Κάτι "παιδιά"

 Είναι αυτά τα "παιδιά" που είναι στην άκρη του δρόμου περιμένοντας σε. Προσέχοντας μην κάνεις λάθος, μην πέσεις, μην πληγωθείς και μην πληγώσεις. Τα αποκαλώ παιδιά γιατί έχουν όλα αυτά τα ανεκτίμητα χαρακτηριστικά που δημιουργούν ένα περίγραμμα από φως γύρω τους. Μπορεί να είναι στην ηλικία μου, μικρότερα, μεγαλύτερα ή και αρκετά μεγαλύτερα. Κι όμως ο όρος "παιδί" είναι ο κατάλληλος. Έχουν μια φρεσκάδα διάχυτη και οι λέξεις που γράφουν προς ή για εμένα λάμπουν. Με κάνουν να θέλω να τους ακολουθήσω. Λατρεύω τις ιδέες τους και τον τόνο της φωνής τους. Τους βλέπω έξω, γύρω από μικρά τραπεζάκια που κολλάνε επειδή τα ποτά τους χύθηκαν. Σε σινεμά στο κέντρο και τους έχω συνδέσει με το κόκκινο του βελούδου. Μέσα σε αίθουσες να προσπαθούν να μου ανοίξουν το μυαλό. Ή... και πουθενά.

Αυτούς απ' το "πουθενά", τους συναντώ πιο συχνά από όλους τους υπόλοιπους. Τους συναντώ στις πιο τρελές μου σκέψεις, σε πεντάλεπτες -γεμάτες νόημα- συζητήσεις, σε στιγμιαίες αποφάσεις. Είναι αυτοί που χωρίς να το ξέρουν μου έχουν μεταδώσει ισχυρά μαθήματα επιθυμίας και ζωής. Ανεξαρτησίας και ζωντάνιας. Τσαγανού και ελπίδας. Και τους ευχαριστώ. Και θα τους το χρωστάω.

Όλα αυτά τα "παιδιά" μου μοιάζουν και κυρίως τους μοιάζω. 'Εχουν διαμορφώσει το χαρακτήρα μου και δε σταματούν να το κάνουν.

Είναι κι αυτή η ανακούφιση, όταν έχεις κάποιον εκεί να λες που και που ένα κάτι/τίποτα/τα πάντα.