το "αλλά"

Λένε ότι οι αντιθέσεις πάντα φτιάχνουν αρμονία. Δεν είμαι σίγουρη αν στη ζωή μου κυριαρχεί αρμονία, όσο κι αν οι αντιθέσεις υπάρχουν.

Φοβάμαι τις τεράστιες λεωφόρους και την ταχύτητα,
άλλα είναι φορές που μια γρήγορη βόλτα με ανοιχτά τα παράθυρα
μπορεί να με κάνει να ξεχαστώ.
Ακούω για μεγάλο χρονικό διάστημα κάποια τραγούδια,
έχω μάθει τα λόγια τους απ' έξω,
άλλα έρχεται μια συγκεκριμένη μέρα
που κατανοώ σε βάθος τους στίχους.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι συνέχεια από άτομα,
αλλά δεν γουστάρω να χαιρετάω γνωστούς μου στο δρόμο.
Με έχω πιάσει να πανικοβάλλομαι
όταν μένω πολύ ώρα μόνη με το μυαλό μου,
αλλά είναι ο πιο πιστός φίλος στη μέχρι τώρα πορεία μου.
Θέλω να βάλω το καλάθι όσο τίποτα,
αλλά χαρώ περισσότερο αν δώσω μια καλή πάσα.
Έχω νιώσει να μη θέλω ούτε καν να σε σκέφτομαι,
αλλά σε πάω τόσο - όταν είσαι μόνο μαζί μου.
Είναι φορές που σκέφτομαι "δεν έπρεπε να το είχα πει αυτό",
αλλά το μετανιώνω στα επόμενα δευτερόλεπτα
γιατί τουλάχιστον τώρα ξέρω.
Θέλω να φύγω,
αλλά δεν θα μπορούσα να ζήσω κάπου αλλού.
Θέλω επιτέλους να ξεφύγω απ' αυτά που παλεύω τόσο καιρό,
αλλά για ένα περίεργο ηλίθιο λόγο πάντα εδώ καταλήγω.
Νιώθω ότι δεν έχω τίποτα να πω,
αλλά παράλληλα ελπίζω και πιστεύω
ότι ο καθένας κάτι θα αποκομίσει από μένα.
Βλέπω ότι ο χρόνος περνάει,
αλλά δεν κάνω ο,τι περνάει από το χέρι μου
για να φρενάρω κάποιες μου στιγμές.
Αναλύω τα πάντα μέσα μου,
αλλά δεν φτάνω στη λύση που θα με κάνει ευτυχισμένη.


Κάποια μέρα, αυτό το "αλλά", θα το κάνω κομμάτια. Θα το σκορπίσω στον αέρα και θα πέσει στη γη. Θα μπει μέσα στο χώμα. Θα φυτρώσουν δέντρα κόκκινα που θα φτάσουν ως τον ουρανό και θα ακουμπήσουν τα σύννεφα. Μόνο οι ρίζες των δέντρων θα ξέρουν τι περιείχε το "αλλά" μου. Πόσα δάκρυα, πόσα ξενύχτια, πόσες πρόχειρες βρισιές, πόσες ποιητικές αναλύσεις. Ώσπου μια μέρα οι κορμοί των δέντρων θα είναι τόσο δυνατοί που θα τραβήξουν προς το μέρος τους όλα τα "αλλά" του κόσμου. Θα γεμίσει η γη ανθρώπους με καθαρά συναισθήματα.

Τότε ο κόσμος θα είναι καλύτερος, ΑΛΛΑ... πρέπει πρώτα να κομματιάσω το "αλλά" μου.