Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

R.I.P.

Χθες, κάποιοι αποφάσισαν να σκοτώσουν έναν άνθρωπο. Κάποιοι τον οδήγησαν στην άκρη ενός ψηλού κτηρίου και τον έριξαν στο κενό. Κάποιοι έκριναν ότι το να γεννηθείς διαφορετικός δεν υπάρχει σαν ενδεχόμενο. Κάποιοι αποφάσισαν ότι από το να υπάρχεις σε αυτόν τον κόσμο διαφορετικός από αυτούς, καλύτερο θα ήταν να μην υπάρχεις. Κι έτσι απλά οδήγησαν έναν άνθρωπο στο θάνατο. Του στέρησαν το δικαίωμα να αναπνέει, να αισθάνεται, να υπάρχει. Είχαν άλλοθι. Το πλέον πιο συνηθισμένο άλλοθι που κάποιοι ορίζουν ώστε να μπορούν να εκτοξεύουν τα βέλη τους προς το διαφορετικό. Να μπορούν να διασκορπίζουν μίσος και οργή. Να έχουν έστω εξιλαστήρια θύματα. Πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να κατακρίνουν ο,τι τους ξενίζει. Να κατακρίνουν ο,τι δε συνήθισαν ποτέ. Χθες, σκοτώθηκε ένας άνθρωπος σαν κι εσένα, με τη δικαιολογία, ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Κι εσύ άνθρωπε, μισάνθρωπε, κοιτάς με μισό μάτι και πιστεύεις ότι έχεις κάνει πρόοδο που δε θα τους βρίσεις. Τους βγάζεις στο περιθώριο και νιώθεις φιλελεύθερος γιατί κανονικά "θα έπρεπε να τα ακούσουν". Να μπουν στο σωστό δρόμο. Ένα δρόμο που σου έδειξαν. Ένα δρόμο που σου λένε ότι οδηγεί στην κάθαρση. Αλλά ξέρεις κάτι μισάνθρωπε; Το λοξό σου βλέμμα, χθες, έριξε έναν άνθρωπο στο κενό. Η καλά καρφωμένη ταμπέλα σου ήταν η σπρωξιά που τον έκανε να πέσει. Που σε έκανε να πέσεις. Στο θάνατο δεν οδηγεί μόνο ένα διεστραμμένο μυαλό, οδηγεί κάθε είδος βίας, βλάκα. Κάτσε τώρα μπροστά στην καλή σου την τηλεόραση, δες τους που τον πετάνε στο κενό, πες "τον καημένο", κάνε το σταυρό σου και άλλαξε κανάλι. Δε σε νοιάζει. Έγινε μακριά. Δεν τον ήξερες. Δεν ήταν φίλος σου, ούτε συγγενής σου. Εγκλωβίσου μέσα στην ανέχεια, κι αυτή η ανέχεια κάποια μέρα θα σου χτυπήσει την πόρτα. Κοίτα με το λοξό σου βλέμμα από το ματάκι... και ανέβα στην ταράτσα.