Γράμμα οργής

Φτάσαμε και στη μέρα που απέρριψα εγώ -ΠΟΙΟΣ ΕΓΩ- μια υπερβολή συναισθήματος. Εγώ, που αν θα έπρεπε να αυτοχαρακτηριστώ θα έλεγα "Καλησπέρα, υπερβολικά συναισθήματα." Εγώ που το αναζητούσα σαν τη δόση μου. Εγώ που το δόξασα, το πήρα, το έδωσα, με αηδίασε, το αηδίασα κι εγώ η ίδια. Εγώ, που στις τελευταίες δέκα αράδες που έγραψα τώρα, χρησιμοποίησα εφτά φορές τη λέξη "εγώ". Οχτώ.

"Μεγαλώνεις." Αηδία. Προχθές ήμουν στην Αγία Παρασκευή και ενθουσιαζόμουν με τη Χαρά που κάνει ναργιλέ, χθες ήμουν στην Αργυρούπολη, έτρωγα, και ήμουν δεκατριών. Μετά από λίγο ακούσαμε αγκαλιά το "όταν έχω εσένα". Λίγα λεπτά αργότερα έκανες μια ρωγμή στην πόρτα σου επειδή σε εκνεύρισα. Και δεν ήταν μικρή, και δεν ήταν από τις στιγμές μου και δεν ήσουν εκεί. Μετά σταματήσαμε να μιλάμε. Και μετά ξαναμιλήσαμε. Μέσα σε ένα μισάωρο είχες μετακομίσει, δεν είχες αντέξει και είχες γυρίσει πίσω. Τελικά καταλήξαμε να κοπανάμε τα χέρια μας στο μάρμαρο όταν έπαιξε ο τρυγητής. Το κοριτσάκι που έπινε φραπουτσίνο κάραμελ με φουντούκι θα θαύμαζε τη μαλακισμένη που κατεβάζει τα κρασιά και βάζει τα κλάματα στο Θανάση. Η μαλακισμένη που κατεβάζει τα κρασιά, νιώθει πως κάτι του χρωστάει. Τότε μάθαινα πως να συνυπάρχω με τους ανθρώπους, τώρα απομακρύνομαι σταδιακά από αυτούς.

Δεν γουστάρω ρε παιδί μου, πώς να στο πω, να συνυπάρξω. Δεν ξέρω αν γούσταρα ποτέ. Το μόνο που ξέρω είναι ότι εκείνο το κοριτσάκι κάπως μου λείπει. Και ένας μεγάλος μου φόβος είναι μην λείπει και στους άλλους.