Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016

Το κουκί


Στο Κουκάκι είμαστε.
Μεσημέρι.


Τις παίρνει το μάτι μου και το αυτί μου όπως έρχονται.
Είναι από αυτές τις τύπισσες 65φεύγα, 70.
Φτάνουν οι φωνές τους πριν από εκείνες.
Αμφίεση παραλίας. Ύφος νευριασμένου έφηβου. 


Ποιητικά παιδαρέλια. Έτσι έμοιαζαν.
Είναι τρεις. Φίλες φαίνονται, καρδιακές.
Μπορεί βέβαια να είναι και από εκείνους τους ανθρώπους,
που έχουν γνωστούς για φίλους και οικογένεια μαζί - ταυτόχρονα.
Βολεύονται όπως όπως στο στρογγυλό τραπεζάκι.
"Έλα μωρή, πήγαινε πιο κει." Χαχανητά.


Πήραν το γνωστό. Κατά τα λεγόμενά τους.
Ουζάκια και κάτι να τσιμπήσουν.
Ζητήσαμε αναπτήρα κάποια στιγμή.
Μας κοίταξαν με το βλέμμα της θείας,
που έμαθε ότι καπνίζεις και σου δίνει στη ζούλα τσιγάρα.
"Όποτε θέλετε εδώ θα είναι." Χαχανητά.
Μετά από ώρα, έχοντας πιει μόνο δύο ποτηράκια η κάθε μία,
σηκώνονται να φύγουν.
"Τι ωραία που περάσαμε", είπε η μία, 
"Ντέφι είμαι." Χαχανητά.
"Από το πεζοδρόμιο μωρή τρελή να πηγαίνεις."

Τις βλέπεις;
Ο,τι κι αν επιλέξεις να κάνεις στο "μετά" σου, αν είσαι τυχερός,
θα καταλήξεις εδώ, γύρω από το τραπέζι στο κουκί. Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Καλοπερασάκιδες. Ξέρεις ποιά είναι η ουσία, ρε μαλάκα;
Όταν τσουγκρίσεις αυτό το ποτήρι με το ούζο, σε πενήντα χρόνια,
να κοιτάς πίσω και να λες: "Τι ωραία που περάσαμε."

Να υπηρετήσεις την αλήθεια που έχεις μέσα στο κεφάλι σου, αυτή - ναι - που πολλοί θαυμάζουν και δεν ξέρουμε γιατί. Να μην κλείσεις καμία πόρτα. Να μην πεις "Αυτό το μαγαζί είναι πολύ ροζ, δεν θα ζητήσω δουλειά." Είτε είναι, είτε δεν είναι γραμμένο το μονοπάτι που θα ακολουθήσουμε στο χέρι μας, είναι στην καρδιά μας. Ξέρουμε κάθε βήμα, κάθε στροφή, κάθε αποφυγή. 


"Να επιλέγεις να γράφεις, για να έχω αφορμή να νιώθω μαζί σου."

2 σχόλια:

  1. Στην υγειά κι αυτών που, κατά καιρούς, λείπουν και ξεχνάμε ότι άλλοτε τους είχαμε σκιά μας. Και πάλι εδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανυπομονουσα, Ολο σκεφτομουν "οι πανελληνιες τελειωσαν , θα ξαναρχισει να γραφει " . Και επιτελους με συγκινησες παλι. Θα ελεγα πως αυτη την φορα ηταν η νοσταλγια του πριν και του μετα , κατι απο την κλασσικη συγκινηση του "θελω να βαλω τα κλαματα" και του χαμογελαω για ο,τι περασε και ο,τι ερχεται. Φαινεται η διαφορα στο πως γραφεις τωρα. Αλλαξε κατι , τουλαχιστον αυτην την φορα , και εγινε ο λογος σου πιο αισιοδοξος και πιο ηρεμος . Και νομιζω πως αυτο ειναι και το υπεροχο του να διαβαζεις τα κειμενα αλλων ανθρωπων . Βλεπεις πως ενιωθα την στιγμη που εγραφαν, ισως κιολας , αν στο επιτρεπουν, να καταφερεις να τους μαθεις .
    Αρα λοιπον ειναι καιρος πια να αναμενουμε για τις πορτες που θα ανοιξουν, αφηνοντας τους ανθρωπους να θαυμαζουν -εγω προσωπικα το κανω - την αληθεια μεσα σου .

    ΑπάντησηΔιαγραφή