Θα με βρω

Ήταν λέει πρωί με καφέ και πρωινή ξενέρα - επειδή ξημέρωσε και δεν είμαι ξαφνικά αυτή που θα ήθελα - και χτύπησε η πόρτα. Ήταν εκεί όλοι οι σημαντικοί άνθρωποι της ζωής μου. Μου λένε με μια φωνή "Ευάκι μου... που είσαι; Σε ψάχνω παντού."
Απειλούμαι. Πρέπει να απαντήσω.
"Μα εδώ ακριβώς είμαι. Εδώ που με άφησες."
"Δε σε βλέπω. Προχώρησες; Θα χαρώ πολύ για αυτό."
"Όχι ακριβώς. Έχασα για λίγο τον εαυτό μου τον τελευταίο καιρό αλλά δεν σε ξεχνώ."
"Δεν τον έχασες τον τελευταίο καιρό. Έχω έρθει και παλιότερα."
Απειλούμαι.
"Όχι εδώ ήμουν. Ξέρεις είχα κρυφτεί για να χωρέσω."
"Να χωρέσεις πού καρδιά μου;"
"Ε εδώ κι εκεί. Όπου με δεχτούν."
"Μα εσύ δεν ήσουν έτσι. Εμένα με χώραγες, δεν σε χώραγα. Σε ήθελα και σε απαιτούσα. Αν δεν σε ήθελα, δεν θα ήσουν εκεί. Ήσουν εκεί μόνο όταν το ήθελες και για όσο το άντεχες. Μικρό κορίτσι. Πόσο μικρό κορίτσι δεν φαινόσουν τότε! Τώρα σα να μίκρυνες. Μίκρυνες και δεν σου πάει. Έχει χαθεί η δύναμη της φωνής σου. Δεν φαίνεσαι καθόλου δυνατή και αναμασάς λόγια και πράξεις."
"Τώρα μίκρυνα για να χωράω. Η δύναμη της φωνής μου χάθηκε στην προσπάθειά μου να παίρνω ολοκληρωμένες ανάσες. Και αναμασάω για να γίνω παθητική. Γιατί η ενέργεια τους διώχνει τους ανθρώπους γλυκό μου..."
"Αν θες να είσαι παθητική, κοίτα τουλάχιστον να το γουστάρεις."
"Το γουστάρω. Κι ακόμα κι αν δε το γουστάρω όσο κάποτε, έχω χαραμίσει και θυσιάσει πολλά σε αυτό για να σου πω έτσι απλά ότι δεν το γουστάρω κι ότι με κουράζει ψυχικά."
"Το μυστικό είναι απλό. Μη θυσιάσεις άλλα. Λένε "να πηγαίνεις εκεί που τρέμουν τα πόδια σου". Όχι από φόβο. Όχι από τη ματωμένη σου καρδούλα, Όχι από λύπη γαμώ την πουτάνα μου, όσο κι αν χώρας μέσα σε αυτή."
"Μη βρίζεις."
"Μη προσπαθείς να χωρέσεις μάταια."
"Σου το έχω πει τόσες φορές να μη βρίζεις...."
"Μην κουμπώνεις στραβά σε αγκαλιές. Μετά δεν θα ξεκουμπώνεις."
"Μα δε θέλω να ξεκουμπώσω."
"Μα δεν μπορείς."