Οι "φίλοι" μου

Η άνοιξη έφτασε και τα πρόσωπα των φίλων μου έγιναν πάνινα, λευκά, χλωμά. Η ζωή έμοιαζε όμορφη και εμείς είμασταν τόσο θλιμμένοι. Ήμασταν τόσο λίγοι και τόσο μόνοι. Σκόρπιοι εδώ και εκεί, χωρίς συγκεκριμένο λόγο και ουσία. Εκείνη ήταν όμορφη, ξέγνοιαστη -σαν παιδί χωρίς έννοιες- και εμείς τόσο απόμακροι, τόσο ξένοι. Τόσοι δρόμοι περπατημένοι χίλιες φορές πάνω-κάτω, τόσα απότομα χρώματα, τόσα φευγαλέα πρόσωπα, τόσα όνειρα που σήμερα δε θυμάμαι. Κι εκείνοι ήταν όμορφοι, σαν τις φωτογραφίες στο δωμάτιο μου, απλοί, άχρωμοι και μόνοι. Με δάκρυα για μάτια. Και το φώς.. Το φως πολύ μας έλειπε. Η αλήθεια. Ήταν όλα τόσο ψεύτικα, τόσο σκοτεινά. Οι φίλοι επέλεξαν την Άνοιξη να βαφτίσουν τους φωτεινούς τους χαρακτήρες. Επέλεξαν τη σιωπή για να γίνουν ελπίδα και αργότερα κρότος. Επέλεξαν το τίποτα μιας και το κάτι μόνο να πνίξει νοιάζεται.

Οι φίλοι, τα χρώματα, το ψέμα και το τίποτα. Και εκείνοι ήταν τόσο θλιμμένοι και τόσο μόνοι.. Ήταν τόσο φωτεινοί.