Η τελευταία ανάρτηση, πριν 6 μήνες: "Περιμένω". Δε με νοιάζει τι θα πείτε, πώς θα με χαρακτηρίσετε, τι δε θα ξέρω, τι θα φαντάζομαι, τι θα με τρώει, τι δε θα μου λες. Δε με νοιάζει τίποτα από όλα αυτά τώρα. Και δεν είναι για σένα αυτή η ανάρτηση. Δεν είναι ότι κλαίγομαι. Για μένα είναι, γιατί όλο αυτό για μένα ξεκίνησε, όχι για τους άλλους. Και δεν με νοιάζει τι παίχτηκε, ποιός φταίει, τι είπα. Με νοιάζει ότι μπαίνουν οι άλλοι στη θέση μου. Με νοιάζει που πια δε θα είμαι το πρώτο τηλέφωνο. Και δεν είμαστε πια σε εκείνο το καλοκαίρι. Θα ήθελα να γυρίσω; Ναι, με όρους. Θα ήθελα πολύ, θα έδινα αρκετά για να γυρίσω. Και θα μετάνιωνα αύριο. Αλλά μεθαύριο θα ήμουν πάλι καλά. Γιατί θα ήμουν πάλι το πρώτο τηλέφωνο. Και θα με ένοιαζε τι θα πείτε, πώς θα με χαρακτηρίσετε, τι δε θα ξέρω, τι θα φαντάζομαι, τι θα με τρώει, τι δε θα μου λες. Και θα σε ρωτούσα και θα μου έλεγες "Άσε με ρε Εύα...". Αλλά πάλι δε θα με ένοιαζε, γιατί θα ήμουν πάλι το πρώτο τηλέφωνο και αυτή που "θα καταλάβαινε". Οτιδήποτε. Αλλά δεν είμαι και ειλικρινά δεν ξέρω τι με στεναχωρεί πιο πολύ. Αν κάτι με στεναχωρεί. Μπορεί να μου έλυνες την απορία, όπως πάντα-περίπου-, αλλά δεν είσαι στις τελευταίες κλήσεις μου, ούτε πάνω πάνω στις συνομιλίες μου. Και δεν ξέρω αν θέλω να γίνεις, αν θες εσύ. Και δεν ξέρω τι περιμένω μετά απο αυτό. Και κουράζομαι, αλλά δε με νοιάζει τι θα πείτε πια. Άρα μείον ένα βάρος. 'Ηταν και το μεγαλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου