Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

αλλαγές και κρύο redbull

"Υποτίθεται ότι ξεκινάμε θέατρο για να απελευθερωθούμε, εγώ βλέπω κάτι κουμπωμένα ανθρωπάκια". Ναι, έχεις δίκιο. Ποιος έχασε την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή του για να τις βρω εγώ; Ναι, έχεις δίκιο. Δε μου βγαίνει φυσικά, γιατί το τελευταίο χρονικό διάστημα ζω αφύσικα. Μιλάς στο μυαλό μου και κράζεις ο,τι θα έκραζα κι εγώ σε εμένα. Έχω χαθεί, εσύ έχεις δίκιο κι η ώρα είναι περασμένη.

Και ο μήνας της άπνοιας πέρασε και οι λέξεις ακόμα να ξεγλιστρήσουν. Μεγαλώνω και αλλάζω, τρομάζω, κλαίω, παθαίνω τις κρίσεις πανικού μου και πάλι απ' την αρχή. Το τέλμα μου κατά τα λεγόμενά της είναι ένα μήνυμα που δεν έχει μόνο μία οπτική. Ένα μήνυμα που η δεύτερη ανάγνωση θα φέρει την τρίτη, η τρίτη την τέταρτη και κάπως έτσι θα καταλήξω κι εγώ στο μονοπάτι μου, που διαφέρει κατά πολύ από των υπολοίπων.

Έχω τόσο καιρό να γράψω που νιώθω ότι το κενό δεν καλύπτεται. Πόσο πρέπει να πληρώσω την αταξία στο μυαλό μου λοιπόν; Θα τα βρω. Αυτά θα τα βρω. Να μπουν σε μια σειρά. Τι απαίσια έκφραση! Γιατί να μπουν σε μια σειρά και ποιος είναι αυτός τέλος πάντων που θα ορίσει αυτή τη σειρά; Και γιατί εσύ να τον εμπιστευτείς αυτόν και να μην εμπιστευτείς τη δική σου πλήρως ταξινομημένη αταξία;

Δεν μου αρέσουν οι αλλαγές και καθώς το λέω σπαράζω και φτύνω απελπισία και καταριέμαι όλες τις αλλαγές που έχω υποστεί. Σιγά τις πολλές μωρέ μούλικο. Ναι, σιγά τις πολλές, μάλλον είμαι υπερευαίσθητη πίσω απ' το προσωπείο του χιούμορ όπως είπε κάποιος ένα ανοιξιάτικο απόγευμα που μύριζε αλλαγές και κρύο redbull, κάπου στα Νότια.

Βλέπεις τόση ώρα ότι ουσία μηδέν, έτσι; Αν το διάβαζες αυτό, πολύ πιθανόν να μας έλεγες ότι το κόβουμε γιατί κουράζει. Θα συμφωνούσα μαζί σου. Αλλά μάλλον η έμπνευσή μου αυτή την περίοδο είναι σαν του Ντίρενματ στη σκηνή με το αμάξι.