Ήρθε η στιγμή για νέα ανάρτηση. Είχα καιρό να γράψω. Δε με λυπεί τόσο το γεγονός ότι δεν έγραφα, όσο το ότι δεν μπορούσα να εκφράσω αυτό που ένιωθα. Και όχι τόσο που δεν μπορούσα να το εκφράσω, όσο το ότι δεν θα υπήρχαν οι κατάλληλοι αναγνώστες για να καταλάβουν τα μισόλογά μου. Και όχι τόσο το ότι δεν υπήρχαν οι κατάλληλοι, όσο το ότι υπήρχαν οι ακατάλληλοι.
Όχι ότι τώρα θα γράψω και τίποτα συναρπαστικό. Απλά, με εκνευρίζει ο εαυτός μου ώρες ώρες. Το πόδι δεν σταματάει να πηγαίνει πάνω κάτω και τώρα έχω πραγματικά νεύρα. Δεν ξέρω τι θέλω, και κατηγορώ τους γύρω μου που δεν ξέρουν τι θέλουν από μένα. Ποτέ δεν ήμουν από τους ανθρώπους που θα αφοσιωθούν 100% σε ένα αντικείμενο και θα το κάνουν τέλεια. ΌΧΙ. Η Εύα από μικρό παιδί ήθελε 10 πράγματα να τα κάνει αρκετά καλά - ποτέ τέλεια. Λούσου τα τώρα Εύα που μεγάλωσες. Θα μου πεις, γιατί δεν αφοσιώνεσαι τώρα; Θα σου πω ότι όλα είναι μια συνήθεια και θα μπω στο καβούκι μου μέχρι να ξεπεράσω και αυτό το εμπόδιο.
Είναι αυτό που νομίζεις ότι ένα πρόβλημά σου θα κρατάει για πάντα, ενώ δεν έχεις καταλάβει ότι κρατάει απλώς μέχρι να το ξεπεράσεις. Σκέψου το τελευταίο σοβαρό πρόβλημα που είχες. Σοβαρό; Μαλακίες. Δεν μιλάμε για αρρώστιες και όντως σοβαρά προβλήματα. Μιλάμε για τα καθημερινά ημισοβαρά προβλήματα που σπάνε τη μονοτονία. Το σκέφτηκες; Σκέφτηκες πώς το ξεπέρασες; Είδες πόσο γελοίο ήταν; Σου κατέστρεφε τις μέρες και η λύση του ήταν εξ αρχής μέσα στο μυαλό σου. Τα βράδια πριν κοιμηθείς ήταν το μόνο σου άγχος, που χαλούσε τα σχέδια της επόμενης μέρας, αλλά δεν καταλάβαινες ότι εσύ τα δημιουργείς όλα.
ΑΝΤΙΚΡΟΥΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΙΚΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΤΕΜΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. Δεν ξέρω τι θέλω, τι με ενοχλεί, τι να κάνεις για να με βοηθήσεις. Δεν ξέρω αν πρέπει να σε παίρνω στα σοβαρά, δεν ξέρω αν πρέπει να στρωθώ στο διάβασμα, δεν ξέρω αν πρέπει να λιώσω στην προπόνηση, δεν ξέρω αν πρέπει να σε κοιτάω τα πρωινά, δεν ξέρω αν πρέπει μιλήσω, να σου πω τι με ενοχλεί, ή να σου πω τι να κάνεις σωστά. ΑΝ ΑΥΤΟ ΖΩΗ ΤΟ ΛΕΝΕ, ΔΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΓΙΑ ΑΥΤΗ.
Κάτι κάνω λάθος. Πάντα κάτι θα κάνω λάθος και όσο ο καιρός περνάει εγώ λυπάμαι. Και όσο φτάνει το τέλος, τα δάκρυα είναι έτοιμα. Και όσο είναι έτοιμα, τόσο μεγαλώνει το άγχος. Και όσο μεγαλώνει το άγχος, τόσο έρχεται η δύσπνοια. Και όσο έρχεται η δύσπνοια, τόσο εγώ δεν υπάρχω - ούτε σαν ιδέα, ούτε σαν έννοια.
Θα κάτσω λοιπόν με τις γαμημένες δικαιολογίες αγκαλιά και θα κλαίω τη μοίρα μου. Αντίο.
Όχι ότι τώρα θα γράψω και τίποτα συναρπαστικό. Απλά, με εκνευρίζει ο εαυτός μου ώρες ώρες. Το πόδι δεν σταματάει να πηγαίνει πάνω κάτω και τώρα έχω πραγματικά νεύρα. Δεν ξέρω τι θέλω, και κατηγορώ τους γύρω μου που δεν ξέρουν τι θέλουν από μένα. Ποτέ δεν ήμουν από τους ανθρώπους που θα αφοσιωθούν 100% σε ένα αντικείμενο και θα το κάνουν τέλεια. ΌΧΙ. Η Εύα από μικρό παιδί ήθελε 10 πράγματα να τα κάνει αρκετά καλά - ποτέ τέλεια. Λούσου τα τώρα Εύα που μεγάλωσες. Θα μου πεις, γιατί δεν αφοσιώνεσαι τώρα; Θα σου πω ότι όλα είναι μια συνήθεια και θα μπω στο καβούκι μου μέχρι να ξεπεράσω και αυτό το εμπόδιο.
Είναι αυτό που νομίζεις ότι ένα πρόβλημά σου θα κρατάει για πάντα, ενώ δεν έχεις καταλάβει ότι κρατάει απλώς μέχρι να το ξεπεράσεις. Σκέψου το τελευταίο σοβαρό πρόβλημα που είχες. Σοβαρό; Μαλακίες. Δεν μιλάμε για αρρώστιες και όντως σοβαρά προβλήματα. Μιλάμε για τα καθημερινά ημισοβαρά προβλήματα που σπάνε τη μονοτονία. Το σκέφτηκες; Σκέφτηκες πώς το ξεπέρασες; Είδες πόσο γελοίο ήταν; Σου κατέστρεφε τις μέρες και η λύση του ήταν εξ αρχής μέσα στο μυαλό σου. Τα βράδια πριν κοιμηθείς ήταν το μόνο σου άγχος, που χαλούσε τα σχέδια της επόμενης μέρας, αλλά δεν καταλάβαινες ότι εσύ τα δημιουργείς όλα.
ΑΝΤΙΚΡΟΥΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΙΚΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΤΕΜΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. Δεν ξέρω τι θέλω, τι με ενοχλεί, τι να κάνεις για να με βοηθήσεις. Δεν ξέρω αν πρέπει να σε παίρνω στα σοβαρά, δεν ξέρω αν πρέπει να στρωθώ στο διάβασμα, δεν ξέρω αν πρέπει να λιώσω στην προπόνηση, δεν ξέρω αν πρέπει να σε κοιτάω τα πρωινά, δεν ξέρω αν πρέπει μιλήσω, να σου πω τι με ενοχλεί, ή να σου πω τι να κάνεις σωστά. ΑΝ ΑΥΤΟ ΖΩΗ ΤΟ ΛΕΝΕ, ΔΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΓΙΑ ΑΥΤΗ.
Κάτι κάνω λάθος. Πάντα κάτι θα κάνω λάθος και όσο ο καιρός περνάει εγώ λυπάμαι. Και όσο φτάνει το τέλος, τα δάκρυα είναι έτοιμα. Και όσο είναι έτοιμα, τόσο μεγαλώνει το άγχος. Και όσο μεγαλώνει το άγχος, τόσο έρχεται η δύσπνοια. Και όσο έρχεται η δύσπνοια, τόσο εγώ δεν υπάρχω - ούτε σαν ιδέα, ούτε σαν έννοια.
Θα κάτσω λοιπόν με τις γαμημένες δικαιολογίες αγκαλιά και θα κλαίω τη μοίρα μου. Αντίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου