Δεν εκτιμούσες τα ποιήματα.
Ούτε εγώ τα αγαπούσα. Θα' πρεπε.
Τώρα στο τέλος,
μόνο αυτά θα έμεναν,
να φωτίζουν τις σκοτεινότερες στιγμές μας.
Ευγενικά και απροκάλυπτα.
Τα καλύψαμε τα ποιήματα
που θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί.
Με χώμα, οργή και δάκρυα.
Κι ούτε που τα λαχταρίσαμε ποτέ.
Είχαμε το "τότε",
κι ούτε που σκεφτήκαμε τι θα συμβεί μόλις αυτό μας αφήσει.
Σκοτάδι.
Περάσαν οι μέρες. οι στιγμές, οι χαρές κι οι λύπες
και πέρασε χαραγμένο στο υποσυνείδητο,
εκείνο, το ανολοκλήρωτο.
Κι ούτε θελήσαμε να το εξερευνήσουμε
Να βρούμε, τα πώς και τα γιατί.
Γιατί πονάει.
Και το σκοτάδι βολεύει
Κρύβει απαγορευμένες εκφράσεις και συγκινήσεις.
Κρύβει τη φθορά.
Κρύβει τη λαχτάρα.
Στη μη λαχτάρα μας επ' άπειρον, λοιπόν...
Νιώθω πως αυτό που με αγγίζει περισσότερο από όλα εδώ είναι αυτό το "τότε" που μας αφήνει. Με παραπέμπει σε τόσα πολλά,σε κείμενα που αφήνουμε ανολοκληρωτα και όταν τα ξαναπιάνουμε έχει χαθεί η ένταση της στιγμής και δεν κλείνουν πότε ούτε οδηγούν στην κάθαρση -σαν κάθαρση νιώθω το κείμενο κάθε φορά- και σε λόγια που δεν λέμε γιατί τα συναισθήματα που θα φέρουν τα μισούμε οπότε τα θάβουμε χωρίς να τα αφήνουμε να ειπωθούν ποτέ και εκείνα που αντιμετωπιζουμε ως βαθύτερα αλλά ποτέ δεν αναζητούμε από φόβο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα καιρό να διαβάσω κείμενα σου, αν και παλιότερα δεν το παρέλειψα ποτέ, και είχα ξεχάσει πως είναι να υπάρχει κάτι που να σε παραπέμπει σε τόσα πολλά και να σε εμπνέει για κάτι μεγαλύτερο, ή να σου θυμίζει και να ξεθάβει σκέψεις που δεν αφήνες τον εαυτό σου να κάνει.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή