καλώς μπήκε.

 Μπήκε και το 13' που λέγαμε: "άντε μπας και δούμε άσπρη μέρα" και οι μέρες είναι κατράμι, χειρότερες από πριν. Μεταφορικά μιλάω, όπως τις περισσότερες φορές άλλωστε. Είναι αυτό που θες να έρθει πίσω το 12', που ήσουν σίγουρος ότι δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να το πεις αυτό. Κι όμως το λες και το αναζητάς και ίσως έχεις δίκιο. Τι απολογισμό να κάνω για το 12'; Από τις 365 μέρες, ίσως να άξιζαν μερικές καλές στιγμές. Ίσως συνολικά ένας μήνας. Μη με ρωτήσεις ποιος. Άξιζαν μερικοί άνθρωποι. Μερικές στιγμές με αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό ήταν για εμένα το 12'. Άδεια χρονιά. Σαφώς και ωρίμασα μέσα σ' αυτούς τους 12 μήνες αλλά εγώ θέλω το κάτι παραπάνω. Θέλω να εξιστορώ όλες τις όμορφες στιγμές, να έχω κουραστεί να μιλάω, να έχει κουραστεί κ αυτός που θα μ' ακούει, και σαφώς να ξεχάσω κάποιες ΤΌΣΕΣ πολλές που θα είναι. Θέλω χρονιές ΓΕΜΆΤΕΣ. Πως το λένε; Με υπερβολή. Στο live της Μποφίλιου, στο "Εν λευκώ" φώναζα μαζί της τον αγαπημένο μου στίχο: "ΤΟ ΠΡΌΒΛΗΜΑ ΜΟΥ Η ΥΠΕΡΒΟΛΉ ΜΟΥ". Άλλα ξαφνικά δεν το θεωρώ τόσο μεγάλο πρόβλημα. Μπορεί να έχει αρνητική έννοια αυτή η υπερβολή αλλά από να μην υπάρχει ζωντάνια και ψυχή θέλω την υπερβολή μου πίσω.
 Υ.Σ.1 Η απάθεια μου αρχίζει και με κουράζει.
 Υ.Σ.2 2013 κάνε κάτι με εμένα.