι όσοι το κάνουν, ψάχνουν μια επιβεβαίωση.
Θέλουν να νιώσουν ότι είναι αρεστοί, ότι το κοινό δεν τους χόρτασε.
Όλοι μας δεν ζητάμε επιβεβαίωση;
Στους ανθρώπους μας, στους φίλους μας, στην οικογένεια μας;
Έτσι είμαστε και εμείς. Φεύγουμε απ' την σκηνή,
σιγοτραγουδώντας ήδη το επόμενο τραγούδι.
Θα' ρθει όμως η μέρα που κανείς δε θα μας φωνάξει πίσω.
Και η προσωρινή αποχώρηση από τη σκηνή θα γίνει μόνιμη χωρίς να το καταλάβεις.
Θα φύγεις από τη σκηνή με το χαμόγελο "θα τα ξαναπούμε"
και καταλήγεις στα καμαρίνια με δάκρυα, μη γνωρίζοντας από πού προήλθαν.

Ξεκαθάρισε στο μυαλό σου πότε πρέπει να αποχωρήσεις.
Ή πότε πρέπει να μείνεις "για ένα ακόμα τραγούδι"...