Αντίο

Και ξαφνικά είμαι εδώ με τις λεξούλες μου. Αντιμέτωπη, δε μπορώ να ξεφύγω. Και δε θέλω. Όλα είναι κύκλος. Τώρα το βλέπω ξεκάθαρα. Είμαι πάλι πίσω λοιπόν, στο φόβο για τα τέλη. Με γοητεύει πια. Πέρασε αρκετός χρόνος σιγουριάς και ο μ' εκδικείται ο ίδιος. Μ' εκδικείται η μοίρα μου. Ή η δικιά σου, δεν έχει σημασία. Είμαι εδώ, σαν να μην πέρασε μια μέρα, να ψάχνω κάτι δικό μου, κάτι πιο βαθύ από ο,τι αντέχω. Αδιάκοπα, αδιαμφισβήτητα, άφοβα. Πώς λέμε truly, madly, deeply; Που δε θα το ξαναπούμε βέβαια. Ε αυτό. Πώς λέγαμε "γιατί έχει μάθει πια το σώμα μου να καίγεται, μα απαγορεύεται"; Ε κι αυτό! Πόσα λέγαμε τελικά; [...]

"Φτάνει μόνο να πιστέψω κι εγώ." Μάλιστα. Αυτό είμαι. Ο,τι κι αν κάνω. Όσο αλλάζω, χρόνο χάνω. Λόγια περιττά. Συναισθήματα συγκεχυμένα. Κάτι πήγε λάθος αυτή τη χρονιά. Ο,τι μου έδωσε η προηγούμενη μου το πήρε αυτή, διπλά. Διακρίνω ένα φωτεινό μονοπάτι, μοναχικό βεβαία. Να μου πεις "όλα μοναχικά τα βλέπεις τώρα." Ε ναι, έχεις δίκιο. 68 + 1 λόγοι διακρίνονται ξεκάθαρα στο μυαλό μου και προσπαθώ να τους χαράξω κάπου εκεί μέσα να μου κάνουν παρέα. Το λεγόμενο τελευταίο φιλί, καταστροφή. Φρέσκια πληγή. Επούλωση. Ναι! Αυτό είναι που χρειάζομαι. Και μια καινούρια αρχή, μόλις ξεκουραστώ από το πιο καταστροφικό τέλος. Τελικά είναι πούστικα. Μόλις τα ξεχνάς, μπαμ! Εμφανίζονται.

Βουτιά με το κεφάλι σε ο,τι σε χαροποιεί. 

Η πλέον αξιόπιστη συμβουλή.
"Έναν περίπατο στο κέντρο το πολύ, 

καμιά φορά στη θάλασσα, ως εκεί."

Αντίο