Ξέρεις τελικά τι είναι;

Ξέρεις τι είναι; Είναι ότι μέσα σε έναν νέο κόσμο με λέξεις, οι δικές μου ντρέπονται και φοβούνται και νιώθουν δέος και κομπλεξάρονται και αρνούνται. 

Είναι τόσα πολλά αυτά που έχουν να δουν και να ακούσουν 

που πιάνουν από το χέρι τον ορκισμένο τους εχθρό: την ησυχία. 

Η σαπίλα με τρέφει και μου συμπαραστέκεται κι εγώ την κοιτάω με απάθεια για ώρα στα μάτια. Σπάει πρώτη, γελάει. Εγώ ανέκφραστη στρέφω αλλού το βλέμμα μου. Πλάνο σε εκείνη - γέλιο. Πλάνο σε εμένα - κοιτάω έντονα τον τοίχο. Πλάνο σε εκείνη - με πλησιάζει και γίνεται ένα με εμένα: η σαπίλα. Προσπάθησε να μεταφράσεις τις σκέψεις μου σε πλάνα. Φρόντισε οι ηθοποιοί σου να μην χρησιμοποιήσουν ρεαλισμό. Κανένας ρεαλισμός δεν είναι σε θέση να αποτυπώσει την ενοποίηση της σαπίλας με τον άνθρωπο. Να' ναι σωματικό. Τόσο σωματικό που να σπάει το σώμα τους σε χίλια κομμάτια και να μην τους νοιάζει. Φρόντισε να είναι καλή η διανομή σου. Φρόντισε να έχουν όρεξη να δουλέψουν - εσένα. Φρόντισε να μην έχουν καλή άρθρωση ώστε οι θεατές να είναι απεγνωσμένοι. 

Φρόντισε να μην τους νοιάζει αυτό. Φρόντισε.... 

τι άλλο μένει πια να φροντίσεις αν όχι τον ίδιο σου τον εαυτό;

Ξέρεις τι είναι; Είναι ότι μέσα σε έναν νέο κόσμο με εικόνες, οι δικές μου αποχρωματίζονται και σκοτεινιάζουν και αλλοιώνονται και... αρνούνται.

Ξέρεις τι είναι; Είναι ότι μέσα σε έναν νέο κόσμο με κραυγές, οι δικές μου σωπαίνουν και κομπάζουν και βραχνιάζουν και... 

αρνούνται.

Ξέρεις τελικά τι είναι; Είναι ότι μέσα σε τόσους κόσμους ξέχασα να βρω τις λέξεις, τις εικόνες και τις κραυγές μου. 

Και τότε αρνούμαι εγώ η ίδια.