άρνηση

Ούτε που θυμάμαι την τελευταία φορά που έγραψα κάτι εδώ. 

Στις λεξούλες, που είναι μαύρες,

αλλά έχουν πάρει πολύχρωμες διαστάσεις στο μυαλό μου. 

"Τριγυρνάς στη θλίψη", μου λέει αινιγματικά και χαμογελαστά. 

Συμφωνώ και χαζοχαίρομαι με τον έπαινο και το κομπλιμέντο 

για τη γραφή μου. Παρόλα αυτά δε μπαίνω στη διαδικασία να γράψω. 

Όχι ρε, δε συγκινούμαι και δεν εμπνέομαι. 

Και τι είναι τέλος πάντων σε πρώτη μοίρα στη ζωή μου; 

Τι θέλω να είναι; Τι πρέπει να είναι; Τι είναι τελικά; 

Μια δειλή, θα απαντούσα αν με ρωτούσαν τι είμαι αυτή την περίοδο. 

Τα αντιμετωπίζω όλα "στο χαλαρό" επιτευδεμένα, 

ενώ ξέρω ότι θα'πρεπε να δίνω παραπάνω βαρύτητα 

σε κάποια απ'αυτά. 

Στο τέλος που θα μείνεις μόνος, θα κοιτάξεις τον καθρέφτη και θα πεις "και τώρα τι;"




...και τότε θα είναι πολύ αργά.