Ξημερώματα πρωτοχρονιάς. Σχεδόν μεθυσμένη, κάνω μια πρόβλεψη για το χρόνο που έρχεται και παράλληλα δίνω και μια υπόσχεση στον εαυτό μου. "Πιστεύω στο '14. Καληνύχτα." Τέσσερις μήνες και δέκα μέρες αργότερα έρχεται κάποιος να μου επιβεβαιώσει αυτή μου την πρόβλεψη - σχεδόν ευχή. Το καλύτερο δώρο γενεθλίων. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι πιο όμορφο.
Είναι υπέροχο το συναίσθημα όταν έρχεται κάποιος απ' το πουθενά για να γίνει όλη σου η ζωή. Είναι υπέροχο, μοναδικό, πολύ τυχερό, απόλυτα αξιαγάπητο, τρομακτικά αξιοζήλευτο. Αξιοζήλευτο, ναι. Και θα μου πεις ότι δε θες να μαθευτεί, δε θες κανείς να καταλάβει το μέγεθος αυτής της αγάπης. Πριν λίγο καιρό θα σου έλεγα ότι έχεις δίκιο. Θα ήμουν η πρώτη που θα το "έκρυβε". Θα έφευγα σχεδόν κρυφά απ' το στενό σου και η αγκαλιά μου θα ήταν σύντομη και τρομαγμένη. Θα πήγαινα σπίτι, θα ανέβαζα το "όχι μαζί", απ' την ερμηνεία της Μποφίλιου φυσικά, και θα τραγουδούσα μαζί της "Δε θέλω να μας δούνε, μισώ το μάτι τους." Δε θα δημοσίευα τίποτα σε αυτό το blog γιατί ναι, πιστεύω στο κακό μάτι και στην αρνητική ενέργεια που κάποιος μπορεί να σου μεταφέρει.
Όμως τώρα όχι. Τώρα είναι αλλιώς. Τώρα μαζί σου δε φοβάμαι τίποτα. Εμείς μαζί είμαστε μπόμπα κέντα. Σπάμε τα πάντα. Η αρνητική τους ενέργεια είναι ασήμαντα φύλλα. Δε μας τρομάζουν, δε μας αγχώνουν. Για αυτό τώρα η αγκαλιά μου είναι δυνατή, σίγουρη. Φεύγω χαμογελαστή απ' το πάρκο και αν με κοιτάξει κάποιος στα μάτια μπορεί να διακρίνει μέχρι και το όνομά σου. Γυρίζω στο σπίτι και ανεβάζω το "πώς σου μοιάζει το φως." Το blog μου είναι χαραγμένο με την αγάπη μου για εσένα και την επιρροή που μου ασκείς.
Βλέπεις τη διαφορά; Η μπόμπα κέντα δεν σπάει. Είναι σαν να ενώνουμε τα φύλλα μας και να τους κερδίζουμε όλους. Ο μόνος "φόβος" που μπορεί να έχουμε είναι να μην μπορούμε πια να συνεργαστούμε για να τα ενώσουμε και να "βγούμε". Είδες τι μου έχεις κάνει; Μου έχεις βγάλει μια ευχή αληθινή και μου ΄χεις σώσει ένα χρόνο. Έχεις αλλάξει τη θεωρία μου για την αρνητική ενέργεια και τη ζήλια του κόσμου. Με έχεις κάνει να γλιτώσω από άσχημες καταστάσεις και να φύγω από άλλες που ήθελα από καιρό. Με έχεις κάνει να πιστέψω ξανά. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να σου πω ένα τεράστιο ευχαριστώ. Ευχαριστώ για όλες εκείνες τις φορές... Και επειδή μπορώ πλέον, θα το φωνάζω. Θα φωνάζω ότι σ' ευχαριστώ κι ότι σ' αγαπάω. Επειδή πλέον μπορώ!
Είναι υπέροχο το συναίσθημα όταν έρχεται κάποιος απ' το πουθενά για να γίνει όλη σου η ζωή. Είναι υπέροχο, μοναδικό, πολύ τυχερό, απόλυτα αξιαγάπητο, τρομακτικά αξιοζήλευτο. Αξιοζήλευτο, ναι. Και θα μου πεις ότι δε θες να μαθευτεί, δε θες κανείς να καταλάβει το μέγεθος αυτής της αγάπης. Πριν λίγο καιρό θα σου έλεγα ότι έχεις δίκιο. Θα ήμουν η πρώτη που θα το "έκρυβε". Θα έφευγα σχεδόν κρυφά απ' το στενό σου και η αγκαλιά μου θα ήταν σύντομη και τρομαγμένη. Θα πήγαινα σπίτι, θα ανέβαζα το "όχι μαζί", απ' την ερμηνεία της Μποφίλιου φυσικά, και θα τραγουδούσα μαζί της "Δε θέλω να μας δούνε, μισώ το μάτι τους." Δε θα δημοσίευα τίποτα σε αυτό το blog γιατί ναι, πιστεύω στο κακό μάτι και στην αρνητική ενέργεια που κάποιος μπορεί να σου μεταφέρει.
Όμως τώρα όχι. Τώρα είναι αλλιώς. Τώρα μαζί σου δε φοβάμαι τίποτα. Εμείς μαζί είμαστε μπόμπα κέντα. Σπάμε τα πάντα. Η αρνητική τους ενέργεια είναι ασήμαντα φύλλα. Δε μας τρομάζουν, δε μας αγχώνουν. Για αυτό τώρα η αγκαλιά μου είναι δυνατή, σίγουρη. Φεύγω χαμογελαστή απ' το πάρκο και αν με κοιτάξει κάποιος στα μάτια μπορεί να διακρίνει μέχρι και το όνομά σου. Γυρίζω στο σπίτι και ανεβάζω το "πώς σου μοιάζει το φως." Το blog μου είναι χαραγμένο με την αγάπη μου για εσένα και την επιρροή που μου ασκείς.
Βλέπεις τη διαφορά; Η μπόμπα κέντα δεν σπάει. Είναι σαν να ενώνουμε τα φύλλα μας και να τους κερδίζουμε όλους. Ο μόνος "φόβος" που μπορεί να έχουμε είναι να μην μπορούμε πια να συνεργαστούμε για να τα ενώσουμε και να "βγούμε". Είδες τι μου έχεις κάνει; Μου έχεις βγάλει μια ευχή αληθινή και μου ΄χεις σώσει ένα χρόνο. Έχεις αλλάξει τη θεωρία μου για την αρνητική ενέργεια και τη ζήλια του κόσμου. Με έχεις κάνει να γλιτώσω από άσχημες καταστάσεις και να φύγω από άλλες που ήθελα από καιρό. Με έχεις κάνει να πιστέψω ξανά. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να σου πω ένα τεράστιο ευχαριστώ. Ευχαριστώ για όλες εκείνες τις φορές... Και επειδή μπορώ πλέον, θα το φωνάζω. Θα φωνάζω ότι σ' ευχαριστώ κι ότι σ' αγαπάω. Επειδή πλέον μπορώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου