Θα έρθει η στιγμή. Άν έρθει...

Θα έρθει η στιγμή που όλα αυτά που νιώθεις, σκέφτεσαι και αναλύεις
θα γίνουν κομμάτια.
Θα τα θυμάσαι και θα τα βρίσκεις ανούσια.
Θα εύχεσαι να ήταν το μόνο πρόβλημά σου.
Θα κοιτάς τον καθρέφτη, αν έχεις ακόμα το θάρρος,
και θα βλέπεις το κενό.
Οι προτεραιότητες που πρέπει τώρα να βάλεις,
θα στέκονται εμπόδιο για τα όνειρά σου.
Η μαγική πίστη στη ζωή που πιθανώς έχω,
δε μ' αφήνει να κρύψω το γεγονός
ότι όλα μπορούν τα διορθωθούν
όταν υπάρχει θέληση.
Αν δεν υπάρχουν όμως τα θεμέλια;
Αν, αν, αν...
Αυτά τα δύο γραμματάκια δεν μπορούν να σου επιτρέψουν
να πάρεις μια απόφαση.
Μια τελειωτική απόφαση. Ίσως εκεί είναι και το ενδιαφέρον.
Όλα αφήνονται στην τύχη. Όλα; Όχι ακριβώς όλα.
Μπορείς να κάνεις πολλά που θα βοηθήσουν την τύχη σου.
Μισώ το αν όπως μερικούς ανθρώπους ορισμένες στιγμές.
Τονίζω το ορισμένες.
Το θέμα είναι να αφήσεις τον εαυτό σου να αποφασίσει.
Να του επιτρέψεις να κάνει αυτό που θέλει.
Ας είναι αυτή η μία και μοναδική προτεραιότητα. Με όποιο κόστος.

"Γιατί έρχεται κάποια στιγμή που σταματάς να πιστεύεις στα παραμύθια. Που κοιτάς κατάματα τον έξω κόσμο και σου πληγώνει όλες εκείνες τις φορές που άφησες τον εαυτό σου να πιστέψει στη "μαγική ζωή". Και το πρόβλημα είναι ότι άφησες κάποια παραμύθια ανολοκλήρωτα..."