..πτώσεις

"Να σε πιάσω. Για αυτό είμαι στη ζωή σου. Για να σε πιάσω όταν πέσεις. Από πάντα ακροβατείς σε μια γέφυρα, στις άκρες αυτής, και νομίζεις ότι αυτό είναι ζωή. Πάντα ρισκάρεις, στραβοπατάς κι εγώ είμαι πάντα από κάτω κοιτώντας προσεκτικά τα βήματά σου. Και είσαι επιρρεπής, ρε γαμώτο, στο να πέσεις. Να πέσεις για οτιδήποτε, για οποιονδήποτε. Για μια ιδέα, για ένα χαμόγελο. Γιατί; Από μικρό κοριτσάκι. Αντιδραστικό μικρό κοριτσάκι. Κι ενώ έχεις υψοφοβία κρατάς ισορροπία σχεδόν μαγικά. Εγώ θα σε κοιτάω από χαμηλά και θα καμαρώνω για κάθε δευτερόλεπτο που περνάει και δεν στραβοπατάς, για κάθε δευτερόλεπτο που είσαι ζωντανή, γιατί με κάνεις περήφανο, γιατί κάνεις όσα δεν τόλμησα. Κι εκείνη δίπλα μου θα φοβάται για κάθε δευτερόλεπτο που είσαι εκεί πάνω και δεν κατεβαίνεις. που δεν περπατάς μέσα στα όρια της γέφυρας, που δεν παρατάς το αγύριστο κεφάλι εκεί πάνω, ή που δεν το ρίχνεις στο κενό χωρίς να προλάβεις να πέσεις.
Κι ενώ κι εκείνη κρυφοχαίρεται για' σένα δεν μπορεί να στο πει, αγάπη μου, γιατί δεν θα κατέβεις ποτέ. Και σε θέλει εδώ μαζί της. Οπότε κάθε φορά που εσύ τα καταφέρνεις εγώ θα σου κλείνω το μάτι για να συνεχίσεις, μην την ακούς που σου φωνάζει να κατέβεις. Γιατί παρόλο που ο ριψοκίνδυνος, αδιάλλακτος χαρακτήρας σου, μπορεί να σε ρίξει στο κενό, μπορεί επίσης να σε κρατάει πιο κοντά στα αστέρια. Αυτό δεν είναι που ζητούσες πάντα, ε; Μια θέση πιο κοντά στα αστέρια, και τις πτώσεις σου πότε πότε να σε ταρακουνάνε. Γιατί όπως όλοι σου μάθανε, "Γιατί να γλιτώσεις τον πόνο; Οι άνθρωποι δεν είμαστε φυγόπονοι, ίσα ίσα, τον κυνηγάμε κάποιες φορές." Όχι όσο εσύ σίγουρα. Εμείς θα σ' αγαπάμε από εδώ κάτω με τις αγκαλιές μας ανοιχτές έτοιμες να σε πιάσουν ανά πάσα στιγμή, αν αποφασίσεις όταν πέφτεις, να πέσεις προς το μέρος μας."

Ο ι κ ο γ έ ν ε ι α...

Κατα(φύγι)α.

Ότι κάποιος αποφάσισε ότι δεν είναι γι' αυτόν το σχολείο ή ότι δεν παίρνει τα γράμματα ή ότι είναι απλά γεννημένος ηθοποιός εμένα με έφερε στο σημείο να γράψω. Ότι πήγε σε μια σχολή υποκριτικής εμένα με φέρνει αντιμέτωπη με τις λεξούλες μου που είναι μαύρες και που τις έχω παραμελήσει υπερβολικά τελευταία. Οι γονείς μου, λοιπόν, πήγαν θέατρο ημέρα Πέμπτη και εγώ ήμουν ελεύθερη να βγω από τις εφτά μέχρι τη μία. Κι αφού έγινα επιλεκτική στις εξόδους μου, μετά από απαιτήσεις του κοινού, βγαίνω μόνο με άτομα που έχουν κάτι να μου δώσουν. Άλλοι τον κόσμο όλο και άλλοι την ικανοποίηση της ψευδαίσθησης ότι είμαι ακόμα δεκάξι. Οπότε η έξοδός μου στο "κάπου" στις δέκα, για άλλους θα μπορούσε να θεωρηθεί διέξοδος και για άλλους -όπως εγώ- τρόπος ζωής. Σημερινό θέμα, λοιπόν, μιας και οι γονείς μου γύρισαν σπίτι: τα καταφύγια.

"Είσαι το καταφύγιό μου, σε λατρεύω". Φτηνό, αν δεν το εννοείς. "Δεν έχω πια κάποιο καταφύγιο καρδιά μου, αυτό είναι πλήγμα". Ειλικρίνεια. Το εκτιμώ. Το αποδέχομαι. Με λυπεί.

Καταφύγια. Τόσο διαφορετικά για τον καθένα. Μια ταινία, ένα μάθημα θεάτρου, μιάμιση ώρα μπάσκετ, μια κουβέντα με τον αγαπημένο σου, μια παράσταση ημέρα Πέμπτη, ένα τραγούδι, ένα τραγούδισμά σου, μια ώρα διαβάζοντας το αγαπημένο σου βιβλίο με χωμένα τα πόδια στα νεογέννητα γατιά του γατιού σου, άρα και δικά σου.

Και δε είναι μόνο το ότι ζαλίζομαι γιατί στο "κάπου" η ρακή είναι "βέρα", όπως λες, κρητική. Είναι η στιγμή που βλέπω μόνο εσένα με το κεφάλι μου, είναι τόσο ανεκτίμητη, όπως μια συνάντηση με τη συνονόματη της ακατονόμαστης, σε ένα καμαρίνι, με μια φωτογραφική νίκον. Φαντάσου.

Γιατί οι δυο ξένοι, είναι δύσκολο να παρακολουθηθούν ξανά. Γιατί όταν τα καταφύγια "φέυγουν", κάθε τι γίνεται δύσκολο. Γιατί δεν τα παρατάω αυτή τη φορά. Γιατί νιώθω, νιώθω με όλη την έννοια της λέξης και κάθε μέρα μου είναι αρκετή για να βρω χρόνο να σ' αντικρίσω, να σου μιλήσω, να σε φιλήσω. Γιατί αν κάποιος καταλάβει, σημαίνει ότι διαβάζει τις λεξούλες και δεν με νοιάζει. Τον ευχαριστώ που με ευχαριστεί.

Σ' ευχαριστώ και συγνώμη. Πόσο μεγάλη νομίζεις ότι μπορεί να είναι η ζωή για να προλάβεις να τα πεις αυτά; Για όλα και για όλα.



Υ.Γ. Λεξούλες μου! Μου λείψατε. Πιο συχνά εδώ. Υπόσχομαι.


Τυπικό "καληνύχτα, σε λατρεύω" αλλά χαίρομαι και μέσα μου σου χαϊδεύω τα μαλλιά.

άρνηση

Ούτε που θυμάμαι την τελευταία φορά που έγραψα κάτι εδώ. 

Στις λεξούλες, που είναι μαύρες,

αλλά έχουν πάρει πολύχρωμες διαστάσεις στο μυαλό μου. 

"Τριγυρνάς στη θλίψη", μου λέει αινιγματικά και χαμογελαστά. 

Συμφωνώ και χαζοχαίρομαι με τον έπαινο και το κομπλιμέντο 

για τη γραφή μου. Παρόλα αυτά δε μπαίνω στη διαδικασία να γράψω. 

Όχι ρε, δε συγκινούμαι και δεν εμπνέομαι. 

Και τι είναι τέλος πάντων σε πρώτη μοίρα στη ζωή μου; 

Τι θέλω να είναι; Τι πρέπει να είναι; Τι είναι τελικά; 

Μια δειλή, θα απαντούσα αν με ρωτούσαν τι είμαι αυτή την περίοδο. 

Τα αντιμετωπίζω όλα "στο χαλαρό" επιτευδεμένα, 

ενώ ξέρω ότι θα'πρεπε να δίνω παραπάνω βαρύτητα 

σε κάποια απ'αυτά. 

Στο τέλος που θα μείνεις μόνος, θα κοιτάξεις τον καθρέφτη και θα πεις "και τώρα τι;"




...και τότε θα είναι πολύ αργά.

μπακ του μπέιζ

Θα μπορούσα να γράψω για τις φράουλες που τις λατρεύεις, ή για τις μεγάλες μπύρες που, ειλικρινά σε βαράνε, ή για το Ρέμο που χαροπαλεύει να με κρατήσει συναισθηματική, ή για τα δάκρυα που δε στεγνώνουν, ή για τα απελπιστικά, κλειστοφοβικά, πανάθλια Σαββατόβραδα που σου τονώνουν τις ήδη υπάρχουσες ανασφάλειες, ή για το συναίσθημα που αποκτάς όταν συνειδητοποιείς ότι είναι το τελευταίο Σαββατόβραδο του καλοκαιριού, ή για τη θύμηση των ανύπαρκτων διακοπών σου και την αηδία στα μάτια σου, ή για το μουσκεμένο μαξιλάρι μου, ή για την Αμελί που την άφησα στη μέση γιατί δεν άντεξα -ποιος; εγώ- ή για το θυμό μου, ή για τη λύπη μου, ή για την απελπισία μου.

Θα μπορούσα αλλά δε θα το κάνω. Και μιλώντας με ειλικρίνεια και από καρδιάς, αλήθεια δεν ξέρω για τι θέλω να γράψω. Γιατί θέλω να γράψω. Η ρουτίνα με κοιτάει από μακριά και μου κλείνει το μάτι όλο πονηριά και μένω ανέκφραστη να τη βρίζω από μέσα μου, ενώ θέλω τόσο να φωνάξω. Βρίζω τη ρουτίνα, βρίζω την ευκολία μου να δένομαι, βρίζω τους ενοχλητικά ντόμπρους ανθρώπους ενώ θα ήθελα να είμαι μια απ' αυτούς, βρίζω τον καπνό, βρίζω τη γαμημένη ηλικία μου, βρίζω και εμένα. Και δεν ξέρω πόση αγένεια ή πόση έλλειψη ευγένειας χρειάζεται για να τους δώσω να καταλάβουν ότι τα βαρέθηκα. Και δεν ξέρω αν είμαι ικανή να μπω στη ρουτίνα στη φάση που βρίσκομαι. Ω, έλα μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, όλα μια ρουτίνα είναι. Ο,τι έχεις διστάσει/στραβομουτσουνιάσει/αγανακτήσει/βαρεθεί έστω για μια στιγμή να κάνεις θεωρείται ρουτίνα. Τέλος.

Θα μπω λοιπόν... θα το κάνω γιατί πρέπει μέχρι να πάρω τη "ζωούλα" στα χέρια μου και να τη ζήσω ποιητικά μέχρι αηδίας, σαν την Αμελί που χαραμίζεται. Και οι μπύρες πάντα θα είναι μεγάλες αλλά πάντα θα σε ξεπλένουν ώστε να μπορείς να ζήσεις εν λευκώ και να πας στη Μποφίλιου και να φωνάζεις είσαικιόλαςτριάντακιεντελώςκαθαρόοοοοοοοοοος. Α, επίσης, δεν είμαι καλά. Φιλάκια.

cookies' recipy

Μα τι ευτυχία μπορεί να κρύβεται σε δυό λόγια;
Σε δυό μάτια;
Σε μια συνειδητοποίηση της πραγματικότητας;
Η θλίψη των κειμένων μου πάει περίπατο...
Και πόσο χαίρομαι που τη διώχνω
και πόσο δεν τη θέλω πίσω!


..γιατί τα μπισκότα πάντα θα με χορταίνουν,
θα με γεμίζουν, θα μου αρέσουν. Γιατί το παγωτό ποτέ δε με έκανε να χορτάσω τόσο, ακόμα κι αν ποτέ δεν το έφαγα μέχρι την τελευταία κουταλιά. Μπισκότα. Τι ωραίο πράγμα...


Μονάχα θα σε κοιτάζω να χαμογελάς. Και το "για πάντα" πια δε θα με τρομάζει. Και ίσως η αυθυποβολή τελικά δεν είναι τόσο κακή ιδέα. Γιατί όλα ξεπερνιούνται, ακόμα και ένα προκαθορισμένο ηλίθιο τέλος.

μέχρι το τέλος.

Κάποτε...

Ξυπνάς και είσαι εκεί. Σε εκείνο το δωμάτιο που έχεις περάσει όλα σου τα καλοκαίρια. Σε εκείνο το δωμάτιο που έχεις μάθει να μιλάς, να περπατάς, να αγαπάς, να υπομένεις και επιμένεις. Ανακάθεσαι στο κρεβάτι και προσπαθείς να σκεφτείς τι μέρα είναι, τι ώρα, αν πρέπει να ντυθείς για να ανέβεις πάνω στην αυλή, ή να βάλεις μαγιό για να κατέβεις για μπάνιο. Η καλημέρα έτοιμη πριν ακόμα προλάβεις να ανέβεις όλα τα σκαλιά. Το πρωινό έτοιμο κι αυτό γιατί "πώςθακάνειςμπάνιοβρεπαιδίμουμεγεμάτοστομάχι". Η θάλασσα εκνευριστικά αναμενόμενη. Βουτάς μετά από 3 λεπτά και 29 δευτερόλεπτα γιατί κρύωνες και φτάνεις στους άλλους. Με την κουβέντα και τα γέλια κολυμπάτε μαζί μέχρι τη σημαία. Και άντε τώρα τόσο δρόμο πίσω που έχεις και το κύμα κόντρα. Γκρινιάζεις γιατί θες να βγεις για ηλιοθεραπεία αλλά όπως πάντα λέει "μέσαστονερόμαυρίζειςπερισσότερο". Κάποτε τα παιχνίδια μέσα στο νερό έδιναν και έπαιρναν. Προσπάθησε να καταλάβεις ποιο τραγούδι λέω κάτω από την επιφάνεια του νερού και έλα να χορέψουμε τανγκό. Άσε τους μεγάλους έξω, έχουν την ομπρέλα. Με τα πολλά η απόφαση του γυρισμού θα παρθεί. Θα ανεβείτε νωχελικά την -πάντα στα μάτια του μικρού παιδιού που ήσουν- τεράστια ανηφόρα. Πάντα την ανέβαινες μαζί με τους έξι υπόλοιπους με τραγούδια και γέλια και φωνές. Η λεκάνη με το νερό έχει ζεσταθεί τόση ώρα που περίμενε στον ήλιο. Κάνεις μπάνιο βαρετά και γρήγορα. Παλιότερα οι λεκάνες ήταν τρεις και τα άτομα που έκαναν μπάνιο εφτά, αλλά τώρα που να χωρέσουμε όλοι μαζί "πουμεγάλωσανταπαιδιάκαιδενχωράμε". Αλλάζεις, βάζεις το air contition και ανεβαίνεις πάνω να φας. Κάνεις ησυχία μην ξυπνήσει η γιαγιά και ο παππούς. Κάποτε ντυνόσουν, ανέβαινες πάνω και οι φωνές αντηχούσαν σε όλη την περιοχή. Έντεκα τουλάχιστον άτομα στριμώχνονταν στο τραπέζι. Τώρα τρια άτομα κάνουν χώρο στη γωνίτσα για να φάνε στα βουβά. Πάμε τα πιάτα μέσα και κατεβαίνουμε κάτω. Ένας στο υπόγειο και δύο στο δωματιάκι, αφού μαλώσουμε πάλι για την τηλεόραση και αφού μου δώσει το pc ως αντάλλαγμα. Προσπαθείς να σε πάρει ο ύπνος αλλά μάταια. Περιμένεις τους άλλους να ξυπνήσουν. Κάποτε πήγαιναν πέντε στο υπόγειο και τέσσερις στο δωματιάκι. Και όσο κι αν δεν νύσταζες στο τέλος πάντα σε έπαιρνε ο ύπνος. Το απόγευμα στην αυλή μια ζωή. Έτσι και τώρα όλοι μπροστά στην τηλεόραση και εσύ αραχτή στην κούνια να κοιτάς ανιαρά το κουτί. Κάποτε κάθονταν τρεις στην κούνια. Τραγουδούσαν, έπαιζαν, έτρωγαν, γελούσαν. Τέσσερις στο τραπεζάκι. Δύο έπαιζαν μπάσκετ με τις ώρες στην κοντή μπασκέτα δίπλα στην κούνια. Δύο στις καρέκλες καμάρωναν για αυτή την οικογένεια που άφηναν πίσω τους. Τώρα το βράδυ νωρίς, οι δύο θα φύγουν και οι τρεις θα πάρουν το αμάξι και θα τρέχουν στους δρόμους, να το γυρίσουν το νησί. Εσύ θα κάθεσαι στο πίσω κάθισμα, θα σε φυσάει ο αέρας που θα μυρίζει αναμνήσεις. Όπως τότε που το βράδυ τελείωνε με πέντε κουτσούβελα που τους έπαιρνε ο ύπνος στις καρέκλες και στην κούνια και τους μετέφεραν στα κρεβάτια τους γελώντας οι γονείς τους, κι αυτοί -και οι τέσσερις- έμεναν κάτω να κάνουν στα κρυφά από ένα τσιγάρο. Και προσπαθείς όπως σε χτυπάει ο αέρας να σε πάρει ο ύπνος και να πας εκεί.

Ξυπνάς σε εκείνο το δωμάτιο. Δεν ξέρεις τι ώρα είναι και τι μέρα. Και οι μέρες επαναλαμβάνονται και το καλοκαίρι φεύγει. Φεύγει αυτό που δε μοιάζει καθόλου με όλα αυτά που πέρασες παιδί στο ίδιο μέρος. Και ο αέρας πάντα θα μυρίζει αναμνήσεις. Και εσύ θα είσαι πάντα πολύ μεγάλος για να μείνεις και πολύ μικρός για να ξεφύγεις.

ευθείες τεμνόμενες

Σε όλη τη -μέχρι τώρα- ζωή μoυ προσπαθώ να κάνω παραλληλισμούς. Να παραλληλίζω καταστάσεις, γεγονότα, συναισθήματα. Το μετρό - με τη ζωή. Τη θάλασσα - με τη ζωή. Μια σαραντάχρονη παντρεμένη μαμά, με εξωσυζυγικές σχέσεις - με την όρεξη μου για ζωή. Μια σαραντάχρονη, φαινομενικά χαρούμενη δασκάλα, με αρχές κατάθλιψης - με τον καλά κρυμμένο μου εαυτό. Έναν έφηβο που κατεβαίνει με τσουλήθρα τις σκάλες του μετρό για να προλάβει το τρένο - με τη βιασύνη μου στο να ζήσω πράγματα και καταστάσεις που θα μπορούσαν να περιμένουν. Έναν τύπο σε ένα αμάξι που σταματάει στην άκρη του δρόμου για να περάσεις απέναντι - με τον τρόπο που αντιμετωπίζω τις ευκαιρίες στη ζωή μου. Τους τσακωμούς και τις φωνές μέσα από ένα καλά κλεισμένο σπίτι - με τα κότσια και το θάρρος μου, τα οποία τα αφήνω κλεισμένα μέσα σε τέσσερις τοίχους. Τις τυχαία σχηματισμένες καρδούλες στο δρόμο - με την αγάπη στη ζωή μου. Τα πρόχειρα χαραγμένα αρχικά πάνω σε ένα δέντρο - με τις επιφανειακές μου σχέσεις. Τις πεταλούδες που πλησιάζουν στο φως ενώ ξέρουν ότι θα καούν - με τις υποτιθέμενες πεποιθήσεις μου. 

Παραλληλίζω τα πάντα. Νομίζω ότι θα με σώσουν από τις τρύπιες σκέψεις μου δυό ευθείες παράλληλες. Δυό ευθείες που δεν συναντιούνται ποτέ. Γιατί τρομάζω με την επαφή, κόντρα στο φαινομενικό εαυτό μου. Κάνω, όμως, λάθος. Δε χρειάζομαι ευθείες παράλληλες. Χρειάζομαι τεμνόμενες. Δυό ευθείες τεμνόμενες. Ίσως και παραπάνω από δύο. Να με αφυπνίσει η επαφή. Όμως το να αφήσω την ασφάλεια των παράλληλων ευθειών μου, θέλει προσπάθεια. Μια προσπάθεια που -τι ειρωνεία!- θα μπορούσα κι αυτή να την παραλληλίσω με κάτι. Με τα δάκρυα μια κόρης, κλεισμένης στο δωμάτιό της, μετά από έναν προβλέψιμο τσακωμό με τον πατέρα της. Μόλις τα δάκρυα στεγνώσουν, ίσως τότε δω κι εγώ τις ευθείες μου επιτέλους να τέμνονται.

Θυσιάσου "άνθρωπε"

Θυσιάζεις και θυσιάζεσαι καθημερινά, άνθρωπε. Το κάνεις για να επιβιώσεις, να δικαιολογηθείς, να κλείσεις τα κενά του τρύπιου σου εαυτού. Λες ανούσιες εκφράσεις τύπου "είμαι εδώ για να δίνω", "αγαπάω απλά για να αγαπάω" και νομίζεις ότι καθάρισες. Περνάς το χρόνο σου περπατώντας σε ένα δρόμο που δε βγάζει πουθενά. Δεν έχει καν κάτι για να θαυμάσεις. Δεν έχεις ούτε μια δικαιολογία για να είσαι εκεί. Κι όμως είσαι τόσο δειλός που -εφόσον σε έβγαλε εκεί η ζωούλα- συνεχίζεις να περπατάς με σταθερό βήμα, σα να μη συμβαίνει τίποτα. Μην την υποτιμάς. Δεν δρα χωρίς να σκέφτεται κι αυτή. Είναι όλα καλά σχεδιασμένα γιατί η "ζωούλα" που τόσο την υποτιμάς, δεν έχει πάντα καλή πρόθεση. Αν έχεις τα κότσια κοίτα τη στα μάτια και φώναξέ της "Ε, εσύ! Κοίτα με. Φεύγω από αυτό το δρόμο. Ξέρω έναν πιο σύντομο." Τι θα σου κάνει; Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι ο επόμενος δρόμος που θα επιλέξει να είναι μακρύς και δύσβατος. Ποιός σου είπε όμως ότι πρέπει να τον υπομείνεις; Να μου πεις, πάντα θα φεύγεις; Ναι. Η φυγή που δείχνει ότι πρέπει να σε σέβονται, είναι πάντα η καλύτερη λύση.

Μην περιμένεις τα πράγματα να φτάσουν στο όριό τους. Το ποτήρι, πριν τη σταγόνα που το ξεχειλίζει, μοιάζει πάντα ιδανικό. Δεν είναι. Δεν πρέπει να προκαλείς την τύχη σου πάντα μέχρι να την ακούσεις να σε μαλώνει. Να σου μιλάει όλο το βράδυ για το πόσο σκατά τα έχεις κάνει στη ζωή σου. Ναι, η τύχη. Τα ξέρει όλα η τύχη σου. Ξέρει τι ρίσκα πήρες, τι προκλήσεις απέρριψες, ποιες αποφάσεις την ευνόησαν... Μπορεί να σου πει πολύ σκληρά λόγια. Λόγια που μόνο η καρδιά σου μπορούσε να τα πει. Μη φοβάσαι όμως, αυτή ποτέ δεν θα το κάνει. Φοβάται πιο πολύ απο'σενα γιατί παθαίνει εύκολα και συχνά ζημιά.

Θυσίασε και θυσιάσου άνθρωπε. Δώσε μέχρι και την τελευταία σταγόνα του ζωντανού σου εαυτού. Κάνε τις ζωές αυτών που αγαπάς πιο εύκολες. Όταν σταματήσεις να το κάνεις και δεις την ευτυχία σου σφαιρικά, εδώ θα είμαστε. Εδώ πάλι θα γράφεις τον πόνο σου. Γιατί άνθρωπε -εσύ κρυμμένε μου ηλίθιε εαυτέ- ακόμα και οι ανούσιοι δρόμοι κάποτε τελειώνουν. 

το μ(αν)τήλι

Σου γράφω από αλλού σήμερα, μόνιμε και παντοτινέ αναγνώστη μου. Σου γράφω από τη νέα μου ζωή. Την αποκαλώ "νέα" για να παρηγορηθώ. Μην νομίζεις ότι έκανα την αλλαγή και στράφηκα προς τα όνειρά μου. Μην πιστέψεις καν ότι τα έφτασα. Μην σκεφτείς ούτε για μια στιγμή ότι έγινα συγγραφέας και μετακόμισα σε εκείνο το νησί. Ακόμα εδώ είμαι. Στην Αθήνα. Την άλλοτε λατρεμένη, κι αν άλλοτε σιχαμερή. Την αποκαλώ "νέα" γιατί την ομόρφυνα, όσο παραμείνω υπό τους κανόνες της. Τους κανόνες που εγώ έθεσα, κάποιο βράδυ που δεν το θυμάμαι.

Που λες, καλέ μου φίλε, έφυγα. Αστείο, ε; Ναι μάζεψα δύναμη, πήρα κάτι πράγματα που είχα αφήσει στο δρόμο προς το μαγαζί, και έφυγα. Λίγη αξιοπρέπεια, παραπεταμένο κάπου το ανάστημά μου, παρακεί κάποια πιστεύω μου. Τα έβαλα όπως όπως στον καινούριο μου εαυτό και αναχώρησα. Δεν κούνησα καν μαντήλι. Δε γύρισα καν να κοιτάξω αν μου κουνούν. Τι νόημα έχει τελοσπάντων αυτό το ηλίθιο μαντήλι; Αν τόσο λυπάσαι και λυπούνται που φεύγεις, άστο σε αυτούς να σκουπίσουν τα δάκρυά τους. Τι το κουνάς; Τι να μας δείξεις; Ότι τους λησμόνησες ήδη; Ε, τότε κάτσε και φάε όλα τα σκατά τα οποία σε ανάγκασαν να φύγεις. Κι όπως έφευγα, που λες, και δεν κοιτούσα πίσω, έβριζα τη μοίρα μου. Έβριζα κι εμένα. Τα βρισίδια ήταν για την αργοπορία της υπόθεσης. "Πόσο το άργησα; Πόσο με έφαγε;"

Όμως, φιλαράκο μου, μη νομίζεις πως τα έκανα όλα αυτά με μόνο όπλο τη μαγκιά μου. Αν ήταν αυτό το θέμα, θα είχα φύγει μήνες πριν, χωρίς καν να έχω στο μυαλό μου την υπόνοια του μαντηλιού. Βρήκα πάτημα. Αμ, τι νόμιζες; Άλλοι μου' δώσανε τη δύναμη, κι ούτε τη ζήτησαν ποτέ πίσω. Η παρουσία τους στη ζωή μου, σαν να μου φώναζε ψιθυριστά στο μυαλό μου. Μου φώναζε πως είμαι δειλή. Μου φώναζε πως μάγκας δεν είναι αυτός που μένει κι υπομένει για πάντα. Αυτός είναι μαλάκας. Μάγκας είναι αυτός που αφήνει τη σιγουριά του, παίρνει τα παραπεταμένα πιστεύω του και την κάνει. Και την έκανα. Άφησα τη σιγουριά μου. Κορόιδεψα και λίγο τον εαυτό μου όμως, που με άφησα να πιστεύω ότι άφησα τη σιγουριά μου, και καμάρωνα. Μούφα ρε. Άφησα εκείνη τη σιγουριά μόλις συνειδητοποίησα πως με περιμένει μια άλλη, ίσως καλύτερη. Εντάξει δεν ήταν ακριβώς μαγκιά. Θα ήμουν όμως άξια της μοίρας μου αν ούτε τώρα έφευγα. Γιατί ναι, και πράγματα που δε θα έπρεπε θα υπομείνεις, και καταστάσεις που δεν σου αξίζουν θα παλέψεις για να έχεις αυτή τη "σιγουριά". Όταν όμως βρεθεί μια άλλη, αδοκίμαστη μεν - διαφορετική δε, θα είσαι άξιος της μοίρας σου αν δε φύγεις.

Όχι, αγαπημένε μου, δεν έφυγα ούτε με θριάμβους, ούτε με "ζήτω". Έφυγα σαν βρεγμένο γατί για να μη χρειαστεί να πω πουθενά τι υπέμεινα. Σιγά, θα μου πεις, τόσο χάλια ήταν; Ίσως όταν έφυγα κατάλαβα ότι ήταν περισσότερο από όσο νόμιζα. Τώρα όμως βγήκα στο φως. Στο φως που κατάφερε να με τραβήξει απ' το βούρκο. Η αποστολή μου είναι να μη σβήσει ποτέ. Και θα τα καταφέρω. Γιατί πλέον, βασικέ μου αναγνώστη και μη αναλώσιμε, είμαι σίγουρη για κάποια πράγματα στη ζωή μου. Κατάφερα να περιορίσω κάθε τι ανούσιο και να γεμίσω τις ώρες μου,τις μέρες μου, τους μήνες μου με στιγμές ξεχωριστές, πηγαίας ανακούφισης. Πλέον, μπορώ να λέω ότι είμαι καλά. Το μαντήλι είναι στο ντουλάπι. Ελπίζω να μη χρειαστεί να το βγάλω. Και τα πανικάκια, όσο πάνε και γίνονται πιο σπάνια. Κι όσο πιο σπάνια γίνονται, τόσο μπορώ να ανασαίνω κανονικά.

Υ.Γ. Βρες ποιος είσαι κι έλα να με συναντήσεις.

Πιστέυω στο '14. Καληνύχτα

Ξημερώματα πρωτοχρονιάς. Σχεδόν μεθυσμένη, κάνω μια πρόβλεψη για το χρόνο που έρχεται και παράλληλα δίνω και μια υπόσχεση στον εαυτό μου. "Πιστεύω στο '14. Καληνύχτα." Τέσσερις μήνες και δέκα μέρες αργότερα έρχεται κάποιος να μου επιβεβαιώσει αυτή μου την πρόβλεψη - σχεδόν ευχή. Το καλύτερο δώρο γενεθλίων. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι πιο όμορφο.

Είναι υπέροχο το συναίσθημα όταν έρχεται κάποιος απ' το πουθενά για να γίνει όλη σου η ζωή. Είναι υπέροχο, μοναδικό, πολύ τυχερό, απόλυτα αξιαγάπητο, τρομακτικά αξιοζήλευτο. Αξιοζήλευτο, ναι. Και θα μου πεις ότι δε θες να μαθευτεί, δε θες κανείς να καταλάβει το μέγεθος αυτής της αγάπης. Πριν λίγο καιρό θα σου έλεγα ότι έχεις δίκιο. Θα ήμουν η πρώτη που θα το "έκρυβε". Θα έφευγα σχεδόν κρυφά απ' το στενό σου και η αγκαλιά μου θα ήταν σύντομη και τρομαγμένη. Θα πήγαινα σπίτι, θα ανέβαζα το "όχι μαζί", απ' την ερμηνεία της Μποφίλιου φυσικά, και θα τραγουδούσα μαζί της "Δε θέλω να μας δούνε, μισώ το μάτι τους." Δε θα δημοσίευα τίποτα σε αυτό το blog γιατί ναι, πιστεύω στο κακό μάτι και στην αρνητική ενέργεια που κάποιος μπορεί να σου μεταφέρει.

Όμως τώρα όχι. Τώρα είναι αλλιώς. Τώρα μαζί σου δε φοβάμαι τίποτα. Εμείς μαζί είμαστε μπόμπα κέντα. Σπάμε τα πάντα. Η αρνητική τους ενέργεια είναι ασήμαντα φύλλα. Δε μας τρομάζουν, δε μας αγχώνουν. Για αυτό τώρα η αγκαλιά μου είναι δυνατή, σίγουρη. Φεύγω χαμογελαστή απ' το πάρκο και αν με κοιτάξει κάποιος στα μάτια μπορεί να διακρίνει μέχρι και το όνομά σου. Γυρίζω στο σπίτι και ανεβάζω το "πώς σου μοιάζει το φως." Το blog μου είναι χαραγμένο με την αγάπη μου για εσένα και την επιρροή που μου ασκείς.

Βλέπεις τη διαφορά; Η μπόμπα κέντα δεν σπάει. Είναι σαν να ενώνουμε τα φύλλα μας και να τους κερδίζουμε όλους. Ο μόνος "φόβος" που μπορεί να έχουμε είναι να μην μπορούμε πια να συνεργαστούμε για να τα ενώσουμε και να "βγούμε". Είδες τι μου έχεις κάνει; Μου έχεις βγάλει μια ευχή αληθινή και μου ΄χεις σώσει ένα χρόνο. Έχεις αλλάξει τη θεωρία μου για την αρνητική ενέργεια και τη ζήλια του κόσμου. Με έχεις κάνει να γλιτώσω από άσχημες καταστάσεις και να φύγω από άλλες που ήθελα από καιρό. Με έχεις κάνει να πιστέψω ξανά. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να σου πω ένα τεράστιο ευχαριστώ. Ευχαριστώ για όλες εκείνες τις φορές... Και επειδή μπορώ πλέον, θα το φωνάζω. Θα φωνάζω ότι σ' ευχαριστώ κι ότι σ' αγαπάω. Επειδή πλέον μπορώ!

αυτόφωτη ύπαρξη

Χρώματα, τοπία, μυρωδιές, αισθήσεις, όλα ένα. Αυτό το ένα είναι κάτι που μου θυμίζει τη μορφή σου. Τη μορφή σου στην καλύτερη εκδοχή της. Τη μορφή σου όταν είσαι μαζί μου.


Μ' αρέσει όταν περπατάω στο δρόμο να κοιτάζω ευθεία, να βλέπω που θα πάω, που θα καταλήξω. Να λέω "το στενό που πρέπει να στρίψω, απέχει έξι στενά από εδώ, είναι τόσο μακριά". Μ' αρέσει όταν φτάνω, να εκπλήσσομαι από το πόσο γρήγορα διένυσα την απόσταση. Μ' αρέσει να κοιτάζω πίσω μου και να βλέπω από πού ξεκίνησα. Ασυναίσθητα στο μυαλό μου έρχεται η διαδρομή προς το σπίτι σου.


Όλα αυτά που μου άρεσαν κάποτε, τώρα δεν έχουν κανένα νόημα. Όταν είμαι καθ'οδών, δεν κοιτάω πού θα φτάσω. Κοιτάω κάτω. Ξέρω ότι κάθε βήμα με φέρνει πιο κοντά. Αν επιταχύνω, θα κερδίσουμε παραπάνω ώρα μαζί. Δεν κοιτάω πια πίσω, μου θυμίζει τη διαδρομή μου, όταν γυρίζω πίσω, όταν σ' έχω αφήσει ήδη στο πάρκο. Και πονάει. Ο δρόμος του γυρισμού.

Πάντοτε έπαιρνα μετρό. Πλέον δεν παίρνω, γιατί δεν καταφέρνω ποτέ να σε αφήσω νωρίτερα για να πάω προς το δρόμο του μετρό. Συνεχίζω ευθεία μαζί σου. Όταν δω το πάρκο, ξέρω ότι ήρθε η ώρα του αποχωρισμού. Βασανιστικό. Ταυτόχρονα όμως... και η ώρα της αγκαλιάς! Η δύναμη για να περπατήσω προς το σπίτι μου. Δε θυμάμαι κανέναν "γυρισμό". Πάντα έχω στο μυαλό μου κάτι άλλο -τί άραγε- και η ώρα μέχρι να φτάσω κυλάει τρομακτικά γρήγορα.

Μ' αρέσει όταν μπαίνω στο facebook να κάνω κάποια πράγματα με τη σειρά. Πρώτα ειδοποιήσεις, μετά μηνύματα. Αν υπάρχουν πάνω από τρία μηνύματα, τότε τα ανοίγω πρώτα. Πλέον δεν τηρώ αυτή τη σειρά. Όσα μηνύματα, όσες ειδοποιήσεις κι αν υπάρχουν, βρίσκω το δικό σου όνομα για να σου στείλω μήνυμα. Οτιδήποτε.

Βλέπεις πώς αλλάζουν οι συνήθειες; Πάντα φοβόμουν τα τέλη. Τώρα -εξαιτίας σου- φοβάμαι τη φθορά, όσο τίποτα. Είναι αυτό, που το φως του ανθρώπου που σε τραβάει απ' το βούρκο είναι ατέλειωτο. Αυτόφωτο. Δε χρειάζεσαι άλλους για να πάρεις ενέργεια και φως. Κι όταν αυτό χάνεται, εγώ είμαι εκεί, να κάνω ο,τι περνάει απ' το χέρι μου για να σου δώσω πίσω τη λάμψη που τόσες φορές μου χάρισες. Θα είμαι πάντα εκεί να μοιραζόμαστε τις λάμψεις.. και τα σκοτάδια μας.

Υ.Γ. σ'αγαπάω.

λοβ δε λάιφ γιου λιβ ρε

Αυτή η ανάρτηση άργησε μια ολόκληρη μέρα. Θα την έγραφα χθες το βράδυ, άλλα κάτι με κράτησε. Ίσως η κούρασή μου, άλλα πιο πολύ οι ενδοιασμοί μου. Θα μου πεις: γιατί ενδοιασμοί; "Είναι τα λόγια που θέλεις να πεις, μα φοβάσαι πως είναι νωρίς και λυπάσαι που πάλι το χρόνο χάνεις." Ίσως είναι νωρίς. Ίσως πάλι δεν είναι. Ίσως δεν πρέπει καν να σκέφτομαι έτσι. Δεν είναι ούτε νωρίς, ούτε αργά, είναι απλά ΤΩΡΑ! Κι αν δε το ζήσω τώρα η συνείδηση μου δε θα είναι καθαρή, κι όπως είπαμε: στο τέλος μένεις μόνο εσύ και η συνείδηση σου.

Είναι απλά αυτό, που για αρκετό καιρό νιώθεις χαμένος, άλλα όχι και έτοιμος για να βρεθείς. Επειδή ακριβώς δεν έχεις κάτι ή κάποιον να "περιμένεις", βουλιάζεις και οι άνθρωποι που είναι κοντά σου ίσως δε σε βλέπουν. Ίσως δε μπορούν να σε βοηθήσουν να βγεις απ' το βούρκο. Ίσως δε θέλουν κι όλας. Έτσι, μέρα με τη μέρα, πας και πιο βαθιά μη μπορώντας πια να διακρίνεις τον έξω κόσμο. Παρ' όλα αυτά, περιμένεις ένα φως. Ένα φως να σου θυμίσει πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ζωή. Ένα φως να σε τραβήξει στην επιφάνεια. Το φως ξαφνικά και εντελώς αναπάντεχα... έρχεται. Η ανάσα σου επιστρέφει. Δε χρειάζεσαι βοήθεια από ειδικά σπρέι για να μη σε πιάνει πανικός και δεν πέφτεις μόνος σε διλήμματα.


Είναι σαν να σχεδιάζουν στο χέρι σου με κραγιόν μια καρδούλα στην οποία περιέχεται ένα αρχικό γράμμα. Στην αρχή είσαι τόσο χαρούμενος. Πάντα ήθελες να συμβεί αυτό. Μέχρι να φτάσεις όμως στο μετρό, τη βλέπεις να ξεθωριάζει. Για ένα περίεργο λόγο, όμως, είναι η πρώτη φορά που δε σκέφτεσαι το τέλος. Ούτε σαν ιδέα, ούτε σαν έννοια.


Σε αυτό το διάστημα, τα πιο όμορφα λόγια τα λες ή τα "δείχνεις" κάποιο απόγευμα, αφού έχεις κάνει κοιλιακούς απ' τα γέλια, σαν να λες "στην υγειά σου, άσπρο πάτο." Εκφράζεις συναισθήματα ανάμεσα σε νευρικά γέλια και κρατημένα δάκρυα. Αναλύεις βλέμματα κατά τη διάρκεια μιας ηθελημένης και πλήρως συνειδητοποιημένης κοπάνας και χαζεύεις εκφράσεις ανάμεσα σε παραγγελίες και χαμένες προπονήσεις. Και ανάμεσα σε αυτά τα καθημερινά, όλα πηγαίνουν... απλά σωστά. Ξαφνικά οι λέξεις επιστρέφουν στο κεφάλι σου και ο "μαλάκας" των προηγούμενων κειμένων δεν περνάει καν σαν σκέψη απ΄το μυαλό σου. Έτσι μπορείς να γράψεις σχεδόν όπως πριν.


Περίεργο πόσα μπορεί να προκαλέσει ένας άνθρωπος... (ναι, χαμογέλα!)Δεν έχει φτάσει καν το τέλος της αρχής. Όταν φτάσει πες το μου γλυκά, ένα βράδυ φεύγοντας απ' τον αρούκατο. Και εγώ θα πάω με μια περίεργη διάθεση -ούτε κακή, ούτε καλή- στο μετρό και θα περιμένω 10 λεπτά κοιτώντας το κενό και γελώντας μόνη μου.

Υ.Γ. Ευχαριστώ. Πολύ
Υ.Γ.2 \m/

Δι εντ.

Σήμερα θέλω να γράψω. Θέλω ΤΟΣΟ πολύ να γράψω.

Αναθεώρησα για κάτι. Έχω αναφέρει και σε παλιότερη ανάρτηση πόσο πολύ μισώ τα τέλη. Προφανώς και ακόμα τα μισώ, δεν αναθεώρησα τόσο. Απλά για ακόμα μια φορά στη ζωή μου, συνειδητοποίησα κάτι, το οποίο αν το είχα σκεφτεί πριν από καιρό, θα γλίτωνα πολύ άσχημες καταστάσεις. Τα μισητά, λοιπόν, τέλη είναι μισητά μόνο πριν συμβούν. Τι εννοώ; Όλο το μίσος μου, προέρχεται από στιγμές πριν το τέλος. Και μόνο στη σκέψη ότι θα έρθει, ο πόνος είναι αφόρητος. Εξαναγκάζεις τον εαυτό σου να βιώσει "κάπως" τις τελευταίες στιγμές και χάνεις όλη την ουσία. Περνάς πολύ άσχημα. Προσπα

θείς να χορτάσεις ανθρώπους, μέρη, λόγια, συναισθήματα. Προσπαθείς να κρατήσεις όσα περισσότερα μπορείς και γίνεσαι κομμάτια γιατί ξέρεις ότι θα τελειώσουν. Όταν όμως έρχεται η στιγμή να τελειώσουν, απλά... το ζεις. Χωρίς πόνους, χωρίς υπεκφυγές. Χωρίς "κάτσε λίγο ακόμα να σε δω" ή κλάματα και ακατάλληλες λέξεις. Είναι σαν ένα τσιρότο. Ξέρεις ΠΟΣΟ θα πονέσεις όταν το τραβήξεις και το σκέφτεσαι ώρα μέχρι να βρεις το κουράγιο. Βάζεις τον εαυτό σου στη διαδικασία να "πονέσει" πολύ, για να είναι προετοιμασμένος για τον επικείμενο πόνο. Παίρνεις την απόφαση, το τραβάς... και απλά κενό. Ο πόνος ελάχιστος -αφού είχες προκαλέσει περισσότερο- και μια γλυκόπικρη ανακούφιση. "Αυτό ήταν;" Ε, ναι λοιπόν. Αυτό ήταν. Ήταν αυτό απ' την αρχή, απλά δεν είχες τα κότσια να το αντιμετωπίσεις. Για να γυρίσουμε στα απαίσια τέλη, τα σκεφτόμαστε πιο απαίσια από ο,τι ήδη είναι -ΠΟΣΟ ΠΙΑ;- κι έτσι πονάμε πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε.


Το τέλος σου θα σε πονάει, μέχρι να έρθει η νέα αρχή. Και συνήθως η νέα αρχή... δεν αργεί.

Η μέρα μου.

Τώρα που ξεκινάω να γράφω αυτή την ανάρτηση μένουν 25 λεπτά ακόμα για να λήξει η μέρα των γενεθλίων μου. Η μέρα μου. Μέχρι να την τελειώσω, μπορεί και να έχει αλλάξει η μέρα. Δεν με τρομάζει πια αυτό. Όσο κι αν είναι λυπηρό. Ήταν η μέρα μου. Με θυμήθηκαν άτομα που ήταν ξεχασμένα σε μια γωνιά της καρδιάς μου, άλλα άτομα μου υπενθύμισαν πόσο μ' αγαπούν, άλλα με καθησύχασαν και μου τόνισαν ότι μπορώ να νιώθω ασφαλής δίπλα τους. Κάποια άλλα μου έδειξαν γιατί δεν πρέπει να τα εμπιστεύομαι.

Ξαφνικά, όπως περπατάμε, γυρνάει, με κοιτάει στα μάτια και μου λέει "Οι αγάπες είναι σαν τον καπνό του τσιγάρο. Στην αρχή είναι πολύ πυκνός. Σιγά σιγά αρχίζει και διαλύεται. Μέχρι που εξαφανίζεται." Το σκέφτομαι για λίγη ώρα χωρίς να μιλήσω. Ακούω τη Μποφίλιου που παίζει στο κινητό και απαντάω: "Ο καπνός μπορεί φαινομενικά να εξαφανίζεται, όμως πηγαίνει προς το ταβάνι. Μένει εκεί και το ταβάνι κιτρινίζει. Πιστεύεις ότι έχει φύγει άλλα αν δεν το βάψεις, δεν ξεμπερδεύεις εύκολα. Είναι δική σου επιλογή το τι θα κάνεις." Με κοιτάει αινιγματικά. Το σκέφτεται. Δεν απαντάει. Φτάνουμε κάτω από το σπίτι. Καθόμαστε στα σκαλιά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα κι αρχίζω να μιλάω. Λέω ότι οι καταστάσεις επαναλαμβάνονται. Έμμεσα. Επαναλαμβάνεται μια κατάσταση που εσύ παίρνεις τη θέση μου και εγώ την δική της. Ποιός το περίμενε; Εγώ τη δική της. Κι όμως. Έχουν περάσει 3 χρόνια κι εγώ είμαι πια εκείνη. Ο χαρακτήρας της, οι εκφράσεις της, οι απόψεις της, ακόμα και οι κακές της συνήθειες. Δουλειά μου είναι να συνεχίσω το έργο της. Το βάρος που μου μετέδωσε τότε και με έκανε διαφορετικό άνθρωπο, να το "δώσω" κι εγώ με τη σειρά μου σε ανθρώπους που αγαπάω. Όπως συγχώρεσε εκείνη, να συγχωρήσω κι εγώ και να με ελαφρύνω λίγο. Το βάρος δεν θα το αρνηθείς, θα το θεωρήσεις δώρο. Αυτό θα είναι το λάθος σου. Κι όμως εγώ θα είμαι εκεί, σε μια γωνιά, μέχρι να συνειδητοποιήσεις αυτό το λάθος. Μετά, θα σε αφήσω να πράττεις όπως εσύ θες. Όταν θα είμαι στις καλές μου, θα σου δίνω μερικές συμβουλές.

Φεύγω απ' το σπίτι σου, σχεδόν ζαλισμένη. Οι άνθρωποι περνάνε και με κοιτούν. Σαν να μου λένε "Τώρα φαίνεσαι 16. Χρόνια σου πολλά. Να περάσεις τέλεια σήμερα." Με προσπερνούν και δεν με ακούν που τους φωνάζω "ΜΗ ΦΕΥΓΕΙΣ. ΜΙΣΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΥΧΗ. ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΕ 2 ΩΡΕΣ. ΕΥΧΗΣΟΥ ΜΟΥ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ. ΕΥΧΗΣΟΥ ΜΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ." Απομακρύνονται. Κοιτάω το φεγγάρι. Πιο φωτεινό απο ποτέ. Για μένα είναι εκεί. Είναι η μέρα μου. Δεν το λέω σε κανέναν γιατί ακούγεται εγωιστικό. Έχει σύννεφα. Και το πρωί είχε. Αλλά εγώ κοιτούσα τις ακτίνες του ήλιου. Πρέπει να κοιτάμε προς το φως. Κάνω κάτι που είχα καιρό να το κάνω. Προσπαθώ να βρω τα σχήματα που κάνουν τα σύννεφα. Ένα πρόσωπο βλέπω, λυπημένο. Τα μάτια του και το στόμα του είναι κενά που κάποιος αέρας τα έφτιαξε, απομακρύνοντας το ένα σύννεφο απ' το άλλο. Αρνούμαι να μείνω σε αυτό το πρόσωπο. Σε αυτή την έκφραση. Ψάχνω με μανία να βρω κάτι άλλο, δεν τα καταφέρνω. Προσέχω δύο αστέρια, που με λίγη φαντασία θα έμοιαζαν με μάτια. Μου μένει το χαμόγελο. Δεν το βρίσκω. Κλείνω το μάτια και το βλέπω μπροστά μου. Τα ανοίγω. Χαμογελάω. Σκύβω το κεφάλι κι ακόμα και στην άσφαλτο, βλέπω το χαμογέλο. Είναι όλες οι στιγμές που χαμογέλασα αληθινά αυτά τα 16 χρόνια. Φτάνω σπίτι.

Η μέρα μου έχει τελειώσει εδώ και 29 λεπτά. Όμως εγώ, με τη μαγική πίστη που έχω στη ζωή, χαμογελάω ακόμα. Βρίσκω το θάρρος να πω πράγματα που πάντα ήθελα να πω, κάνω τον δικό μου απολογισμό της χρονιάς, υπόσχομαι νίκες και φτιάχνω χαμόγελα. Σε ένα χαρτί, σε μια οθόνη, σε ένα πρόσωπο. Τι κι αν μένει ένας χρόνος για την επόμενη φορά; Εγώ πάντα θα κοιτάω την άσφαλτο και θα βλέπω το χαμόγελο με τα φωτεινά μάτια, έτσι κι αλλιώς... δικό μου είναι. :)

η δειλία

Του είπα ότι τελευταία δε γράφω όπως θα ήθελα. Ότι κάτι με κρατάει πίσω. Ίσως το ότι ξέρω ότι τα κείμενά μου θα διαβαστούν από ανθρώπους για τους οποίους θέλω να γράψω. Άρα δε μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα. Τα λόγια μου θα έχουν συνέπειες. Οι συνέπειες είναι ο εφιάλτης μου.

Κατά λέξη μου απάντησε: "θα ξαναμπείς σίγουρα σε ρυθμούς απλά μην σε νοιάζει τόσο αυτό... ή μάλλον να σε νοιάζει και να το χρησιμοποιήσεις κιόλας... να τους λυγίσεις, να τους πεις "ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΜΑΛΑΚΑΣ" όταν χρειάζεται ή "Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ" μέσα απ' τα κείμενα είναι πολύ ωραίο να ξέρεις ότι αυτός που θες να του πεις κάτι όντως θα το διαβάσει."
Ξέρεις όμως ποιό είναι το θέμα; Εγώ φοβάμαι. Φοβάμαι να μιλήσω ξεκάθαρα.

Δε θα σου πω ότι δε θέλω να βγω μαζί σου, και θα καταλήξω σε ένα πολύ μακρινό μέρος για να μη με δεις, και θα θυμίσω στην παρέα μου να μην κάνει τσεκ ιν. Θα φοβηθώ να φωνάξω μέσα στη μούρη σου - όσο κι αν χρειάζεται - για να μη νευριάσεις μαζί μου. Θα σου λέω ηρέμησε όταν φωνάζεις σε έναν τύπο στο μετρό που έχει κάτσει στα αριστερά στις κυλιόμενες και μπλοκάρει το πέρασμα, όσο κι αν μισώ τους ανθρώπους που το κάνουν. Όλα αυτά θα τα κάνω, γιατί φοβάμαι τις συνέπειες. Και όχι, δε θα του πω πόσο μαλάκας είναι, γιατί δεν έχω το δικαίωμα να μιλήσω. Τουλάχιστον για λίγο χρονικό διάστημα ακόμα. Όταν μπορέσω... δεν ξέρω τι θα κάνω. Μπορεί μέχρι τότε να έχω αποδεχτεί πόσο μαλάκας είναι, που να μη χρειάζεται καν να του το τονίσω.

Λένε ότι έχω κόλλημα με τη Μποφίλιου. Ναι, έχω. Θαυμάζω το χαρακτήρα της, το πάθος της, την αποφασιστικότητά της. Θαυμάζω το ότι αν κάποιος της αφαιρούσε το δικαίωμα να εκφέρει άποψη πάνω σε αυτό που αγαπάει - στην προκειμένη, το τραγούδι - αυτόν τον κάποιο θα τον είχε πάρει ο διάολος. Ναι, εγώ αυτό το θαυμάζω. Δε μπορώ να το κάνω. Δε θα μπορέσω ποτέ και δε με λυπεί τόσο αυτό. Με λυπεί το γεγονός ότι έγω πάντα βγαίνω λάθος και πέφτω έξω. Δεν αξιολογώ σωστά καταστάσεις.

Πώς λοιπόν θα του πω ότι είναι μαλάκας; Εγώ έκανα λάθος, εγώ δέθηκα. Γιατί να ζητάω ρέστα από τους τρίτους; "Όπως έστρωσες, θα κοιμηθείς." Κάτσε Εύα φάε στη μούρη όσα σιχαίνεσαι. Σχολίασε συμπεριφορές, και σκούπισε δάκρυα ατόμων που συμπαθείς. Μείνε όλη μέρα στα τηλέφωνα και γίνε το κοριτσάκι που θα έκραζες. Κάντο γιατί φοβάσαι τις συνέπειες. Διώξε τους γαμημένους ανθρώπους που σου δυσκολεύουν τη ζωή. Ή έστω φύγε. Φ Υ Γ Ε. Γαμώ τα δεσίματα, τις ειρωνείες, τα ψεύτικα χαμόγελα, τα αινιγματικά βλέμματα, τα πονεμένα πόδια, τα δάκρυά τους, τη δειλία, τις συνέπειες, τους μαλάκες και τα άγχη.

ανελέητα τρισάθλια έμπνευση

Πρέπει να έχω μια πολύ καλή δικαιολογία
που φοβάμαι να γράψω τον τελευταίο καιρό,
που φοβάμαι να πάω πάνω αριστερά και να πατήσω "νέα ανάρτηση".
Στα δεξιά, γράφει με απλή γραμματοσειρά, χωρίς έντονο χρώμα:
"τελευταία ημερομηνία δημοσίευσης 9 Μαρ 2014"
Και η διατύπωση του στην οθόνη είναι τόσο ταπεινή,
απλά και μόνο για να μη σου τραβήξει την προσοχή.
Αν ήθελε να σε ταρακουνήσει και να σε βάλει στο σωστό δρόμο,

θα σου έλεγε:

"ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ 20 ΜΕΡΕΣ.
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ,
ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ."

Σόου, παιδιά, δεν ξέρω αν μου λείπει η εμπνεύση,
ή αν απλά με κατακλύζει η μαλακία.
Δεν ξέρω αν δεν έχω αρκετά ενδιαφέροντα θέματα να γράψω,
ή αν απλά χάθηκε η μαγεία.
Και άκου ποιό είναι το θέμα. Ζητάει το "είναι" σου να ζήσεις κάτι. Παρακαλάει σαν τρελό κάθε τι ανώτερο - το σύμπαν, το Θεό, χου νόουζ - να ζήσεις αυτό το κάτι. Δεν ζητάει πολλά. Απλά, λίγα, βασικά, έχοντας στο πίσω μέρος του εγκεφάλου του ότι αν έρθει αυτό που ζητάει θα το πάρει και θα το κάνει γαμάτο. Σε πρώτη φάση, δεν έρχεται. Δεν έρχεται Π Ο Τ Ε σε πρώτη φάση. Το μόνο που γίνεται είναι ότι σου πετάει ένα ξεροκόμματο. Σαν κάποιος να πεινάει σαν τρελός, και αντί να του δώσεις φαΐ, να του δώσεις αποφάι. Έτσι κάνει: δίνει "κάτι", πιστεύοντας ότι εσύ θα το περάσεις για τα πάντα, και θα το κυνηγήσεις μέχρι τέλους. Αν είσαι πολύ θύμα, θα το κάνεις. Θα δώσεις και μεγάλη χαρά στην ανώτερουλα δύναμη, που θα καθαρίσει και δεν θα σου χρωστάει τίποτα. Αν όμως εσύ χειριστείς σωστά και σοφά το ξεροκόμματο, μπορεί να εξελιχθεί σε παρηγοριά, μέχρι να έρθει το κυρίως πιάτο. Σε δεύτερη φάση, αυτή η ανελέητη ζήτηση σου, έχει ως αποτέλεσμα να σου πετάξει κάτι που μοιάζει τέλειο. Μοιάζει σαν κάτι που θα σε χορτάσει, και δεν θα χρειαστεί να φας ποτέ ξανά. Έλα όμως που αυτή σου η εντύπωση δεν κρατάει για πολύ. Στην προσπάθειά σου να το καταβροχθίσεις, καταλαβαίνεις ότι το περισσότερο ήταν σκάρτο. Το ανέχεσαι για λίγο, προσπαθείς να εισπράξεις μόνο τα καλά που μπορεί να σου δώσει, μέχρι να θυμηθείς να σεβαστείς τον εαυτό σου και να το πετάξεις στα σκουπίδια. Εκεί -περίπου- που του αξίζει. Η τρίτη φάση είναι η φάση: "ντάξει, τι άλλο μπορεί να μου τύχει; κουλ" Σου παίρνει το ξεροκόμματο, έχεις δώσει και το δικό σου εικονικά τέλειο κυρίως πιάτο, και μένεις ΠΑΛΙ στο σημείο από όπου ξεκίνησες. Κλείνει η παρένθεση που οι ουρανοί άνοιξαν και άρχισαν να σου πετάνε, έστω σκάρτα αποφάγια, και γυρνάμε στην ατέλειωτη εποχή αναζήτησης. Πάντα υπάρχουν παρενθέσεις, πάντα κλείνουν απότομα.

Και δεν με νοιάζει κόσμε αν δεν κατάλαβες. Μπορείς απλά να με αφήσεις ήσυχη, και εγώ θα σε κεράσω καφέ σε ένα ψαγμένο μέρος στο κέντρο.

Πριν το τέλος πώς μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη..

Κάτι γίνεται με εμένα και τα συγκινητικά τέλη. Τα θέλει ο οργανισμός μου μάλλον. Μα πότε φτάσαμε ως εδώ; Τόσες ώρες κούρασης, γέλιου, νεύρων, συγκίνησης, ανυπομονησίας, χαράς. Τόσες φορές που νιώσαμε ότι είχαμε τάσεις φυγής, ή άλλες που δεν ξεκολλούσαμε από εκεί μέσα. Μέρες που δεν περνούσαν οι ώρες για να έρθει το βράδυ, ή άλλες που δεν πέρναγε το δίωρο με τίποτα. Αμέτρητα κρυφά σχόλια και γέλια. Προσπάθεια ψυχολόγησης κάποιων ατόμων, που ίσως έπεσε στο κενό. Και τώρα τι; Αυτό ήταν; Αύριο. Ίσως η τελευταία φορά. Και μετά; Ακόμα και αν γίνει το λεγόμενο "θαύμα", κάποια στιγμή θα τελειώσει. Και μετά το τέλος; Ας πάνε στο διάολο όλα τα υπόλοιπα. Άλλωστε έχει ειπωθεί πολλές φορές: "Οι πρωταγωνιστές είστε εσείς". Και ξέρεις ποιό είναι το θέμα; "Τώρα οι τίτλοι του τέλους θα πέσουν για μένα. Οι τίτλοι του τέλους θα γράψουν το θέμα..." Ναι αυτό είναι το θέμα. Πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε το τέλος. Και να σου πω κάτι; Είναι λιγότερο επίπονο το τέλος όταν ξέρεις ότι δεν νιώθεις έτσι μόνο εσύ. Μπορεί κάποιοι να μην έχουν ιδέα πως νιώθεις, και να μην έρθουν ποτέ στη θέση σου, αλλά υπάρχουν και κάποιοι άλλοι. Αυτοί οι άλλοι σε κάνουν να νιώθεις τυχερός. Δεν λέω παραπάνω. Δεν είμαστε για συναισθηματισμούς. Ας τα δώσουμε όλα. Ας είναι ο φόβος του τέλους η αφορμή για να κάνουμε πράξη όσα ονειρευόμαστε ότι θα γίνουν "κάποια μέρα". Έστω και τώρα. Λίγο πριν το τέλος.

Υ.Γ. Α. ξέρω ότι του χρόνου θα είμαστε και οι δύο εκεί. Ακόμα κι αν εσύ δεν το ξέρεις. Μαλλονειναιγραφτο. Γιατί όπως λέει και η αρχηγός "οι λέξεις ενωμένες διαβάζονται καλύτερα." [...]

Καιρός ήταν.

Ήρθε η στιγμή για νέα ανάρτηση. Είχα καιρό να γράψω. Δε με λυπεί τόσο το γεγονός ότι δεν έγραφα, όσο το ότι δεν μπορούσα να εκφράσω αυτό που ένιωθα. Και όχι τόσο που δεν μπορούσα να το εκφράσω, όσο το ότι δεν θα υπήρχαν οι κατάλληλοι αναγνώστες για να καταλάβουν τα μισόλογά μου. Και όχι τόσο το ότι δεν υπήρχαν οι κατάλληλοι, όσο το ότι υπήρχαν οι ακατάλληλοι.

Όχι ότι τώρα θα γράψω και τίποτα συναρπαστικό. Απλά, με εκνευρίζει ο εαυτός μου ώρες ώρες. Το πόδι δεν σταματάει να πηγαίνει πάνω κάτω και τώρα έχω πραγματικά νεύρα. Δεν ξέρω τι θέλω, και κατηγορώ τους γύρω μου που δεν ξέρουν τι θέλουν από μένα. Ποτέ δεν ήμουν από τους ανθρώπους που θα αφοσιωθούν 100% σε ένα αντικείμενο και θα το κάνουν τέλεια. ΌΧΙ. Η Εύα από μικρό παιδί ήθελε 10 πράγματα να τα κάνει αρκετά καλά - ποτέ τέλεια. Λούσου τα τώρα Εύα που μεγάλωσες. Θα μου πεις, γιατί δεν αφοσιώνεσαι τώρα; Θα σου πω ότι όλα είναι μια συνήθεια και θα μπω στο καβούκι μου μέχρι να ξεπεράσω και αυτό το εμπόδιο.

Είναι αυτό που νομίζεις ότι ένα πρόβλημά σου θα κρατάει για πάντα, ενώ δεν έχεις καταλάβει ότι κρατάει απλώς μέχρι να το ξεπεράσεις. Σκέψου το τελευταίο σοβαρό πρόβλημα που είχες. Σοβαρό; Μαλακίες. Δεν μιλάμε για αρρώστιες και όντως σοβαρά προβλήματα. Μιλάμε για τα καθημερινά ημισοβαρά προβλήματα που σπάνε τη μονοτονία. Το σκέφτηκες; Σκέφτηκες πώς το ξεπέρασες; Είδες πόσο γελοίο ήταν; Σου κατέστρεφε τις μέρες και η λύση του ήταν εξ αρχής μέσα στο μυαλό σου. Τα βράδια πριν κοιμηθείς ήταν το μόνο σου άγχος, που χαλούσε τα σχέδια της επόμενης μέρας, αλλά δεν καταλάβαινες ότι εσύ τα δημιουργείς όλα.

ΑΝΤΙΚΡΟΥΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΙΚΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΤΕΜΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. Δεν ξέρω τι θέλω, τι με ενοχλεί, τι να κάνεις για να με βοηθήσεις. Δεν ξέρω αν πρέπει να σε παίρνω στα σοβαρά, δεν ξέρω αν πρέπει να στρωθώ στο διάβασμα, δεν ξέρω αν πρέπει να λιώσω στην προπόνηση, δεν ξέρω αν πρέπει να σε κοιτάω τα πρωινά, δεν ξέρω αν πρέπει μιλήσω, να σου πω τι με ενοχλεί, ή να σου πω τι να κάνεις σωστά. ΑΝ ΑΥΤΟ ΖΩΗ ΤΟ ΛΕΝΕ, ΔΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΓΙΑ ΑΥΤΗ.

Κάτι κάνω λάθος. Πάντα κάτι θα κάνω λάθος και όσο ο καιρός περνάει εγώ λυπάμαι. Και όσο φτάνει το τέλος, τα δάκρυα είναι έτοιμα. Και όσο είναι έτοιμα, τόσο μεγαλώνει το άγχος. Και όσο μεγαλώνει το άγχος, τόσο έρχεται η δύσπνοια. Και όσο έρχεται η δύσπνοια, τόσο εγώ δεν υπάρχω - ούτε σαν ιδέα, ούτε σαν έννοια.

Θα κάτσω λοιπόν με τις γαμημένες δικαιολογίες αγκαλιά και θα κλαίω τη μοίρα μου. Αντίο.

Παραμύθι χωρίς τέλος

*Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.

Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένα παιδί που λάτρευε να πηγαίνει στο τσίρκο. Το είχαν πάει οι γονείς του για πρώτη φορά όταν ήταν 6 χρονών και από τότε είχε μαγευτεί. Όποτε έβρισκε ευκαιρία, έπιανε τη μαμά του από το χέρι και την έσερνε στο χώρο που γίνονταν οι παραστάσεις. Πάντα στο ίδιο μέρος. Πάντα οι ίδιοι άνθρωποι.

Περνούσε ώρες ολόκληρες καθισμένος σε μια πλαστική καρέκλα να βλέπει τα κόλπα και τα νούμερα των ακροβατών. Είχε, μάλιστα, συμπαθήσει πάρα πολύ ένα μάγο, και κάθε φορά που πήγαινε, περνούσε να τον δει. Ο μάγος του έκανε πάντα το ίδιο μαγικό κόλπο και ο μικρός πάντα μαγευόταν. Κάθε φορά ανύψωνε τον μάγο στα μάτια του, ήθελε να του μοιάσει. Τα χρόνια περνούσαν, ο μικρός είχε γίνει θαμώνας στις παραστάσεις του τσίρκου ώσπου κάποια στιγμή άρχισε να το βαριέται. Ήξερε τι θα δει το επόμενο λεπτό. Καθώς μεγάλωνε κατάλαβε με ποιό τρόπο έκανε ο μάγος το κόλπο, και πια δεν του φάνταζε τόσο συναρπαστικό. Ποτέ όμως δεν του είπε ότι το είχε καταλάβει, για να μην τον στενοχωρήσει.


Ώσπου μια μέρα είδηση βόμβα έσκασε στην πόλη. "ΥΠΕΡΛΑΜΠΡΟ ΤΣΙΡΚΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΑΣ. ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΚΑΣΚΑΝΤΕΡ ΚΑΙ ΑΚΡΟΒΑΤΕΣ ΑΠΟ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ." Ο καθένας που ζούσε σε εκείνη την πόλη είχε μάθει το νέο. Μόλις έφτασε στα αυτιά των φίλων του μικρού άρχισαν να τον παροτρύνουν να πάει. Λογικό να θέλουν να πάει, γιατί κάθε φορά τους τρέλαινε για το πόσο αγαπάει το τσίρκο. Έφτασε και στα αυτιά των γονιών του. Ήθελαν να πάνε να του πάρουν απο μόνοι τους εισιτήρια, αλλά κάτι τους κράτησε από το να το κάνουν. Αυτό ήταν η αντίδραση του μικρού. Διστακτικός, τρομαγμένος, αναποφάσιστος. Γιατί; Η συνήθεια. Τόσα χρόνια στο τσίρκο του -γιατί πια το θεωρούσε δικό του- πώς ξαφνικά θα πήγαινε σε ένα πολύ μεγαλύτερο και καλύτερο; Φοβόταν και μόνο στη σκέψη. Όμως η αγάπη του για το τσίρκο δεν τον άφησε να μην το κάνει. 

Ευτυχώς η απόφαση ήταν σωστή. Όλα ήταν απλά σωστά. Ο μικρός μαγεύτηκε απόλυτα από το θέαμα που είδε. Το μυαλό του ταξίδεψε παντού, σ' όλα τα μέρη που θα ήθελε να πάει. Δεν έχανε λεπτό που να μη το ζει. Και ο μάγος; Δεν θα έπρεπε να του λείπει;


Καινούριο τσίρκο; Καινούριος μάγος! Ήταν εκεί. Ο μικρός δεν μπορούσε να αντιληφθεί τα μαγικά που έκανε. Τον κοιτούσε και προσπαθούσε να τον αποκωδικοποιήσει. Να καταλάβει τα κόλπα του. Αλλά ήταν υπερβολικά δύσκολο. Δεν είχε φανταστεί ποτέ έτσι το τσίρκο, παρόλο που το παρακολουθούσε τόσα χρόνια. Δεν έχανε παράσταση. Ήταν κάθε φορά εκεί.

Το τσίρκο όμως δεν θα έμενε για πάντα εκεί. Είχε να πάει στην επόμενη πόλη. Και ο μικρός;


Ο μικρός άρχισε να στενοχωριέται πριν καν τελειώσουν οι παραστάσεις. Έμεναν ακόμα τρεις και ήδη δεν σκεφτόταν τίποτα άλλο. Προσπαθούσε να χορτάσει όσο μπορούσε τις στιγμές του μέσα στο τσίρκο. Παρατηρούσε το μάγο, έτσι ώστε να εντυπωθεί η εικόνα του στο μυαλό του, όταν θα έφευγε. Του έγραψε κάτι, για να το διαβάζει όταν θα είναι πια μακριά. "Του έγραψε γιατί ήξερε πως αυτές οι μέρες θα ξεχαστούν". Όμως παρόλα αυτά ο μικρός ήταν ευγνώμων. Και για τον μάγο και για το τσίρκο. Κρατούσε τις στιγμές της παράστασης σαν φυλαχτό. Ακόμα και αυτές που στην παράσταση κάτι πήγαινε λάθος, ακόμα κι αυτές τις κρατούσε στη μνήμη του. Τι έγινε όμως στο τέλος; Αυτό δεν είναι που μας νοιάζει;


Ίσως δεν είναι αυτό που μας νοιάζει. Ίσως το ότι το τέλος ακόμα απουσιάζει, να θέλει να μας δείξει ότι κάποια πράγματα ποτέ δεν τελειώνουν. Ο μικρός άλλαξε τον τρόπο οπτικής του για το τσίρκο μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, είδε καινούριες εικόνες, έκανε γνωριμίες με τους θεατές ή τους ακροβάτες, γνώρισε το μάγο...



"Είναι κάποια παραμύθια που δεν θες να τελειώσουν αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό. Πρέπει να πας στο επόμενο βιβλίο. "Το παραμύθι τέλειωσε κι αρχίζει η ζωή." Όλα τα παραμύθια κάποτε τελειώνουν. Είναι στο χέρι μας αν η τελευταία φράση θα είναι "και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα". Λίγο έμεινε."

Υ.Γ. Χ.Π !

Θα έρθει η στιγμή. Άν έρθει...

Θα έρθει η στιγμή που όλα αυτά που νιώθεις, σκέφτεσαι και αναλύεις
θα γίνουν κομμάτια.
Θα τα θυμάσαι και θα τα βρίσκεις ανούσια.
Θα εύχεσαι να ήταν το μόνο πρόβλημά σου.
Θα κοιτάς τον καθρέφτη, αν έχεις ακόμα το θάρρος,
και θα βλέπεις το κενό.
Οι προτεραιότητες που πρέπει τώρα να βάλεις,
θα στέκονται εμπόδιο για τα όνειρά σου.
Η μαγική πίστη στη ζωή που πιθανώς έχω,
δε μ' αφήνει να κρύψω το γεγονός
ότι όλα μπορούν τα διορθωθούν
όταν υπάρχει θέληση.
Αν δεν υπάρχουν όμως τα θεμέλια;
Αν, αν, αν...
Αυτά τα δύο γραμματάκια δεν μπορούν να σου επιτρέψουν
να πάρεις μια απόφαση.
Μια τελειωτική απόφαση. Ίσως εκεί είναι και το ενδιαφέρον.
Όλα αφήνονται στην τύχη. Όλα; Όχι ακριβώς όλα.
Μπορείς να κάνεις πολλά που θα βοηθήσουν την τύχη σου.
Μισώ το αν όπως μερικούς ανθρώπους ορισμένες στιγμές.
Τονίζω το ορισμένες.
Το θέμα είναι να αφήσεις τον εαυτό σου να αποφασίσει.
Να του επιτρέψεις να κάνει αυτό που θέλει.
Ας είναι αυτή η μία και μοναδική προτεραιότητα. Με όποιο κόστος.

"Γιατί έρχεται κάποια στιγμή που σταματάς να πιστεύεις στα παραμύθια. Που κοιτάς κατάματα τον έξω κόσμο και σου πληγώνει όλες εκείνες τις φορές που άφησες τον εαυτό σου να πιστέψει στη "μαγική ζωή". Και το πρόβλημα είναι ότι άφησες κάποια παραμύθια ανολοκλήρωτα..."

3802

Θα βόλευε να ήμουν από τους ανθρώπους
που παίρνουν μια απόφαση
και την υποστηρίζουν μέχρι τέλους.
Σαν αυτούς που λένε "εφόσον το αγαπάω, θα το καταφέρω".
Θα βόλευε πολύ, όταν φωνάζω το στίχο
"κι ας μην είναι σωστό, πάντα ο,τι σκεφτώ θα το λέω", να το εννοώ.
Όχι καρδιά μου, δεν το εννοώ. Θα ήθελα πολύ να το εννοήσω,
αλλά πάντα μια γαμημένη σκέψη θα τα χαλάει όλα.
Πλέον δεν απελπίζομαι, εκνευρίζομαι.
Και δεν ξέρω πόσο θυμός χρειάζεται για να κάνω τα λόγια μου πράξεις.
Πια δεν έχει σημασία αν μπορώ, έχει σημασία αν θέλω.
Και ενώ θέλω, δεν μπορώ, γιατί ίσως δε θέλω αρκετά.
Το μόνιμο "δε βαριέσαι" με περιμένει στη γωνία.
Αυτό που χρειάζεται είναι να αλλάξω δρόμο,
και να το ξεχάσω μια και καλή.
Επιπλέον χρειάζεται όλες αυτές οι σκέψεις μου,
να παραμείνουν στο κεφάλι μου και να μην ξεχνιούνται.
Καλή η αυτοκριτική, όταν έχει αποτελέσματα.

Και τέλοσπαντων, δεν ξέρω τι θέλω, και αν το θέλω πολύ,

και αν θα το θελήσω ποτέ πολύ.

Ευχή ή κατάρα;

Έρχεται η στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου που πρέπει να πάρει μια απόφαση. Μια απόφαση που θα καθορίσει τη ζωή του. Κι αν δεν καθορίσει τη ζωή του, θα καθορίσει το πόσο εύκολες ή πόσο δύσκολες θα είναι οι αποφάσεις στη ζωή του. Τι εννοώ; Ζούμε σε μια εποχή που καθημερινά ακούμε τις λέξεις: κρίση, ανεργία, φόβος, ψυχαναγκασμός, μαζοποίηση, αβεβαιότητα, ανούσια πτυχία, φυγή στο εξωτερικό, αποτυχία. Αφού τις ακούμε καθημερινά τις έχουμε κάνει δικές μας. Κάποιος μας έχει πείσει ότι θα τις συναντήσουμε μπροστά μας κι όχι μόνο στις συζητήσεις μας.

Απ' τη στιγμή που πατάμε το πόδι μας στο σχολείο, τότε ακόμα, στην πρώτη Δημοτικού, μπορούμε να διακρίνουμε πολύ μακριά μας ένα πιστόλι. Η παιδική μας αφέλεια δε μας αφήνει να το προσέξουμε. Βλέπουμε ότι κάτι υπάρχει, αλλά δεν δίνουμε βάση στο τι είναι και γιατί βρίσκεται εκεί. Όσο τα χρόνια περνάνε, όλο και πλησιάζει. Στο τέλος του δημοτικού μπορούμε πια να καταλάβουμε τι είναι, αλλά είναι αρκετά μακριά για να αποτελεί απειλή για εμάς. Στο γυμνάσιο τα πράγματα αλλάζουν. Η περιέργεια μας μεγαλώνει και στρεφόμαστε πιο συχνά στο να εξετάσουμε γιατί αυτό το πιστόλι βρίσκεται εκεί. Μερικές φορές ίσως και να αγχωνόμαστε για το αν θα υπάρξει καλό τέλος, αφού ήδη μας σημαδεύει. Έρχεται και το Λύκειο... 'Εκει τα πράγματα αγριεύουν. Το πιστόλι απέχει από εμάς μόνο μερικά μέτρα. Έρχεται δε και η στιγμή που το ακούμε να οπλίζει. Ο φόβος μας καταβάλει και δεν σκεφτόμαστε λογικά. Πιστεύουμε ότι θα σκοτωθούμε στα σίγουρα. Δεν έχουμε καταλάβει ότι αυτό το πιστόλι θα μας προσπεράσει, και κάποια στιγμή στο τέλος του Λυκείου θα το αφήσουμε πίσω μας. Δεν έχουμε καταλάβει επίσης ότι από την αρχή εμείς το κινούσαμε. Δεν έχουμε καταλάβει  ότι εμείς επιλέξαμε το αν θα υπάρχουν σφαίρες ή όχι. Το αν θα μας τρώει μια ζωή η θύμησή του ή αν θα μας υπενθυμίζει ότι αφού γλιτώσαμε είμαστε δυνατοί.

"Αυτό που έχω είναι ευχή ή κατάρα. Δίκοπο μαχαίρι. Ο,τι και να γίνει εγώ θα κάνω αυτό που αγαπάω. Μ' ακούς; Εγώ θα κάνω αυτό που γουστάρω στο τέλος. Ας περάσω οπουδήποτε. Ας περάσω χίλια κύματα. Δεν πρόκειται να κάνω ούτε για μια στιγμή κάτι που δεν με εκφράζει. Εγώ θα γίνω συγγραφέας και θα έρχεται ο κόσμος και θα μου λέει "Μπράβο, με άγγιξε το βιβλίο σου." Και εγώ θα μαζεύω χαρά και κουράγιο και όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα ΕΓΩ ΘΑ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Α Γ Α Π Α Ω."

Η φάση είναι "όλα ή τίποτα" κι όπως έχω αποδείξει είμαι διατεθειμένη να διαλέξω ένα απ' τα δύο. Είμαι διατεθειμένη να πω "μένω, υπομένω, διαβάζω, θυσιάζω, παλεύω" και είμαι διατεθειμένη να πώ "εξασκούμαι, χαλαρώνω, αλλά και πάλι παλεύω, παλεύω, παλεύω". Θέλω να διαλέξω την εύκολη λύση, αλλά θα είναι κρίμα. Θα είναι και ρίσκο. Έτσι κι αλλιώς όλη η διαδικασία είναι ένα ρίσκο αλλά τουλάχιστον με την δύσκολη λύση βοηθάς την τύχη σου.

Δεν ξέρω. Έφυγα από το Θησείο σκασμένη. Θα απευθύνω σε εσένα, μόνιμε αληθινέ μου φίλε, που για άλλη μια φορά περνάμε τα ίδια και με καταλαβαίνεις όσο κανείς άλλος. Εγώ είμαι από τους ανθρώπους που θα σε αφήσω στον ηλεκτρικό του Θησείου και θα περπατήσω μέχρι το μετρό του Συντάγματος αργά το βράδυ μόνο και μόνο για να σκεφτώ.

Περνώντας από την Ερμού, οι νότες της ακουστικής κιθάρας έσκισαν τη σιωπή του βραδινού Κέντρου. Ο τύπος στη γωνία με το μικρόφωνο κρεμασμένο στο λαιμό του έτσι ώστε να τραγουδάει χωρίς να χρησιμοποιεί τα χέρια του -τα οποία δέσμευε η κιθάρα- μου τράβηξε το ενδιαφέρον. "Wish you were here", το τραγούδι που ακουγόταν. Έκατσα στο πεζούλι μπροστά του χωρίς να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Τον κοιτούσα και θαύμαζα το πάθος του και τη θέληση του. Το κοινό του ήταν 4 άνθρωποι και οι περαστικοί που έτυχε να περνάνε από εκεί. Δεν σήκωσε τα μάτια από την κιθάρα του, το μικρόφωνο του, και την παρτιτούρα του. Ήταν στις 10.30 το βράδυ στην Ερμού, έπαιζε κιθάρα, τραγουδούσε, και μπορεί με τη φαντασία του να ταξίδευε μίλια μακριά.

Λίγο πιο πάνω βρισκόταν ο Μος. Ο Μος είναι show man. Έχει ταξιδέψει όλο τον κόσμο με την κιθάρα του και τα τελευταία χρόνια ζει στην Ελλάδα. Στο δρόμο. Έχει τύχει να μιλήσουμε 2-3 φορές σε κάποιο σοκάκι της πλάκας, ή στην Ανδριανού. Πότε μας έλεγε χαμογελαστός αλλά ταυτόχρονα εκνευρισμένος σε μια γλώσσα που έμοιαζε με αγγλικά: "Όλοι αφήνουν μούσι και είναι ίδιοι. Το μούσι δεν δείχνει την ομορφιά σου. Χαζοί οι άντρες, θα γελούσε και ο Frank Sinatra" και πότε καταβεβλημένος αλλά παράλληλα ευγενικός μας έλεγε ότι "Σήμερα πεινάω, σήμερα πρέπει να φάω, δεν έχει show..." Παρόλα αυτά, ήταν εκεί και έστελνε φιλιά σε δύο κοπέλες που στάθηκαν να τον ακούσουν. Μόλις έφυγαν, συνέχισε δυναμικά το τραγούδι του και έψαχνε "το επόμενο θύμα" που θα τον προσέξει...

Συνέχισα το δρόμο μου και συνάντησα άλλον έναν πλανόδιο μουσικό. Χαμογέλασα. Το τραγούδι που έπαιζε; "Θα' μαι κοντά σου όταν με θες." Ο στίχος που έλεγε όταν περνούσα; "Το παραμύθι τέλειωσε κι αρχίζει η ζωή"... Δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα αυτά που σκεφτόμουν. Γιατί καλέ μου φίλε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν εκεί. Έκαναν αυτό που τους ηρεμούσε, τους έδινε ζωή, τους ανανέωνε. Αυτό είναι πάνω από δουλειές, μισθούς και σπουδές. Γούσταραν τόσο που έπαιρναν δύναμη μέσα από αυτό. Και θυμάσαι που λέγαμε ότι είμαστε οι μόνοι με αυτά τα γαμημένα μυαλά; Κι αυτοί τα ίδια μυαλά είχαν! Και να' τοι. Ο,τι κι αν πέρασαν ήταν εκεί. Όπως και οι σκειταδες στο Σύνταγμα, όπως και τόσοι άλλοι εκεί έξω. Κρυμμένοι πίσω από ταυτότητες, επικαλούμενοι επαγγέλματα. Κάνουν αυτό που αγαπάνε. Αυτό έχει σημασία. Η απόφαση θα παρθεί, γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Ποιός μας λέει όμως το τέλος; Ποιός μας προδιαγράφει το μέλλον; Ποιος μας καθορίζει την τύχη; Οι ίδιοι μας οι εαυτοί. Είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Παρ΄το απόφαση και ζήστο. Ο,τι είναι να γίνει θα γίνει. Το πιστόλι θα το προσπεράσουμε, θα πυροβολήσει στον αέρα και ο κρότος θα σηματοδοτήσει την αρχή μας στον έξω κόσμο. Είσαι έτοιμος;

Άγχος; Τι είναι αυτό;

Υπάρχουν κάποια πράγματα για τα οποία είναι δύσκολο να μιλήσεις. Καταστάσεις τις οποίες ζεις καθημερινά και αρνείσαι να τις αποδεχθείς και να τις αναλύσεις πλήρως μέσα σου. Αποφάσισα να γράψω για ένα απ' αυτά. Αυτό που με φοβίζει περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα.

"Εγώ, άγχος; Όχι, από πού κι ως πού;" Η ερώτηση μου φάνηκε γελοία. Άγχος; Όχι. Ποτέ και για τίποτα. Έτσι νόμιζα. Κι όσοι με ήξεραν και με ξέρουν αυτό θα απαντούσαν. Η Εύα; Άγχος; Ούτε καν. "Τότε πώς το εξηγείς αυτό που έπαθες;" Αν ήξερα καλά θα ήταν. Όταν νιώθεις να χάνεις τον κόσμο γύρω σου, να μην πατάς σταθερά στη γη, ότι προσπαθείς και παλεύεις να συνέλθεις και δεν τα καταφέρνεις, τότε δεν προσπαθείς να εξηγήσεις, πανικοβάλλεσαι και αποσυντονίζεσαι.

Όλα αυτά την πρώτη φορά. Το πιο βασανιστικό μεσημέρι. Εκείνο το μεσημέρι ήταν η αρχή για ο,τι ακολούθησε. Η λέξη "πανικός" ή "κρίση" είναι απλά φτωχή για να περιγράψει αυτό το συναίσθημα. Μετά από ένα χρόνο, στην ερώτηση "μήπως έχεις άγχος;" δεν βιάζομαι να απαντήσω. Ειδικά το τελευταίο χρονικό διάστημα, ίσως και η απάντηση μου να είναι θετική. Όχι, δεν άλλαξε κάτι από τότε. Ούτε οι υποχρεώσεις μου αυξήθηκαν τόσο θεαματικά. Απλά συνειδητοποίησα πως ο στίχος "το πρόβλημά μου η υπερβολή μου" που λέω και ξαναλέω -πότε με καμάρι και πότε με ντροπή- με επηρέασε πολύ άσχημα. Όταν τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς και μένουν μέσα στο μυαλό σου και σε τρώνε, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα υπάρξει καλή συνέχεια.

Ψάχνω αιτίες, ψάχνω αφορμές, ψάχνω τρόπους αντιμετώπισης. Εγώ είμαι δυνατή ρε! Θα το λέω μέχρι να το πιστέψω - αν γίνει ποτέ αυτό. Με φοβίζει όσο τίποτα, και αν μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω μια ευχή για εμένα αυτή θα ήταν. Να σταματήσει πια αυτό - πού ούτε το όνομά του δεν μπορώ να λεω. Με περιορίζει. Δεν νιώθω ελεύθερη. Κι αυτό είναι που με ενοχλεί περισσότερο.

Υπάρχουν και άνθρωποι που με βοηθούν να το ξεπερνάω. Να το ξεχνάω καλύτερα. Κι ας μη το ξέρουν. Κι ας μη το μάθουν. Είναι εκεί με τον τρόπο τους, όποιος κι αν είναι αυτός, και με κάνουν δυνατότερη. Εκεί δεν είναι η ουσία; Να βρίσκεις πάντα τρόπους να ξεχνάς τα προβλήματά σου μέσω των ανθρώπων - που πια - ίσως και να τους έχεις μεγάλη αδυναμία.

Το θέμα είναι πως πρέπει να σταματήσει. Κι αν δεν σταματήσει, πρέπει να το αντιμετωπίσω. Κι αν δεν το αντιμετωπίσω, ....;




Υ.Γ. ΤΟ '14 ΘΑ' ΝΑΙ ΓΑΜΑΤΟ. ΘΑ ΔΕΙΤΕ.

Το παρελθον

Δεν ξερω αν ειναι η καταλληλη στιγμη για να γραψω. Τωρα νιωθω ομως ετοιμη. Ζησαμε και εζησα μεγαλες στιγμες. Καταλαβα οτι δεν ειναι ρομποτ, ειναι ανθρωποι. Χορεψα, ηπια... Ακουσα μεγαλα λογια απο ανθρωπους που δεν το περιμενα ουτε κατα διανοια. Κερδισα αγκαλιες σφιχτες που μεσω αυτων ειπα πολλα - κι ας μη φανηκε. Προσπαθησα να ανοιχτω και κερδισα συμβουλες. "Πηραν τα μυαλια μου αερα" οπως λεει. Το παρελθον με τραβαει σαν μαγνητης, δεν μπορω να αντισταθω. Ειμαι τοσο δυνατη για να ακολουθησω τις σοφες συμβουλες; Μπα. Ποτε δεν ημουν. "Εχεις κανει τοσα που φανηκε οτι ησουν δυνατη". Μονο που αυτα τα ηθελα, τα λαχταρουσα. Τωρα; Τωρα θα με τραβηξει το παρελθον και θα πνιγω. Θα μου θυμισει ποσο δυνατη ημουν και καταργιεμαι την ωρα και τη στιγμη που αλλαξα. Την ωρα και την στιγμη που αρχισα να μιλαω με τα ματια. Την ωρα και τη στιγμη που το να δεθω με καποιον φανταζει ξενο. Βουτια στο παρελθον, με το κεφαλι. Καταλαβαινεις; Μονο ετσι θα συνελθω. Και θα ερθει το παρελθον και θα μου πει "Εσυ εισαι ταλαντουχα, εισαι φτιαγμενη για πολλα καλα, κανε οσα δεν εκανα εγω". Κι οσο θα θελω να βγαλω το παρελθον μου ασπροπροσωπο, τοσο θα βυθιζομαι σ' αυτο. Θα μου λεει "πρεπει να απογαλακτιστεις" και θα το παιρνω αγκαλια και θα κλαιω. Οχι μπροστα του. Μη φανει οτι ειμαι ευαισθητη. Γαμω το παρελθον που μου ξυπναει τα πιο ομορφα συναισθηματα τις πιο ασχημες στιγμες.