Χρώματα, τοπία, μυρωδιές, αισθήσεις, όλα ένα. Αυτό το ένα είναι κάτι που μου θυμίζει τη μορφή σου. Τη μορφή σου στην καλύτερη εκδοχή της. Τη μορφή σου όταν είσαι μαζί μου.
Μ' αρέσει όταν περπατάω στο δρόμο να κοιτάζω ευθεία, να βλέπω που θα πάω, που θα καταλήξω. Να λέω "το στενό που πρέπει να στρίψω, απέχει έξι στενά από εδώ, είναι τόσο μακριά". Μ' αρέσει όταν φτάνω, να εκπλήσσομαι από το πόσο γρήγορα διένυσα την απόσταση. Μ' αρέσει να κοιτάζω πίσω μου και να βλέπω από πού ξεκίνησα. Ασυναίσθητα στο μυαλό μου έρχεται η διαδρομή προς το σπίτι σου.
Όλα αυτά που μου άρεσαν κάποτε, τώρα δεν έχουν κανένα νόημα. Όταν είμαι καθ'οδών, δεν κοιτάω πού θα φτάσω. Κοιτάω κάτω. Ξέρω ότι κάθε βήμα με φέρνει πιο κοντά. Αν επιταχύνω, θα κερδίσουμε παραπάνω ώρα μαζί. Δεν κοιτάω πια πίσω, μου θυμίζει τη διαδρομή μου, όταν γυρίζω πίσω, όταν σ' έχω αφήσει ήδη στο πάρκο. Και πονάει. Ο δρόμος του γυρισμού.
Πάντοτε έπαιρνα μετρό. Πλέον δεν παίρνω, γιατί δεν καταφέρνω ποτέ να σε αφήσω νωρίτερα για να πάω προς το δρόμο του μετρό. Συνεχίζω ευθεία μαζί σου. Όταν δω το πάρκο, ξέρω ότι ήρθε η ώρα του αποχωρισμού. Βασανιστικό. Ταυτόχρονα όμως... και η ώρα της αγκαλιάς! Η δύναμη για να περπατήσω προς το σπίτι μου. Δε θυμάμαι κανέναν "γυρισμό". Πάντα έχω στο μυαλό μου κάτι άλλο -τί άραγε- και η ώρα μέχρι να φτάσω κυλάει τρομακτικά γρήγορα.
Μ' αρέσει όταν μπαίνω στο facebook να κάνω κάποια πράγματα με τη σειρά. Πρώτα ειδοποιήσεις, μετά μηνύματα. Αν υπάρχουν πάνω από τρία μηνύματα, τότε τα ανοίγω πρώτα. Πλέον δεν τηρώ αυτή τη σειρά. Όσα μηνύματα, όσες ειδοποιήσεις κι αν υπάρχουν, βρίσκω το δικό σου όνομα για να σου στείλω μήνυμα. Οτιδήποτε.
Βλέπεις πώς αλλάζουν οι συνήθειες; Πάντα φοβόμουν τα τέλη. Τώρα -εξαιτίας σου- φοβάμαι τη φθορά, όσο τίποτα. Είναι αυτό, που το φως του ανθρώπου που σε τραβάει απ' το βούρκο είναι ατέλειωτο. Αυτόφωτο. Δε χρειάζεσαι άλλους για να πάρεις ενέργεια και φως. Κι όταν αυτό χάνεται, εγώ είμαι εκεί, να κάνω ο,τι περνάει απ' το χέρι μου για να σου δώσω πίσω τη λάμψη που τόσες φορές μου χάρισες. Θα είμαι πάντα εκεί να μοιραζόμαστε τις λάμψεις.. και τα σκοτάδια μας.
Υ.Γ. σ'αγαπάω.
Μ' αρέσει όταν περπατάω στο δρόμο να κοιτάζω ευθεία, να βλέπω που θα πάω, που θα καταλήξω. Να λέω "το στενό που πρέπει να στρίψω, απέχει έξι στενά από εδώ, είναι τόσο μακριά". Μ' αρέσει όταν φτάνω, να εκπλήσσομαι από το πόσο γρήγορα διένυσα την απόσταση. Μ' αρέσει να κοιτάζω πίσω μου και να βλέπω από πού ξεκίνησα. Ασυναίσθητα στο μυαλό μου έρχεται η διαδρομή προς το σπίτι σου.
Όλα αυτά που μου άρεσαν κάποτε, τώρα δεν έχουν κανένα νόημα. Όταν είμαι καθ'οδών, δεν κοιτάω πού θα φτάσω. Κοιτάω κάτω. Ξέρω ότι κάθε βήμα με φέρνει πιο κοντά. Αν επιταχύνω, θα κερδίσουμε παραπάνω ώρα μαζί. Δεν κοιτάω πια πίσω, μου θυμίζει τη διαδρομή μου, όταν γυρίζω πίσω, όταν σ' έχω αφήσει ήδη στο πάρκο. Και πονάει. Ο δρόμος του γυρισμού.
Πάντοτε έπαιρνα μετρό. Πλέον δεν παίρνω, γιατί δεν καταφέρνω ποτέ να σε αφήσω νωρίτερα για να πάω προς το δρόμο του μετρό. Συνεχίζω ευθεία μαζί σου. Όταν δω το πάρκο, ξέρω ότι ήρθε η ώρα του αποχωρισμού. Βασανιστικό. Ταυτόχρονα όμως... και η ώρα της αγκαλιάς! Η δύναμη για να περπατήσω προς το σπίτι μου. Δε θυμάμαι κανέναν "γυρισμό". Πάντα έχω στο μυαλό μου κάτι άλλο -τί άραγε- και η ώρα μέχρι να φτάσω κυλάει τρομακτικά γρήγορα.
Μ' αρέσει όταν μπαίνω στο facebook να κάνω κάποια πράγματα με τη σειρά. Πρώτα ειδοποιήσεις, μετά μηνύματα. Αν υπάρχουν πάνω από τρία μηνύματα, τότε τα ανοίγω πρώτα. Πλέον δεν τηρώ αυτή τη σειρά. Όσα μηνύματα, όσες ειδοποιήσεις κι αν υπάρχουν, βρίσκω το δικό σου όνομα για να σου στείλω μήνυμα. Οτιδήποτε.
Βλέπεις πώς αλλάζουν οι συνήθειες; Πάντα φοβόμουν τα τέλη. Τώρα -εξαιτίας σου- φοβάμαι τη φθορά, όσο τίποτα. Είναι αυτό, που το φως του ανθρώπου που σε τραβάει απ' το βούρκο είναι ατέλειωτο. Αυτόφωτο. Δε χρειάζεσαι άλλους για να πάρεις ενέργεια και φως. Κι όταν αυτό χάνεται, εγώ είμαι εκεί, να κάνω ο,τι περνάει απ' το χέρι μου για να σου δώσω πίσω τη λάμψη που τόσες φορές μου χάρισες. Θα είμαι πάντα εκεί να μοιραζόμαστε τις λάμψεις.. και τα σκοτάδια μας.
Υ.Γ. σ'αγαπάω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου