Κυριακή 23 Αυγούστου 2015

Αλαλούμ

Ήθελα να γράψω για τη συννεφιά και έβγαλε ήλιο. Τι κατάρα.
Μεγαλύτερος φόβος: μοναξιά.
Αίσθημα εγκατάλειψης. Ή αδικία.
Έψαχνα τον εαυτό μου τις προάλλες. Είχα φάει τον κόσμο. Πουθενά.
Επιστροφή στις ρίζες για να τον βρω. Ο,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Προς το παρόν "δεν μπορώ να μιλήσω". Το λέω και το πιστεύω.
Οι φωνητικές μου χορδές σκίζονται
στην προσπάθεια τους να συμπαρασταθούν.
Πολλοί κάνουν πολλά στην προσπάθεια τους να συμπαρασταθούν.
Κι εσύ ακόμα κι αν δεν τα καταφέρνουν τους επαινείς.
Έστω για την προσπάθεια.
Αλλά όχι. Φτάνει. Κάθε έπαινος είναι για σένα και μια μαχαιριά.

Παράλληλα το '15 δεν με πολυπήγε μέχρι τώρα.
Βέβαια δεν πίστεψα στιγμή ότι θα με πάει.
Δεν μ'αρεσει να ξεχνάω. Το σιχαίνομαι.
Νιώθω ότι χρωστάω κάτι στον εαυτό μου.
Ή στους άλλους. Κυρίως στους άλλους.
Όχι ότι με το να το θυμάμαι τους δίνω ό,τι τους χρωστάω.
Τουλάχιστον όμως... δεν το δίνω αλλού.


όλα περνάνε.
κι αν δεν περάσουν, συνηθίζονται.